این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید محمدصادق بن عبدالباقی حسینی بهشتی»
Kh1.moghadas (بحث | مشارکتها) (ویرایش از کتاب دانشنامه ، تیتر بندی، الگو، لینک، رده، درج شعر) |
(اصلاح پانویس) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نیازمند جعبه اطلاعات}} | {{نیازمند جعبه اطلاعات}}'''میر محمّد صادق حسینی بهشتی'''( متوفی 1308ق) فرزند [[سید عبدالباقی بن محمدرضا بهشتی|میر عبدالباقی]]، عالم فاضل، عابد زاهد و از علمای اواخر دوره قاجاریه بود.وی از شدّت زهد و احتیاط در مسائل شرعی به « '''سلمان الزمان''' و '''ابوذر دوران'''» معروف بود.<ref>بهشتی، تحفة‌الاحباب، ص 43-44. </ref> | ||
'''میر محمّد صادق حسینی بهشتی'''( متوفی 1308ق) فرزند [[سید عبدالباقی بن محمدرضا بهشتی|میر عبدالباقی]]، عالم فاضل، عابد زاهد و از علمای اواخر دوره قاجاریه بود.وی از شدّت زهد و احتیاط در مسائل شرعی به « '''سلمان الزمان''' و '''ابوذر دوران'''» معروف بود.<ref>بهشتی، تحفة‌الاحباب، ص 44.</ref> | |||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن [[سید محمدرضا بن سید هادی حسینی بهشتی|میر محمّد رضا]] بن میر محمدهادی حسینی بهشتی، از علمای زاهد و متقى بود. او نزد علمای اصفهان تحصیل کرد و سپس در محلّه لنبان، مرجع مسائل شرعی مردم بود و در مسجد لنبان اقامه جماعت می کرد. توان بالاى علمى و مكارم اخلاقى و رفتارى وى زبانزد همگان و مورد توجه خاص و عام بود. او در ميان معمّرين اصفهانى حسن شهرت دارد. وى عمرى را در كمال عزت و احترام در بين مردم زندگى كرد و به جوابگويى از شبهات و رفع مشكلات مردم پرداخت. نوشته های باقى مانده از وی كه ممهور به مهر اوست، نشان دهنده درجات بالاى علمى و آگاهى دقيق اوست. | میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن [[سید محمدرضا بن سید هادی حسینی بهشتی|میر محمّد رضا]] بن میر محمدهادی حسینی بهشتی، از علمای زاهد و متقى بود. او نزد علمای اصفهان تحصیل کرد و سپس در محلّه لنبان، مرجع مسائل شرعی مردم بود و در مسجد لنبان اقامه جماعت می کرد. توان بالاى علمى و مكارم اخلاقى و رفتارى وى زبانزد همگان و مورد توجه خاص و عام بود. او در ميان معمّرين اصفهانى حسن شهرت دارد. وى عمرى را در كمال عزت و احترام در بين مردم زندگى كرد و به جوابگويى از شبهات و رفع مشكلات مردم پرداخت. نوشته های باقى مانده از وی كه ممهور به مهر اوست، نشان دهنده درجات بالاى علمى و آگاهى دقيق اوست. | ||
مير محمد صادق پنج فرزند پسر داشت به نامهاى سيد | مير محمد صادق پنج فرزند پسر داشت به نامهاى [[سید مهدی بن سید محمدصادق بهشتی|سيد مهدى]]، [[سید محمدهاشم بهشتی|سيد محمد هاشم]]، [[سید محمد حسین بهشتی|سيد محمد حسين]]، [[سید محمد بهشتی|سيد محمد]] و [[سید جلال الدین بهشتی نژاد|سيد جلال الدين]].<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص450.</ref> | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
وی سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات یافت و در [[تکیه سادات بهشتی]] واقع در شمال [[تکیه مصلی|مصلای]] [[تخت فولاد]] مدفون شد.<ref> | وی سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات یافت و در [[تکیه سادات بهشتی]] واقع در شمال [[تکیه مصلی|مصلای]] [[تخت فولاد]] مدفون شد.<ref>خرم لنبانی، دشت خرم، صص 822-821.</ref> | ||
دو ماده تاريخ در رثاى وی توسط مرحوم ميرزا عباسعلى خرم لنبانى سروده شده است كه يكی آورده می شود:<ref> | دو ماده تاريخ در رثاى وی توسط مرحوم ميرزا عباسعلى خرم لنبانى سروده شده است كه يكی آورده می شود:<ref>مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص 718؛ مهدوی، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص136.</ref> | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|حيف از سيد محمد صادق آن سبط رسول|كز جفاى مرگ و جور آسمان رفت از جهان}} | {{ب|حيف از سيد محمد صادق آن سبط رسول|كز جفاى مرگ و جور آسمان رفت از جهان}} | ||
| سطر ۳۲: | سطر ۳۰: | ||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | [[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | ||
[[رده:علمای قرن | [[رده:علمای قرن 13]] | ||
[[رده:ائمه جماعت]] | |||
[[رده:خاندان سادات بهشتی]] | [[رده:خاندان سادات بهشتی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۰۶:۵۶
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
میر محمّد صادق حسینی بهشتی( متوفی 1308ق) فرزند میر عبدالباقی، عالم فاضل، عابد زاهد و از علمای اواخر دوره قاجاریه بود.وی از شدّت زهد و احتیاط در مسائل شرعی به « سلمان الزمان و ابوذر دوران» معروف بود.[۱]
معرفی
میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن میر محمّد رضا بن میر محمدهادی حسینی بهشتی، از علمای زاهد و متقى بود. او نزد علمای اصفهان تحصیل کرد و سپس در محلّه لنبان، مرجع مسائل شرعی مردم بود و در مسجد لنبان اقامه جماعت می کرد. توان بالاى علمى و مكارم اخلاقى و رفتارى وى زبانزد همگان و مورد توجه خاص و عام بود. او در ميان معمّرين اصفهانى حسن شهرت دارد. وى عمرى را در كمال عزت و احترام در بين مردم زندگى كرد و به جوابگويى از شبهات و رفع مشكلات مردم پرداخت. نوشته های باقى مانده از وی كه ممهور به مهر اوست، نشان دهنده درجات بالاى علمى و آگاهى دقيق اوست.
مير محمد صادق پنج فرزند پسر داشت به نامهاى سيد مهدى، سيد محمد هاشم، سيد محمد حسين، سيد محمد و سيد جلال الدين.[۲]
وفات
وی سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات یافت و در تکیه سادات بهشتی واقع در شمال مصلای تخت فولاد مدفون شد.[۳]
دو ماده تاريخ در رثاى وی توسط مرحوم ميرزا عباسعلى خرم لنبانى سروده شده است كه يكی آورده می شود:[۴]
| حيف از سيد محمد صادق آن سبط رسول | كز جفاى مرگ و جور آسمان رفت از جهان | |
| چون كه شد ازتنگناى ملک دنيا تنگدل | كرد از آن رو جانب عقبى روانِ خود روان | |
| ميهمان جدّ خود گرديد در باغ بهشت | حبّذا زان ميزبان و مرحبا زين ميهمان | |
| مسجد لنبان كه رونق داشت از وى سالها | بى وجودشب ى صفا گرديدا ين عهد و زمان |
و بيت ماده تاريخ فوتش را چنين می سرايد:[۵]
| گفت خرّم از پى تاريخ فوتش اين چنين: | « پيشواى دين احمد شد مجاور در جنان» |
پانویس
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.