محمدحسین امامی عریضی

سید محمدحسین امامی العریضی

حاج میر محمّدحسین امامی عریضی ملقب به «قوام المحدثین» (قبل از سال 1296 ق - 1346ق) فرزند سید عبد‌الباقی ، محدث شهير، خطیب دانشمند، عالم واعظ توانا و يكى از چهره های برجسته خاندان علمى امامى است که در اصفهان متولّد شده و در محله درب امام اصفهان سكونت داشته و در این شهر به تحصیل علم و فضل پرداخته است.

زندگی‌نامه

ولادت

سيد محمد حسين ظاهراً قبل از سال 1296 ق به دنيا آمده است؛ زيرا دوران حيات وى را بیش از پنجاه سال نوشته اند.

خاندان

نسب وى به امامزاده « على عريضى » مى رسد كه فرزند امام جعفر صادق ( ع ) است. او فرزند سیّد عبدالباقی بن سیّد میرزا امامی عریضی اصفهانی ، از علماى مورد احترام و داراى مقامات علمى و معنوی بودكه پس از وفات درحرم امام حسين ( ع ) نزديك حريم حسينى به خاك سپرده شد.جدّ اعلاى او، آقا سيد على امامى العريضى مهمترين چهره علمى خاندان امامى و از شاگردان استاد الكلّ آقا حسين خوانسارى و علامه مجلسى بوده است.

در برخی از کتابها او را برادر سیّد محمود بن سیّد عبدالعلی موسوی درب امامی دانسته اند که صحیح نیست.

فرزندان

وى داراى هفت پسر و دو دختر بوده كه يكى ازفرزندان فاضلش، خطيب توانا، سيد ابوالفضل امامی ، معروف به « مشکات الواعظين » است که در تكيه فاضل سراب تخت فولاد مدفون است.

آثار و فعالیت ها

آثار

وی با قلمی روان و ساده، سخنرانيهاى خود را نوشته است كه مدتها به صورت دست نويس باقى بود و اخيراً با عنوان « یادگاری از خطبای پیشین » به چاپ رسیده است.

فعالیت ها

او خطيبى توانا و واعظی برجسته بود كه با بيان شيوا و سخنان جذّابش مردم را به سمت خود جلب مى نمود. معلومات بسيار و احاطه وی بر آيات قرآن و روايات معصومين ( ع ) بيش از پيش موجب معروفيت منبرهاى او گرديد.

وی در تاریخ معصومین(ع) و اخبار و اشعار و اخلاق، معلومات فراوان و صدایی گیرا و بسیار ملیح داشته و اغلب الحان و آوازها را در کمال استادی می خوانده است و بزرگان و اعیان شهر و علمای مشهور همچون آقانجفی برای مجالس وعظ و خطابه، او را بر سایر اقران عصر خویش مقدّم می شمرده اند.

تقدیرها

شهرت سید محدود به اصفهان نبوده، بلكه مدتى در شهر مشهد مقدس نيز به خطابه و سخنرانى پرداخته و متولى آستان قدس لقب« قوام المحدثين » را به وی اعطا کرده و از آن پس، هر سال او را براى سخنرانى در مسجد گوهر‌شاد دعوت مى كرده است.

وفات

او سرانجام در 9شعبان 1346ق (مطابق لوح مزار وی) در حالى كه بيش از پنجاه سال از عمرش نگذشته بود، وفات یافته و در یکی از اطاق های تکیه جویباره ای ها (مشهور به تکیه فاضل سراب) در تخت فولاد مدفون شد.

حكايتى جالب از لحظه هاى پايانى عمرش توسط نواده دختری او نقل شده است.

برروى سنگ مزارش اين اشعار بنابر وصيتش نوشته شده است:

جان به حق واصل شد و من از پى جان مى روم		گرچه دشوار است ره ليكن من آسان مى روم
پادشاها چشم اميدم به كس غير از تو نيست		خلعتم ز الطاف ده اكنون كه عريان مى روم
در وفادارى مهر مصطفى و آل او		عمر شيرين صرف كردم همچه سلمان می روم

منابع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان،1386.
• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.