این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدرضا بن عبدالحسین محله نوئی خوئی»
(ویرایش متن ، افزودن رده) |
(ویرایش متن) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نیازمند جعبه اطلاعات}} | {{نیازمند جعبه اطلاعات}} | ||
[[پرونده:Mohammadreza Khwuii.jpg|بندانگشتی|325x325پیکسل|ميرزا محمدرضا امين العلماء]] | [[پرونده:Mohammadreza Khwuii.jpg|بندانگشتی|325x325پیکسل|ميرزا محمدرضا امين العلماء]] | ||
آقا '''میرزا محمّد رضا محلّه نوئی'''(متوفی 1317ق) | آقا '''میرزا محمّد رضا محلّه نوئی'''(متوفی 1317ق) هفتمين و آخرين فرزند آقا [[عبدالحسین امین العلماء]] فرزند حاج ملا [[محمدشفیع بن محمد خویی|محمدشفيع خويى]]، از فضلاء اواخر دوره قاجاریه است. | ||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
وی فاضلی محقق ، ماهر و با لیاقت بود که در نزد مدرسین علوم زمان در اصفهان به فراگرفتن دانش پرداخت و با همکاری جمعی از اهل فضل با تأسيس محضر شرعی به امور قضايى و شرعى و رفع خصومات و اختلافات قسمتى از شهر اصفهان مشغول شد. این محضر را جهت اصلاح مرافعات و رفع خصومات و امور مکاتبات بیع و شراء و رهن و اجاره و عقد و طلاق، وصل، فسخ و واگذاری تأسيس نمودو بر اين اساس مورد توجّه حاج [[سید جعفر بن سید محمدباقر شفتی بیدآبادی|سیّد جعفر]] (فرزند حاج [[سید محمدباقر شفتی|سیّد محمّد باقر | وی فاضلی محقق ، ماهر و با لیاقت بود که در نزد مدرسین علوم زمان در اصفهان به فراگرفتن دانش پرداخت و با همکاری جمعی از اهل فضل با تأسيس محضر شرعی به امور قضايى و شرعى و رفع خصومات و اختلافات قسمتى از شهر اصفهان مشغول شد. این محضر را جهت اصلاح مرافعات و رفع خصومات و امور مکاتبات بیع و شراء و رهن و اجاره و عقد و طلاق، وصل، فسخ و واگذاری تأسيس نمودو بر اين اساس مورد توجّه حاج [[سید جعفر بن سید محمدباقر شفتی بیدآبادی|سیّد جعفر]] (فرزند حاج [[سید محمدباقر شفتی|سیّد محمّد باقر حجت الاسلام شفتی]]) واقع شد تا جایی که ايشان تمام امور قضايى و نوشتارى و مراجعین خويش را به علت كهولت سن به محضر آن فاضل اصیل می فرستاد و در امور مختلف همچون اتمام نماهای مسجد و یاوری اهل محل از او کمک می گرفت.چنان كه گويند، پس از مرگ نا به هنگام آقا ميرزا محمد رضا، آقا سيد جعفر بيدآبادى مى گريست و مى گفت<span> </span>: « مَثَل من و مرگ آقا ميرزا مثل عليل چشمى است كه عينكش بشكند و تاى آن ديگر نباشد » <ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج1، ص 236.</ref> | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
وی در 26 ذیحجه 1317ق وفات یافت و در جنوب غربی [[تکیه خوانساری|تکیه علّامه خوانساری]] در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد.<ref>یادداشت های استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا).</ref><ref>مهدوی، اعلام | وی در 26 ذیحجه 1317ق وفات یافت و در جنوب غربی [[تکیه خوانساری|تکیه علّامه خوانساری]] در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد.<ref>یادداشت های استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا).</ref><ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص125-124.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۱۹:۴۲
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
آقا میرزا محمّد رضا محلّه نوئی(متوفی 1317ق) هفتمين و آخرين فرزند آقا عبدالحسین امین العلماء فرزند حاج ملا محمدشفيع خويى، از فضلاء اواخر دوره قاجاریه است.
معرفی
وی فاضلی محقق ، ماهر و با لیاقت بود که در نزد مدرسین علوم زمان در اصفهان به فراگرفتن دانش پرداخت و با همکاری جمعی از اهل فضل با تأسيس محضر شرعی به امور قضايى و شرعى و رفع خصومات و اختلافات قسمتى از شهر اصفهان مشغول شد. این محضر را جهت اصلاح مرافعات و رفع خصومات و امور مکاتبات بیع و شراء و رهن و اجاره و عقد و طلاق، وصل، فسخ و واگذاری تأسيس نمودو بر اين اساس مورد توجّه حاج سیّد جعفر (فرزند حاج سیّد محمّد باقر حجت الاسلام شفتی) واقع شد تا جایی که ايشان تمام امور قضايى و نوشتارى و مراجعین خويش را به علت كهولت سن به محضر آن فاضل اصیل می فرستاد و در امور مختلف همچون اتمام نماهای مسجد و یاوری اهل محل از او کمک می گرفت.چنان كه گويند، پس از مرگ نا به هنگام آقا ميرزا محمد رضا، آقا سيد جعفر بيدآبادى مى گريست و مى گفت : « مَثَل من و مرگ آقا ميرزا مثل عليل چشمى است كه عينكش بشكند و تاى آن ديگر نباشد » [۱]
وفات
وی در 26 ذیحجه 1317ق وفات یافت و در جنوب غربی تکیه علّامه خوانساری در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.[۲][۳]
پانویس
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.