این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدباقر فقیه ايمانى»
جز (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به 'اعلام اصفهان') |
جز (اصلاح لینک) |
||
| سطر ۴۷: | سطر ۴۷: | ||
حبيب اللّه نير ماده تاريخ وفاتش را چنين سروده است:{{شعر}} | حبيب اللّه نير ماده تاريخ وفاتش را چنين سروده است:{{شعر}} | ||
{{ب|لهفى لفقـدان ذى علـم و ناشـره|فقيــه مــذهب اســلام و ناصــره}} | {{ب|لهفى لفقـدان ذى علـم و ناشـره|فقيــه مــذهب اســلام و ناصــره}} | ||
{{ب|محمــد بــاقر راوى الاحاديــث|تأليف سبعين جلداً من مفـاخره}}{{پایان شعر}} | {{ب|محمــد بــاقر راوى الاحاديــث|تأليف سبعين جلداً من مفـاخره<ref>لطفی،تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان،ص۴۴۹.</ref>}}{{پایان شعر}} | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
*تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان:معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰. | |||
* | |||
*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
[[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | [[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | ||
[[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | [[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | ||
نسخهٔ ۱۹ دی ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۴۶
ميرزا محمدباقر فقيه ايمانى (۱۲۹۰ ق- ١٣٧٠ ق) عالم عارف و ادیب اصفهانی در قرن چهاردهم قمری است.
زندگینامه
در حدود سال ۱۲۹۰ قمرى در شهر اصـفهان ديـده بـه جهـان گشود.[۱] وی فرزند شيخ حسين علـى شـريف (از علمـاى تهـران و معروف به ملّا على) بود. دوران كودكى پدر دانشمند خود را از دست داد و تحـت سرپرسـتى مـادرش که تحصيلات خود را آغاز نمود. در نوجـوانى و جـوانى بـه آمـوختن دروس عربـى و منطق و ادبيات همت گماشت.
وى يكى از نويسـندگان و بزرگـان حوزه علميه اصفهان به شمار مـى آيـد كه تأليفات او بيش از هفتاد مجلّد است كه اغلـب آثـارش بـه مباحـث مهـدويت و حضرت ولیعصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف پرداخته است.
صاحب عنوان طبع شعر داشته و گاهی به عربی و فارسی شعر می گفته و «فقیه» تخلّص می نموده است.[۲]
ابیات زیر ازاشعار اوست:
| اى پادشاه حسن كه بيـنم تــورا جمــال | مرآت وصف حسن خداوند لايزال |
وى از جمله تشرّف يافته گان به محضر حضرت مهدى عجـل اللّـه تعـالى فرجـه الشريف است كه تشرّف ايشان در پى سرودن شعرى در خصوص آن حضـرت روى مى دهد.
اساتید
از اساتيد او می توان بـه علمـای زیر را نام برد:
- مرحوم سید محمـود كليشـادی معروف به سيد مغنى گو(شـرح احـوال مختصرى از او در همـين كتـاب نقـل گرديده است)
- عـارف ربـانى آخونـد كاشى، سـيد حسـين بروجردى
- ملّا عبدالكريم گزى
- منيرالدين بروجـردى
- شـيخ عبدالحسين محلّاتى
آثار
از جمله آثار او
- ديوان اشعار[۳] كه اغلب اشـعارش در مـدح و انتظـار امـام زمان عجل اللّه تعالى فرجه الشريف سروده شده است.
- کتاب «فوز اکبر در توسلات به امام منتظر»
- کتاب فوائدالمهديه
- کتاب مطلع الانوار
- کتاب تذكره الحجه
- کتاب انيس المحجـة فـى كيفيـة الرجعـة
- سوز هجران
فقیه ایمانی آثار متعدد ديگر ی نیز دارد كه شرح مبسوط آثار ايشـان در كتـاب روضـه ى وى طبـع شـعرى روان رضوان نوشته محمدحسين رياحى بطور كامل آمده اسـت.[۴]
از اشعار چاپ شده وى كتاب مطلع الانوار فى ذكر الامام الغائب عن الابصار بـه زبان عربى به همت فرزند فاضلش حاج شيخ مهدى فقيه ايمانى سـال ١۴٩٢ قمـرى مى باشد.
وفات
وفاتش در سن حدود هشتاد سالگى در بيستم ذیقعده ١٣٧٠ قمـرى مطـابق بـا اول شهريور ١٣٣٠ خورشيدى اتفاق افتاده و پيكرش در تكيـه كـازرونى مـدفون گرديده است.
حبيب اللّه نير ماده تاريخ وفاتش را چنين سروده است:
| لهفى لفقـدان ذى علـم و ناشـره | فقيــه مــذهب اســلام و ناصــره | |
| محمــد بــاقر راوى الاحاديــث | تأليف سبعين جلداً من مفـاخره[۵] |
پانویس
- ↑ مهدوى، دانشمندان و بزرگان اصفهان، صص٧ ـ ٣٣۶.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص93.
- ↑ تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص367؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 336 و 337؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص171؛ مطالع الانوار، صص 14-5؛ روضه رضوان، صص 256-243.
- ↑ رياحى، محمدحسين، روضه ى رضوان، مشاهير مدفون در تكيه كازرونى، صص۵۶ ـ ٢۴٣.
- ↑ لطفی،تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان،ص۴۴۹.
منبع
- تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان:معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰.
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.