عبدالحسین خوئی

عبدالحسین خوئی(1258ش -1327ش ) فرزند محمدجعفر محله نویی، از اعيان ، فضلاء ، صلحاء و اهل علم معاصر اصفهان بود. وی در حدود سال 1258ش در اصفهان متولّد شد.

زندگی‌نامه

خاندان

آقا ميرزا عبدالحسين خويى فرزند آقا میرزا محمّدجعفر محلّه نویی بن آقا عبدالحسین امین العلماء اصفهانی بن حاجی ملاّ محمّدشفیع خوئی بود . جدّ اعلای او ملاّ محمّدشفیع خوئی از علمای بزرگ عهد قاجاریه و مقیم اصفهان بود و اجدادش اغلب از اهل علم و فضل بوده اند.

از وی سه پسر و يک دختر به جاى ماند و عیال او دخترخاله اش صبیه میرزا رضا قلی خان اعتمادی (از اعقاب فتحعلی خان اعتمادالدوله صدراعظم اواخر دوره صفویه) بود و فرزند چهارمش ، فاضل ارجمند و شاعر توانای معاصر، استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی متخلّص به «برنا»، از شعراى بنام اصفهان است كه در سرودن مراثى علما و دانشمندان و گفتن ماده تاريخ هاى مناسب، مسلط می باشد.

تحصیلات

او خواندن و نوشتن و قرائت قرآن را از آخوند ملاّ علی اصغر مکتبدار فرا گرفت. مقدمات و سطح را از آقا کمال الدین خوانساری به طور اختصاصی آموخت و سپس در حوزه علمیه اصفهان نزد علمای فاضل و عالیقدری ادامه تحصیل داد.

اساتید

• میرزا حسین نائینی (از مدرسین مدرسه میرزا حسین بیدآباد)
• آخوند ملاّ محمّد کاشانی(آخوند کاشی)

و از حضرات آیات میرزا عبدالحسین سیّد العراقین و آخوند ملاّ محمّدحسین فشارکی اجازه کسب نمود.

جایگاه

جایگاه اجتماعی

وى در محل سكونت خود به امانتدارى و رفع مشكلات مردم معروف بود و پس از کسب اجازه ، در میان مردم و علماء به خاطر اصابت و شرافت نسب و مراتب علم و فضل دارای احترام و اکرام بود و مردم در حلّ مرافعات و مشکلات از او استمداد می نمودند.

او در قضایای قحطی و گرانی سال 1336ق بدون اینکه بخواهد تظاهر و ریاکاری نماید آنچه داشت در طبق اخلاص نهاده و به یاری مردم گرسنه و نیازمند شتافت. وى در محل سكونت خود به امانتدارى و رفع مشكلات مردم معروف بود و در برگزارى سوگوارى خامس آل عبا و عزاى شهداى كربلا تلاش فراوان مى نمود.

وی در اسب سواری ماهر بود و به نگاهداری و پرورش اسب های اصیل علاقه داشت و نسبت به حیوانات با ترحّم و مهربانی رفتار می نمود و از صید و شکار آنان خودداری می کرد.

او در زمان سلطنت رضاشاه و اجرای قانون اتحاد شکل، با آنکه از طرف مرحومین سیّد العراقین و فشارکی مجاز به استفاده از روحانیت بود، از لباس روحانیت خارج شد.

وفات

او در اواخر عمر به خاطر فوت فرزند و عیال و داماد خود انزوا اختیار کرد تا اینکه در جمعه 23 رمضان سال 1367ق ، مطابق 8 مرداد 1327ش بر اثر فجأه (مرگ ناگهانی) در قریه کرچکان لنجان وفات یافت و در مقبره خانوادگی در جنوب تکیه آقا حسین خوانساری در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.

واعظ ادیب مرحوم سیّد حسن رئیس زاده متخلّص به «صفا» ضمن مرثیه ای مادّه تاریخ وفات او را چنین گفته است:

گفتا «رئیس» سال وفات وی از «صفا»

«عبدالحسین بجنّت مینو شدی روان»

منابع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386ش.
• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.