حیدرعلی صلواتی

حيدرعلی صلواتی عالم و واعظ و ادیب قرن چهاردهم قمری در اصفهان است.

معرفی

وی فرزند حاج قديرعلی(مداح الائمه) در سـال 1328 قمری در شمس آباد(خوزان خمينی شهر) تولّد يافت. وی مقدمات فراگيری علوم را در زادگاه خود آغاز كرد و بـرای تحصـيل علـوم ادبی، صرف و نحو و لغت راهی اصفهان شد و در مدرسه ی درب كوشـك و مدرسـه ميرزا حسين بيدآباد به ادامه ی تحصيل پرداخت.

از محضر اساتيدی چون حضرات آيات حاج شيخ ميرزا رضا كلباسی و حاج شيخ محمود مفيد و حاج سيّد صدرالدين كوپايی، و در شهر قم نيز از محضر آيةاللّه حاج شيخ عبدالكريم حائری و سـپس در اصفهان از محضر آيات بزرگی چون شـيخ محمّدرضـا نجفـی مسجدشـاهی و سـيّدمحمّد مدرس نجف آبادی و حاج سيّد علی نجف آبادی بهره مند گرديـد تـا بـه مقـام شامخ اجتهاد نايل آمد؛ و به ارشاد و هدايت و تبليغ احكام و ترويج شريعت و امر به معروف و نهـی از منكـر پرداخـت.

وی واعظـی فصيح البيان و گوينده ای شـيرين زبـان و عابـدی زاهد و عالم و شاعری محقّق بود كه از آثـار او كتاب نجم السهيل در شرح دعای كميل بصـورت مثنوی به چاپ رسـيده و در ذيـل هـر فـراز از دعای شريف كميل با بيـان حكايـات و روايـت منظوم از عهده ی تفسير و شرح آن دعـا موفّـق بوده است.

وی شرح احوالی از خود در آخر كتاب انيس الليل تأليف استادش آيةاللّـه حـاج ميرزا رضا كلباسی به نظم بيان داشته است. از اشعار اوست كه در تضمين غزل معروف سعدی عليه الرحمه سـروده و مرحـوم مهدوی در تذكره خود آن را نقل كرده است:

بـــه جهـــان نبـــرده كـــس پـــی بـــه روان آدميّت		كــه چــه جــوهری ســت مكنــون بــه نهــان آدميّت
نشـــــود بيـــــان ز اوصـــــاف بيـــــان آدميّت		«تـــن آدمـــی شـــريف اســـت بـــه جـــان آدميّت

اشعاری از كتاب نجم السّهيل در بيان فراز آخر دعای كميل در شرح «يا من اسمه دواء و ذكره شفا و طاعته غنی ارحم من رأسُ مالِه الرجاء و سلاحُهُ البكاء»:

ای كـــه نـــام ناميـــت بـــر دردهـــا

هــم دوا و هــم عــلاج و هــم شــفا

وفات

وی سرانجام در روز چهارشنبه دوم فروردين ماه 1351 و ششـم مـاه صـفر 1392 ديـده از جهان فرو بست و در تخت فولاد تكيه ی خليليان(تكيه مرحوم حاج آقا باقر قزوينی) مدفون گرديد.

منبع

برگرفته از کتاب تذكره شعراي تخت فولاد اصفهان: معرفي شعراي مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفي (حامد اصفهاني)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحي شهرداري اصفهان، 1390. ص46