این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
جمال‌الدین بن جلال‌الدین خوانساری اصفهانی
حاج آقا جمال الدین خوانساری فرزندحاج آقا جلال الدین بن ملا محمدحسین بن ملا علی اکبر بن ملا محمدابراهیم خوانساری اصفهانی، عالم فاضل جلیل در حدود سال 1300ق متولّد شده است.[۱]
زندگی نامه
وی در اصفهان تحصیل نموده و به مراتب علمی درخور اعتنایی دست یافت.وی عالمی خلیق و خدمتگزار علم و دانش و آخرین فرد روحانی از این خاندان بود.
اساتید
از اساتید ایشان آخوند ملا عبدالکریم گزی و شیخ احمد مجتهد بیدآبادی را می شناسیم.[۲]
شاگردان
ایشان در مدرسه میرزا حسین واقع در بازارچه بیدآباد، مسجد سید و مسجد میرزا باقر به تدریس ادبیات عرب و سطوح فقه از جمله کتاب «سیوطی» و شرح لمعه » می پرداخت و نماز جماعت را در مسجد میرزا باقر اقامه نمود.
درس او بسیار شیرین و مفید بود و با خوش رویی به اشکالات شاگردان پاسخ می داد. معمولا قبل از درس با بیان داستانهای آموزنده طلاب را برای فهم درس و یادگیری آماده می کرد.
برخی از شاگردان ایشان عبارتند از:
- میرزا حسین رام پناه [۹]
- استاد محمد فولادگر [۱۰]
- حاج آقا رضا ناطق اصفهانی
- دكتــر سـيد محمد باقر کتابی
ویژگی های اخلاقی
آیت الله خوانساری عالمى سليم النفس، دين باور، اهل مطالعه و با سواد بود در مقابل افراد بی دین سخت می ایستاد و با اخلاق خوب و خلق خوش مردم را به دین جذب می کرد؛ عمری با تقوا و درستکار به سر برد.
در تمام عمر به کسی ظلم و بدی نکرد و حق کسی را ضایع ننمود. اهل انفاق و بخشش بود و هنگام رحلت از مال دنیا چیزی جز خانه قدیمی پدری که در آن ساکن بود و مختصری پول، از خود باقی نگذاشت.
بسیار ساده زیست بود و در مسائل شرعی بسیار احتیاط می کرد؛ و به گفته آیت الله سید مرتضی مستجابی:
(از کثرت احتیاط و حرکت در مسیر تقوا گویا بر روی مو راه می رفت.)
از خصوصیات او این بود که جهت دوختن لباسهای خود از پارچه خارجی استفاده نمی کرد. هر ساله زمستان ها حواله زغال و در ماه رمضان و شب های عید حواله برنج و روغن بین فقرا و نیازمندان تقسیم می کرد. وی به قدری عزت نفس داشت که به هیچ وجه حاضر به اظهار نیاز و درخواست از دیگران نبود. به گفته حاج شیخ حسین خطیبی:
(وی مخلص کامل بود و سخن و قدم و حرکت و تلاش او فقط برای خدا و كسب رضایت الهی بود.)
با این که از موقعیت اجتماعی خوبی برخوردار بود بسیار متواضع و فروتن و در زهد و ورع زبان‌زد بود.
هیچ گاه بدون دلیل نماز جماعت در مسجد را ترک نمی کرد و مقید به اقامه هر سه وقت نماز جماعت در مسجد بود. در تعمیرات و ساخت مسجد میرزا باقر مثل یک کارگر به استاد بنا کمک می کرد. به شخصیت کودکان احترام می‌گذاشت و آنان را تشویق به خواندن نماز و قرآن می کرد. هیچ تشریفاتی در زندگی او نبود و زندگی ساده و بی آلایشی داشت.[۱۲]
وفات
این عالم ربانی سرانجام در 8ذیحجه الحرام سال 1391ق وفات یافته و در اطاق جنوبی تکیه گلزار در تخت فولاد مدفون شد.
پانویس
- ↑ مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج۲، ص۲۲۰.
- ↑ مهدوی، سید مصلح الدین، یادداشتها؛ خلیلیان، حمید، بوستان فضیلت اصفهان، ص ۷۰.
- ↑ مجله حوزه، ش ۶۸-۶۹، ص۳۶.
- ↑ مهدوی، سید مصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج ۲، ص ۱۰۵۱.
- ↑ مهدوی، سید مصلح الدین، مزارات اصفهان، ص ۱۲۷.
- ↑ هادوی، مصطفی، تذکره شعرای استان اصفهان، ص۶۸۳.
- ↑ مهدوی، سید مصلح الدین، یادداشت ها
- ↑ قاسمی، مصاحبه با شیخ مهدی محمدی
- ↑ رام پناه، میرزا حسین، مقدمه
- ↑ همانجا
- ↑ شریف رازی، محمد، ، گنجینه دانشمندان، ج ۹، ص ۳۵۶.
- ↑ فروهان، حمید، جمال الزاهدين، ص۲۹-۵۰.
منبع
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۲، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1391.