این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
سید جلال الدین بهشتی نژاد
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
سید جلال الدین بهشتی‌نژاد(1302ق-1362ق) فرزند میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن میر محمدرضا بن میر محمدهادی، عالم زاهد، به سال 1302ق در اصفهان متولد شد.[۱]
معرفی
پدرش از روحانیون صاحب نام و مورد توجه بود و سید جلال الدین هم پس از آنکه تحصيلات خود را به پایان رساند، همچون پدر به رتق و فتق امور، حل خصومات مردم و اقامه جماعت پرداخت.
وی از محضر علمای برجسته آن زمان بهره برده و اجازاتی هم از برخی علما دريافت نموده بود.
وی زندگی زاهدانه و به دور از زرق و برق دنیوی داشت و در نهایت عفاف و قناعت می زیست و هیچ گاه سخن لغو و بیهوده ای از او شنیده نشد.
این عالم زاهد دارای خطی خوش و طبعی موزون بود و در اشعارش «بهشتی» تخلص می کرد.
ابیات زیر از اشعار اوست:
| شوق سلطان خراسان ز وطن دورم كرد | هست اميد، ز لطفش نكند محرومم | |
| من كه مأيوس بدم در حرم قدس رسم | لطف شاهنشهی اش كرد مرا ممنونم | |
**** | ||
| اى كه در خطّة عالم محك شيعه شدى | مكن از جود و عطا و كرم خود دورم | |
| اى بهشتى تو مكن واهمه از روز جزا | ………………………………… | |
وی دارای دو فرزند به نامهای محمدرضا و محمد است.[۲]
وفات
سید جلال الدین در 22 شعبان 1362ق وفات یافت و در قبرستان پشت مصلی در تخت فولاد به خاک سپرده شد.
پانویس
منبع
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.