این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدحسن حکیم»
Kh1.farokhi (بحث | مشارکتها) (ویرایش صفحه) |
Kh1.farokhi (بحث | مشارکتها) (اصلاح صفحه) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''میرزا محمد حسن حکیم'''(1226-1264ق) معروف به '''چینی'''، مشهور به '''مولانا'''، فرزند میرزا عبدالغفار بن میرزا [[محمدعلی دانش اصفهانی|محمّدعلی دانش اصفهانی]]، از فلاسفه و دانشمندان | '''میرزا محمد حسن حکیم'''(1226-1264ق) معروف به '''چینی'''، مشهور به '''مولانا'''، فرزند میرزا عبدالغفار بن میرزا [[محمدعلی دانش اصفهانی|محمّدعلی دانش اصفهانی]]، از فلاسفه و دانشمندان عالیقدر و شعرای قرن سیزدهم هجری بوده است. | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
پس از فوت او، میرزا حسن به تحصیل ادامه داد تا اینکه موفق به راه یافتن به مجلس درس حکمت [[علی بن جمشید نوری مازندرانی|آخوند ملّا علی نوری]] در سالهای آخر عمر او شد و از فیض درس و بحث او برخوردار شد. پس از وفات استادش در 1246ق، به تدریس کتب فلسفه مشغول شد و به قول اعتمادالسلطنه «در اصفهان حکمت متعالیه را تدریس بلکه تأسیس می فرمود». | پس از فوت او، میرزا حسن به تحصیل ادامه داد تا اینکه موفق به راه یافتن به مجلس درس حکمت [[علی بن جمشید نوری مازندرانی|آخوند ملّا علی نوری]] در سالهای آخر عمر او شد و از فیض درس و بحث او برخوردار شد. پس از وفات استادش در 1246ق، به تدریس کتب فلسفه مشغول شد و به قول اعتمادالسلطنه «در اصفهان حکمت متعالیه را تدریس بلکه تأسیس می فرمود». | ||
او طبع شعر نیز داشته و «'''حکیم'''» تخلّص می کرده است و قصیده ای در مدح [[سید محمدباقر شفتی|حاج سیّد محمّد باقر | او طبع شعر نیز داشته و «'''حکیم'''» تخلّص می کرده است و قصیده ای در مدح [[سید محمدباقر شفتی|حاج سیّد محمّد باقر حجت الاسلام شفتی]] سروده است.<ref>بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، ص215؛اعلام اصفهان، ج2، ص495</ref> | ||
میرزا حسین تحویلدار اصفهانی می نویسد: | میرزا حسین تحویلدار اصفهانی می نویسد: | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
[[احمد مجدالاسلام کرمانی|مجدالاسلام کرمانی]] از یکی از حکماء قرن سیزدهم هجری به نام میرزا حسین ورزنه یاد می کند که در [[مدرسه چهارباغ]] اصفهان ساکن بود و جماعتی از اهل ذوق و صفا از طبقه حکماء و شعراء با او مراوده داشتند. استاد منوچهر صدوقی سها او را «علی الظاهر» همان میرزا محمّد حسن چینی، دانسته است. | [[احمد مجدالاسلام کرمانی|مجدالاسلام کرمانی]] از یکی از حکماء قرن سیزدهم هجری به نام میرزا حسین ورزنه یاد می کند که در [[مدرسه چهارباغ]] اصفهان ساکن بود و جماعتی از اهل ذوق و صفا از طبقه حکماء و شعراء با او مراوده داشتند. استاد منوچهر صدوقی سها او را «علی الظاهر» همان میرزا محمّد حسن چینی، دانسته است. | ||
[[ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای|میرزا ابوالحسن جلوه]] و [[سید محمدحسن حسینی شیرازی|میرزا محمدحسن شیرازی]] مرجع و زعیم | [[ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای|میرزا ابوالحسن جلوه]] و [[سید محمدحسن حسینی شیرازی|میرزا محمدحسن شیرازی]] مرجع و زعیم عالیقدر، از شاگردان او هستند. <ref> تذکره مآثر الباقریه، صص 191 و 192؛ المآثر و الآثار یا چهل سال تاریخ ایران، ج1، ص237؛ جغرافیای اصفهان (تحویلدار)، ص67؛ الکرام البرره، ج1، ص295؛ منتخب معجم الحکماء، ص77؛ تاریخ انحلال مجلس، صص 207-201؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 472 و 473.</ref> | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
نسخهٔ ۹ مهر ۱۴۰۱، ساعت ۱۳:۲۰
میرزا محمد حسن حکیم(1226-1264ق) معروف به چینی، مشهور به مولانا، فرزند میرزا عبدالغفار بن میرزا محمّدعلی دانش اصفهانی، از فلاسفه و دانشمندان عالیقدر و شعرای قرن سیزدهم هجری بوده است.
زندگینامه
او در حدود سال 1226ق در اصفهان متولّد شد. جدّش میرزا محمّدعلی متخلّص به «دانش» و معروف به «آقابزرگ» به شغل چینی فروشی مشغول بود و در کنار آن به کتابت می پرداخت. لذا نوه اش به نام «میرزا حسن چینی» معروف شد. دانش به نواده اش علاقه فراوان داشت و در تشویق او برای کسب علوم ادب، سهم مهمی ایفا کرد.
پس از فوت او، میرزا حسن به تحصیل ادامه داد تا اینکه موفق به راه یافتن به مجلس درس حکمت آخوند ملّا علی نوری در سالهای آخر عمر او شد و از فیض درس و بحث او برخوردار شد. پس از وفات استادش در 1246ق، به تدریس کتب فلسفه مشغول شد و به قول اعتمادالسلطنه «در اصفهان حکمت متعالیه را تدریس بلکه تأسیس می فرمود».
او طبع شعر نیز داشته و «حکیم» تخلّص می کرده است و قصیده ای در مدح حاج سیّد محمّد باقر حجت الاسلام شفتی سروده است.[۱]
میرزا حسین تحویلدار اصفهانی می نویسد: «میرزا محمّد حسن چینی استادی بود در علم، قریب الدّرجه مرحوم میرزا محمّدحسن نوری و در تقریر، اکمل. و بحر وجودش بسیار با وسعت؛ مضمون (اِذا سکت عمیقٌ و اذا تکلّم مواجٌ) مصداق شأن ایشان بوده. پسر بزرگی دارد، ابوالقاسم نام. نسبت به پدر گمنام است».
مجدالاسلام کرمانی از یکی از حکماء قرن سیزدهم هجری به نام میرزا حسین ورزنه یاد می کند که در مدرسه چهارباغ اصفهان ساکن بود و جماعتی از اهل ذوق و صفا از طبقه حکماء و شعراء با او مراوده داشتند. استاد منوچهر صدوقی سها او را «علی الظاهر» همان میرزا محمّد حسن چینی، دانسته است.
میرزا ابوالحسن جلوه و میرزا محمدحسن شیرازی مرجع و زعیم عالیقدر، از شاگردان او هستند. [۲]
وفات
میرزا حسن چینی در حدود سال 1264ق وفات یافت. [۳]
پانویس
- ↑ بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، ص215؛اعلام اصفهان، ج2، ص495
- ↑ تذکره مآثر الباقریه، صص 191 و 192؛ المآثر و الآثار یا چهل سال تاریخ ایران، ج1، ص237؛ جغرافیای اصفهان (تحویلدار)، ص67؛ الکرام البرره، ج1، ص295؛ منتخب معجم الحکماء، ص77؛ تاریخ انحلال مجلس، صص 207-201؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 472 و 473.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان،ج2، ص495-496
منابع
برگرفته از کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391.
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.