این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
عبدالغفار تویسرکانی
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
عبدالغفار تویسرکانی(1237ق- 1319ق) فرزند سیّد محمّدحسین حسینی تویسرکانی، عالم فاضل جلیل، مجتهد بارع و جامع معقول و منقول از علمای عالیقدر اواخر دوره قاجاریه در اصفهان است.
زندگی‌نامه
ولادت
او در سال 1237ق در قصبه تویسرکان از توابع شهر همدان، در خانواده‌ای روحانی از خاندان سادات شیخ الاسلامی دیده به جهان گشود.
تحصیلات
وی پس از فراگیری علوم مقدماتی رهسپار حوزه علمیه همدان شد و از محضر اساتید آن حوزه بهره مند گردید و چنانکه خود در یادداشتی مرقوم فرموده، یک روز باقی مانده از ذیقعده 1266ق از همدان عازم حوزه علمیه اصفهان گردیده است. پس از سه روز توقف در گلپایگان در منزل عمده الاعیان، میرزا ابوالفضل وزیر و دیدار با عده‌ای از علما و بزرگان آن شهر، در روز چهاردهم ماه ذیحجـه به دارالسلطنـه اصفهان- که در آن ایام یکی از مراکز بزرگ علمی عالم تشیع بوده - وارد شده و به استفاده از افاضات اکابر و مشایخ بزرگوار آن حوزه توفیق یافته است. وی خیلی زود مورد توجه و عنایات اساتید خود واقع شده و به درجات عالیه علمی و اخلاقی نائل گردیده است. عمده اوقات او در مطالعه و تدریس و تألیف می‌گذشته است.
اساتید
- علامه آقا میر سید حسن، معروف به مدرس مطلق
- حاج ملاحسینعلی تویسرکانی
- میر سید محمد شهشهانی
- آقا میرزا حسن نوری فرزند حکیم و فیلسوف نامدار مرحوم ملاعلی نوری(معقول)
- آقا محمد رضا قمشه‌ای(معقول)
عمده اشتغال او در خدمت حاجی تویسرکانی بوده، از اخص خواص تلامذه وی به شمار می آید. وی از استاد خود حاجی تویسرکانی در محرم الحرام سال 1279 ق اجازه اجتهاد و روایت دریافت داشته است که در آن آمده:
« فقد قرأ علیّ سنین عدیدة و ایام متمادیه السیّد السند و المولی المعتمد الحسیب الشریف النجیب الادیب الاریب صاحب الاخلاق الحسنـﺔ و ابوالمکارم الجمیلـﺔ العالم الربانی و الفاضل الصمدانی و الاخ الروحانی الاقا میرزا عبدالغفار التویسرکانی حفظـه الله عن جمیع الآفات و البلیـّه الخ».
او هم درس صاحب روضات بوده و از مشوقین او در تألیف کتاب «روضات الجنّات» است.[۱] همچنین اجازه‌ای مبسوط و مفصل از عالم بزرگوار صاحب روضات در اجتهاد و روایت به تاریخ ذی القعده 1279ق داشته که در پایان آن در تاریخ سلخ رجب 1280 یازده خط به آن اضافه شده است. مجاز را نسبت به ایشان ارادت خاصی بوده، چنانکه آن علم علاّمـه به وی عنایتی خاص داشته است.
شاگردان
از جمله شاگردان وی عبارتند از:
آثار و فعالیت‌ها
آثار
کتب زیر از تألیفات اوست:
- «بشاره المذنبین» در اعتقادات به فارسی، که نسخه آن به شماره 7325 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی موجود است.[۳]
- «حقیقت ایمان» در اعتقادات، به فارسی، که به شماره 7550 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی در قم موجود است.[۴]
- «الجراب» کتابی کشکول مانند.
- تقریرات درس فقه و اصول استاد حاجی تویسرکانی قدس سره
- تعلیقات و حواشی بر کتاب شریف اسفار
- حواشی بر شرایع الاسلام
- حواشی و تعلیقات بر مدارک الاحکام
- حواشی و تعلیقات بر ریاض المسائل
فعالیت‌ها
وی پس از درگذشت عالم کامل فقیه، حاج محمد جعفر آباده‌ای به سال 1280ق ( امام جماعت مسجد بزرگ واقع در محله نیم آورد، معروف به مسجد حاجی آباده‌ای نزدیک بازار بزرگ اصفهان) برای امامت جماعت و افتاء و حل مسائل شرعیه به جای او برگزیده شد. همچنین جمعی از خواصّ طلاّب و تُجّار و اخیار اصفهان مرید او بودند.
وفات
او سرانجام در 22 ربیع الثّانی 1319ق وفات یافته و در تخت فولاد در تکیه تویسرکانی مدفون شد.[۵]
مادّه تاریخ وفاتش این است:
| او پای خود نهاد به جمع و چنین سرود: | «افسوس افقه العلماء از جهان برفت»[۶] |
پانویس
- ↑ گزی، تذکرةالقبور، ص29.
- ↑ مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج۱، صص411-410.
- ↑ حسینی اشکوری، فهرست مرعشی، ج19، ص126؛ حسینی، تراجم الرجال، ج1، ص311.
- ↑ حسینی اشکوری، فهرست مرعشی، ج19، صص 355 - 354.
- ↑ گزی، رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص33؛ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص779؛ مهدوی، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص97؛ جناب، الاصفهان: رجال و مشاهیر، ص170؛ آقابزرگ تهرانی، نقباء البشر، ج3، ص1147.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج4، ص272.
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۱، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، ۱۳۸۹.