داوود بن علی‌اکبر مصاحبی نائینی اصفهانی

شیخ داود بن ملا علی اکبر مصاحبی نائینی( حدود 1317ق -1401ق ) ، عالمی فاضل، متواضع و پرهیزگار و عاشق اهل بیت علیهم السلام به خصوص حضرت مهدی(عجل اللّه تعالی فرجه شریف) بود.

معرفی

وی در سال 1278ش (حدود 1317ق) در «محمّدیه» نائین متولد شده است. پس از تحصیل مقدمات به اصفهان آمد و نزد بزرگان و مجتهدین این شهر همچون حضرات آیات حاج آقا رحیم ارباب، سید محمدرضا خراسانی، آقا شیخ محمدرضا نجفی، آقا سید عبداللَّه مدرس (ثقه الاسلام)، میر سید علی نجف آبادی، میر سید محمد نجف آبادی و حاج شیخ مهدی نجفی تلّمُذ نمود، تا به مقامات عالیه علم ارتقاء یافت و در علوم اسلام همچون فقه، اصول، تفسیر و حدیث صاحب نظر بود و از برخی از اساتید خود نیز اجازاتی داشت.

وی از جنبه اخلاقی عالمی زاهد و متواضع و منیع الطّبع و دارای خطّی زیبا بود. در مدرسه حاج شیخ محمّدعلی ثقةالاسلام حجره داشت و در این حجره که عموماً روزها در آن به مطالعه و تدریس مشغول بود. شمشیری داشت و آن را بدان امید نگاه داشته بود که در هنگام ظهور حضرت بقیه اللَّه الاعظم روحی و ارواح العالمین له الفداء به وسیله آن شمشیر بادشمنان خدا بجنگد. وی در محلّه نو خواجو ساکن و در یکی از مساجد آنجا امامت می نمود.

آثار

از آثار او جزوه ای به نام «التّنقیح فی مسأله التّلقیح» در بین کتابهایش موجود است.

وفات

وی سرانجام در 18 ذی القعده سال 1401ق وفات یافته و در تکیه معارفی در تخت فولاد[ که اکنون جزو یکی از مساجد تخت فولاد واقع شده] مدفون شد.

منبع

بر گرفته از مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.