این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
محمدجواد بن علی‌اصغر فریدنی اصفهانی
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
شیخ محمّد جوادفریدنی(متوفی 1375ق)، عالم فاضل زاهد، از فضلاء و مدرّسین اصفهان بوده است.
زندگی‌نامه
وی فرزند شیخ علی اصغر فریدنی است و در مدرسه عربان ساکن بوده است.[۱]
اساتید
اساتید او عبارتند از:
شاگردان
وی سطوح فقه و ادبیات تدریس می نمود. برخی شاگردان وی عبارتند از:
- شهید مظلوم سید محمد بهشتی(ادبیات و شرح جامی)
- حاج سید اسماعیل هاشمی (ادبیات و شرح جامی)[۲]
- حاج آقا یحیی فقیه ایمانی [۳]
- شیخ محمد حسین فقیه نطنزی[۴]
- شیخ رمضانعلی املایی
- شیخ محمد تقی بن میرزا عبدالحسین نجفی
- هدایت الله اعلایی
- سید عبدالحجت بلاغی
- سید عبدالحسین روضاتی[۵]
سیره اخلاقی
شیخ محمدجواد به زهد و تقوا معروف و دارای مراتب معنوی بوده است. در همین زمینه شاگردش شیخ محمد کلباسی می گوید:
« استاد ما حاج شیخ محمد جواد فریدنی که در قدس و تقوا زبانزد خاص و عام بود، یک روز بی هیچ مقدمه‌ای در وسط درس خطاب به شهید بهشتی با لحن خطابی و قاطع گفت: آقا بهشتی! شما در آینده ریاست فوق العاده و بزرگی خواهید داشت. شما به ریاست بزرگی می رسید. این سخن از مردی آن چنان، برای جوانی کم سن و سال و ناشناخته مانند دیگر طلاب مشغول به تحصیل، همگان را به شگفتی واداشت». [۶]
وفات
شیخ محمدجواد فریدنی در چهارشنبه 12 جمادی الاولی سال 1375ق وفات یافته و در صحن تکیه آقا سیّد محمّد لطیف خواجوئی در تخت فولاد مدفون گردید.[۷]
پانویس
- ↑ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص465؛ مهدوی، تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان در دو قرن اخیر، ج2، ص301.
- ↑ یادنامه سید اسماعیل هاشمی، ص21.
- ↑ قاسمی، بزم معرفت، ص237.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص721.
- ↑ مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج3، ص344.
- ↑ مصاحبه با آیت الله شیخ محمد کلباسی، 1376.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص392.
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج3، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1392.