سید حبیب الله بن هدایت الله روضاتی

سید حبیب الله روضاتی

میرزا حبیب اللَّه (1308ق -1379ق ) فرزند میرزا هدایت اللَّه بن آقا میرزا محمّد باقر موسوی چهارسوقی (صاحب روضات الجنّات).عالم فاضل و واعظ کامل بود. وی امام جماعت مسجد خیابان خوش [خیابان طالقانی فعلی] و مسجد ستّاری اصفهان بود .

زندگی نامه

ولادت

میرزا حبیب الله در روز یکشنبه 15 جمادی الثانی سال 1308ق در محله چهارسوی اصفهان دیده به جهان گشود.

اساتید

• شیخ علی مدرّس یزدی
• سیّد محمود کلیشادی
• سیّد مهدی درچه ای
• سیّد ابوالقاسم دهکردی
• آقا سیّد محمّد باقر درچه ای
• حاج آقا منیرالدّین بروجردی

میرزا حبیب الله از چندین نفر از علمای بزرگ اجازه اجتهاد و روایت گرفت که عبارتند از:

• مولی محمدحسین فشارکی( به اجازه مورخه 8 جمادی الثانی1343)

• سید حسین حسینی اصفهانی

• میرزا محمدحسین نائینی( به اجازه مورخه14 ربیع الثانی1344)

• حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی

• حاج سید حسین بروجردی

• حاج سید صدرالدین صدر( به اجازه مورخه9 جمادی الاولی1366)

• حاج شیخ محمدحسین کاشف الغطاء

• حاج شیخ علی اکبر نهاوندی

• حاج سیدمحمد حجت کوه کمری

• حاج سید محمدمهدی کاظمینی خوانساری

• سید محسن حکیم

آثار و فعالیت ها

آثار

ایشان رسائلی نیز در فقه و حدیث و تفسیر به نگارش در آورده که عبارتند از:

1- « رساله فی الحبوة»

2- « رسالة فی منّجزات المریض »

3- « رسالة القرعه»

4- «رسالة فی الولایات»

5- «شرح بر عروة الوثقی»

6- «شرح شرایع» که ناتمام است

7- جزوه های زیادی از منبرهای ایشان که مشتمل بر تفسیر و حدیث و تاریخ و غیره است.

فعالیت ها

حاج میرزا حبیب الله روضاتی از جمله مدرسان و اساتید مبرز فقه و اصول حوزه اصفهان به شمار می رفت. متونی مانند شرح لمعه را در حوزه و شرایع را در منزل برای طلاب و فضلا تدریس می نمود.

میرزا حبیب الله چهارسویی از مروجان راستین دین بود و شبانه روز خود را به تبلیغ دین و ترویج آیین و احکام شرع اختصاص داد. در برخی مساجد اصفهان مانند مسجد خیابان خوش( خیابان خشک یا خیابان طالقانی) و مسجد ستاری در خیابان فردوسی و نیز برخی مساجد حومه اصفهان مانند دستگرد خیار، رهنان و کوهستان ماربین، به اقامه جماعت و بیان احکام و منبرهای مفید و مواعظ و خطابه های سودمند اشتغال داشت. وی از ائمه جماعت مورد وثوق و احترام مردم بود و به سبب سخنرانی های گیرا و مفیدش محبوبیت اجتماعی داشت. هر صبح پس از نماز، منبر می رفت و یک بار برای مردم، زیارت جامعه کبیره را بیش از یک سال شرح و تفسیر نمود که بعضی از مریدانش آن ها را می نوشتند. در منبرها و سخنرانی هایش همیشه مطالب را در حدود فکر و استعداد مخاطبان و شنوندگانش تنزل می داد. مردم به مواعظ منبری او که پس از ادای نماز انجام می گرفت، اهمیت بسیار می دادند و تحت تأثیر احوال معنوی او قرار می گرفتند. بارها می فرمود که اگر حیاتی از خدا می خواهم، برای ترویج دین خدا می خواهم. حاج میرزا حبیب الله از جمله مؤسسان حسینیه اصفهانی ها در مشهد مقدس نیز بود و در این راه زحمات و فعالیت های بسیاری انجام داد.

از جمله اقدامات مهم آقا میرزا حبیب الله روضاتی، توجه دادن مردم به دعا و تضرع و ابتهال و توبه به درگاه پروردگار در شبهای جمعه با دعای کمیل بود که جمع کثیری از زن و مرد از دور و نزدیک، در تکیه کازرونی واقع در تخت فولاد، پای منبر او اجتماع و ازدحام می کردند. وی تا به صبح به مراسم احیا و دعا مشغول بود و انقلابی معنوی در درون مردم پدید می آورد. مکتب دعای کمیل را در اصفهان، نخست آخوند ملا محمدباقر فشارکی در تخت فولاد بنیاد نهاد و پس از او با حاج شیخ مرتضی ریزی، حاج میرزا محمدرضا کلباسی و آقا میرزا حبیب الله روضاتی تداوم یافت.

وفات

وی سرانجام در [روز 16 ربیع الاوّل] سال 1379ق وفات یافته و در بقعه تکیه گلزار در تخت فولاد مدفون گردید. استاد فضل اللّه اعتمادی متخلص به «برنا» در وفاتش گوید:

سال فوتش رقم بزد «برنا»:

شد حبیب خدا ز دنیا رفت

منابع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج2، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.