این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید رضی لاریجانی»
(ویرایش متن) |
جز (اصلاح لینک) |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
وی از اجلّه شاگردان آخوند [[علی بن جمشید نوری مازندرانی|ملّا علی نوری]] در اصفهان بوده و در این شهر حکمت متعالیه تدریس می فرموده [است]. در اعیان الشیعه نام او سیّد رضا ذکر شده است. فرزندش سیّد محمّد شمس الادباء، از دانشمندان و شعرای طهران در آن عصر است.<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص639؛ اعیان الشیعه، ج31؛ ص64.</ref> | وی از اجلّه شاگردان آخوند [[علی بن جمشید نوری مازندرانی|ملّا علی نوری]] در اصفهان بوده و در این شهر حکمت متعالیه تدریس می فرموده [است]. در اعیان الشیعه نام او سیّد رضا ذکر شده است. فرزندش سیّد محمّد شمس الادباء، از دانشمندان و شعرای طهران در آن عصر است.<ref>دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص639؛ اعیان الشیعه، ج31؛ ص64.</ref> | ||
[ظاهرا در اواخر قرن دوازدهم هجری در «لاریجان» مازندران متولّد شده و بعد از قتل به ناحق پدر، به همراه مادر و برادرش به اصفهان آمده و نزد ملّا علی نوری و [[ | [ظاهرا در اواخر قرن دوازدهم هجری در «لاریجان» مازندران متولّد شده و بعد از قتل به ناحق پدر، به همراه مادر و برادرش به اصفهان آمده و نزد ملّا علی نوری و [[اسماعیل واحدالعین درب کوشکی|ملّامحمّد اسماعیل واحدالعین]] حکمت متعالیه را فرا گرفته و حکمت مشاء را از سایر حکماء آموخت. برخی از [[عبدالجواد شیرازی|میرزا عبدالجواد شیرازی]] و میرزا رفیع شیرازی به عنوان اساتید او نام برده اند که محلّ تردید و تشکیک است و از این دو نفر مجهول الحال در منابع معتبر تاریخ و تراجم ذکری نشده است. | ||
او جامع حکمت و عرفان بوده و بر فلسفه اشراقی و عرفان محی الدّین عربی تسلط داشته و کتب مربوط به آنها را تدریس می فرموده و در بین اقران در احاطه به مباحث حکمی و عرفانی ممتاز بوده و طلاب و علمای اهل ذوق و حال درس او را بر مدرسین هم طبقه او ترجیح می داده اند. لاریجانی در سال 1267ق به دعوت میرزا اسماعیل مستوفی گرکانی به تهران رفت و به تدریس ادامه داد تا همانجا مرحوم شد. | او جامع حکمت و عرفان بوده و بر فلسفه اشراقی و عرفان محی الدّین عربی تسلط داشته و کتب مربوط به آنها را تدریس می فرموده و در بین اقران در احاطه به مباحث حکمی و عرفانی ممتاز بوده و طلاب و علمای اهل ذوق و حال درس او را بر مدرسین هم طبقه او ترجیح می داده اند. لاریجانی در سال 1267ق به دعوت میرزا اسماعیل مستوفی گرکانی به تهران رفت و به تدریس ادامه داد تا همانجا مرحوم شد. | ||
| سطر ۲۵: | سطر ۲۵: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386. | |||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
[[رده:علمای قرن 13]] | |||
[[رده:فیلسوفان]] | |||
[[رده:مدرسین]] | |||
نسخهٔ ۱۷ بهمن ۱۴۰۱، ساعت ۱۹:۳۶
حاج سیّد رضی لاریجانی، عالم حکیم و فیلسوف جلیل بوده است.
معرفی
وی از اجلّه شاگردان آخوند ملّا علی نوری در اصفهان بوده و در این شهر حکمت متعالیه تدریس می فرموده [است]. در اعیان الشیعه نام او سیّد رضا ذکر شده است. فرزندش سیّد محمّد شمس الادباء، از دانشمندان و شعرای طهران در آن عصر است.[۱]
[ظاهرا در اواخر قرن دوازدهم هجری در «لاریجان» مازندران متولّد شده و بعد از قتل به ناحق پدر، به همراه مادر و برادرش به اصفهان آمده و نزد ملّا علی نوری و ملّامحمّد اسماعیل واحدالعین حکمت متعالیه را فرا گرفته و حکمت مشاء را از سایر حکماء آموخت. برخی از میرزا عبدالجواد شیرازی و میرزا رفیع شیرازی به عنوان اساتید او نام برده اند که محلّ تردید و تشکیک است و از این دو نفر مجهول الحال در منابع معتبر تاریخ و تراجم ذکری نشده است.
او جامع حکمت و عرفان بوده و بر فلسفه اشراقی و عرفان محی الدّین عربی تسلط داشته و کتب مربوط به آنها را تدریس می فرموده و در بین اقران در احاطه به مباحث حکمی و عرفانی ممتاز بوده و طلاب و علمای اهل ذوق و حال درس او را بر مدرسین هم طبقه او ترجیح می داده اند. لاریجانی در سال 1267ق به دعوت میرزا اسماعیل مستوفی گرکانی به تهران رفت و به تدریس ادامه داد تا همانجا مرحوم شد.
شاگردان
از شاگردان او می توان به:
- حکیم آقا محمّد رضا قمشه ای (صهبا)
- حاج ملّا هادی سبزواری
- میرزا محمّد حسن شیرازی (میرزای بزرگ)
- ملّا محمّد اسماعیل درکوشکی
- میرزا محمّد جعفر لواسانی (حکیم الهی) و غیره اشاره کرد.[۲]
- حاج میرزا نصیر گیلانی[۳]
وفات
سید رضی لاریجانی در سال 1270ق در شهر تهران وفات یافته و در آنجا مدفون گردیده است.[۴]
پانویس
- ↑ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص639؛ اعیان الشیعه، ج31؛ ص64.
- ↑ کیهان اندیشه: شماره 62، مهر و آبان 1374ش، صص 65-73؛ مجمع الفصحاء، ج4، ص462؛ جغرافیای اصفهان، ص68؛ المآثر و الآثار (چهل سال تاریخ ایران)، ج1، ص235؛ مدینه الادب، ج2، ص675 و ج3، ص81؛ تحریر ثانی تاریخ حکماء و عرفای متأخر، صص 261-263؛ منتخب معجم الحکماء، صص 96 و 97؛ مکارم الآثار، ج6: ص1957؛ الکرام البرره، ج2، ص575؛ بیان المفاخر، ج1، صص 224 و 225؛ شرح مشاعر (لاهیجی): مقدمه؛ قصص العلماء، صص 93 و 127؛ نجوم السماء، ج1، ص112.
- ↑ مدینه الادب ، ج 2 ، ص 101.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص188و189.
منبع
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.