شکرالله منعم اصفهانی

میرزا شکراللّه منعم (1286ق-1360ق)، شاعر ادیب و فاضل، از سخنوران اصفهانی قرن چهاردهم هجری بود.

معرفی

او فرزند میرزا محمد علی مسکین اصفهانی بود و برادرش «میرزا عبدالرحیم افسر» و برادرزاده اش «فتح اللّه جلالی» نیز شاعر و اهل فضل و ادب بوده اند. شکرالله منعم د راصفهان متولد و در این شهر علم و ادب آموخته و فنون شعر را از میرزا محمّد حسین عنقا فرا گرفت و چون در سرودن شعر صاحب طبع روان و قریحه خدادادی بود در انجمن ادبی شیدا حضور یافت.

او از راه زرگری امرار معاش می کردو مردی عارف مسلک و سخن سنجی ماهر بود قصیده و غزل را نیکو می سرود و در گفتن مادّه تاریخ مهارتی به سزا داشت. قصیده و غزل را نیکو می سرود و در گفتن مادّه تاریخ مهارتی به سزا داشت.
ابیات زیر از اوست:

دم ز چشم تو بزد نرگس و هوشیار نبود		حرف بیهوده زدن دور ز بیمار نبود
دوش گفتم ننمودی ز چه رخ بر خورشید		گفت این بی سرو پا لایق دیدار نبود

آثار

برخی از اشعار او در کتاب «دانشنامه» به طبع رسیده و مجموعه ای از اشعارش با عنوان «سفره منعم» در سال ( 1360ق) چاپ سنگی شده است.

وفات

منعم در روز شنبه 4 جمادی الاولی 1360ق وفات یافته [و در تکیه آغاباشی واقع [در تخت فولاد اصفهان ]مدفون شد.

پانویس

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص471؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص350؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص114؛ دیوان طرب، ص250؛ مکارم الآثار، ج7، صص 2706 و 2707؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج3، ص1732؛ الذریعه، ج9، ص1111.

منبع

برگرفته از: مهدوی،مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان،1386.