این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
حیدرعلی صلواتی
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
| پرونده:Ambox important.svg | محتوای این مقاله هنوز مورد تایید نمی باشد و احتمالا نیازمند بازنویسی می باشد در این راستا با ما همراه باشید . |
این مقاله ممکن است در رده اشتباه قرار گرفته باشد یا متعلق به ردههای اضافی است. |
حيدرعلی صلواتی(۱۳۲۸ق-۱۳۹۲ ق) عالم، واعظ و ادیب قرن چهاردهم قمری در اصفهان است.
زندگی نامه
حیدرعلی صلواتی فرزند حاج قديرعلی(مداح الائمه) در شمس آباد(خوزان خمينی شهر) تولّد يافت.
مقدمات فراگيری علوم را در زادگاه خود آغاز كرد و بـرای تحصـيل علـوم ادبی، صرف و نحو و لغت راهی اصفهان شد و در مدرسه ی درب كوشـك و مدرسـه ميرزا حسين بيدآباد به ادامه ی تحصيل پرداخت.
وی به امامت جماعت مسجد آقانور و دیگر مساجد محلّه دردشت اصفهان پرداخته و به ارشاد و هدایت مردم و تبلیغ احکام دین اهتمام ورزید.[۱]
صلواتی واعظـی فصيح البيان و گوينده ای شـيرين زبـان و عابـدی زاهد و عالم و شاعری محقّق بود كه از آثـار او كتاب نجم السهيل در شرح دعای كميل بصـورت مثنوی به چاپ رسـيده و در ذيـل هـر فـراز از دعای شريف كميل با بيـان حكايـات و روايـت منظوم از عهده ی تفسير و شرح آن دعـا موفّـق بوده است.
وی شرح احوالی از خود در آخر كتاب انيس الليل تأليف استادش آيةاللّـه حـاج ميرزا رضا كلباسی به نظم بيان داشته است.
از اشعار اوست كه در تضمين غزل معروف سعدی عليه الرحمه سـروده و مرحـوم مهدوی در تذكره خود آن را نقل كرده است:
| بـــه جهـــان نبـــرده كـــس پـــی بـــه روان آدميّت | كــه چــه جــوهری ســت مكنــون بــه نهــان آدميّت | |
| نشـــــود بيـــــان ز اوصـــــاف بيـــــان آدميّت | «تـــن آدمـــی شـــريف اســـت بـــه جـــان آدميّت[۲] |
اشعاری از كتاب نجم السّهيل در بيان فراز آخر دعای كميل در شرح «يا من اسمه دواء و ذكره شفا و طاعته غنی ارحم من رأسُ مالِه الرجاء و سلاحُهُ البكاء»:
| ای كـــه نـــام ناميـــت بـــر دردهـــا | هــم دوا و هــم عــلاج و هــم شــفا[۳] |
اساتید
از محضر اساتيدی چون حضرات آيات حاج شيخ ميرزا رضا كلباسی و حاج شيخ محمود مفيد و حاج سيّد صدرالدين كوپايی، و در شهر قم نيز از محضر آيةاللّه حاج شيخ عبدالكريم حائری و سـپس در اصفهان از محضر آيات بزرگی چون شـيخ محمّدرضـا نجفـی مسجدشـاهی و سـيّدمحمّد مدرس نجف آبادی و حاج سيّد علی نجف آبادی بهره مند گرديـد تـا بـه مقـام شامخ اجتهاد نايل آمد؛ و به ارشاد و هدايت و تبليغ احكام و ترويج شريعت و امر به معروف و نهـی از منكـر پرداخـت.
وفات
وی سرانجام در روز چهارشنبه دوم فروردين ماه 1351 و ششـم مـاه صـفر 1392 ديـده از جهان فرو بست و در تخت فولاد تکیه خلیلیان(تكيه مرحوم حاج آقا باقر قزوينی) مدفون گرديد.[۴] [۵]
پانویس
منابع
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰.