محمدباقر حکیم باشی مدرس خراسانی

حاج میرزا محمّد باقر حکیم باشی طبیب فقیه و حکیم ادیب، از دانشمندان و اطباء معروف اواخر دوره قاجاریّه. در اصفهان متولّد شد.

معرفی

ایشان پس از فوت پدر به ناچار از تدریس علوم دینی چشم پوشیده و به طبابت پرداخت. در جوانی طبیب خوانین بختیاری بود و سرانجام به طبابت خانواده ظلّ السّلطان حاکم اصفهان پرداخت.

در مداوای بیماران و علاج امراض، نفسی عیسوی داشته و تدریس طب قدیم در زمان او بدو منحصر بوده است.

وی کتابی در وبا نوشته که به طبع رسیده است. همچنین نسخه ای از چهل حدیث، از فرمایشات بزرگان دین موّرخ به غروب پنج شنبه 7 جمادی الثّانیه 1285 به خط و امضاء محمّد باقر بن عبدالجواد، نزد نویسنده موجود است که احتمالاً از صاحب ترجمه است.

اساتید

وی مدّتی نزد پدر میرزا عبدالجواد مدرس خراسانی به تحصیل پرداخت. سپس نزد آقا سیّد محمّد شهشهانی،حاج شیخ محمّد باقر نجفی، حاج سیّد اسداللَّه بیدآبادی، ملّا حسینعلی تویسرکانی و میر محمّد صادق کتاب‌فروش تلمّذ نمود و در علوم فقهی به اجتهاد نائل آمد و در طب طبیبی حاذق و در حکمت، حکیم ماهر شد.

شاگردان

میرزا ابوالقاسم ناصر حکمت

دکتر ابراهیم انواری

میرزا محمّد باقر طبیب پوده ای

میرزا علی آقا شیرازی

میرزا علی محمّد طبیب کرونی

آقا شیخ محمّد هادی فرزانه قمشه ای

و حاج سیّد مصطفی مؤیّد الاطباء

از شاگردان زبده او بوده اند.

وفات

سرانجام در روز چهارشنبه 6 جمادی الاوّل 1327ق وفات یافته و در یکی از اطاق‌های جنوبی تکیه مرحوم آقا سیّد ابوجعفر خادم الشّریعه در تخت فولاد مدفون گردید و بعداً اولاد و اعقاب و نزدیکانش در آنجا به خاک رفتند.

منبع

برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.