این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخههای «حسین بن باقر نایینی اصفهانی»
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) (ویرایش صفحه) |
Kh1.javani (بحث | مشارکتها) جز |
||
(۱ نسخهٔ میانی ویرایششده توسط ۱ کاربر دیگر نشان داده نشده) | |||
سطر ۶: | سطر ۶: | ||
شیخ فخرالدین فشارکی در یادداشت های خود می نویسد: <blockquote>« در آن وقت بعضی حجرات فوقانی مسجد سید بعضی از اهل علم و بعضی دیگر که در زمره طلاب شاید محسوب میشدند، روزها بلکه شبها هم سکنی و منزل داشتند که از جمله آنها طلبه فاضلی بود که مخصوصا در علم نحو و صرف در اصفهان متخصص بود و در حجرات فوقانی مشرقی منزل داشت و مرد مقدس زاهد هم بود و زوجه و عیال هم اختیار ننموده بودو از معمرین بود. او آخوند ملا حسین نائینی بود و تنها در حجره مذکور بیتوته می کرد و رندگی می نمود.»<ref>فشارکی، الامال و شرح ایام حیات و الاحوال، ص33، مخلوط.</ref> </blockquote> | شیخ فخرالدین فشارکی در یادداشت های خود می نویسد: <blockquote>« در آن وقت بعضی حجرات فوقانی مسجد سید بعضی از اهل علم و بعضی دیگر که در زمره طلاب شاید محسوب میشدند، روزها بلکه شبها هم سکنی و منزل داشتند که از جمله آنها طلبه فاضلی بود که مخصوصا در علم نحو و صرف در اصفهان متخصص بود و در حجرات فوقانی مشرقی منزل داشت و مرد مقدس زاهد هم بود و زوجه و عیال هم اختیار ننموده بودو از معمرین بود. او آخوند ملا حسین نائینی بود و تنها در حجره مذکور بیتوته می کرد و رندگی می نمود.»<ref>فشارکی، الامال و شرح ایام حیات و الاحوال، ص33، مخلوط.</ref> </blockquote> | ||
=== اساتید === | ===اساتید=== | ||
وی از شاگردان [[محمد کاشانی|آخوند ملّا محمد کاشانی]] بوده و در دستگاه آقایان [[خاندان مسجد شاهی|مسجد شاهی]] اصفهان موقعیتی داشته است. | وی از شاگردان [[محمد کاشانی|آخوند ملّا محمد کاشانی]] بوده و در دستگاه آقایان [[خاندان مسجد شاهی|مسجد شاهی]] اصفهان موقعیتی داشته است. | ||
سطر ۱۲: | سطر ۱۲: | ||
وی شاگردان زیادی را تربیت کرده از جمله: | وی شاگردان زیادی را تربیت کرده از جمله: | ||
* [[رضا بن عبدالرحیم کلباسی|حاج میرزا رضا کلباسی]] | *[[رضا بن عبدالرحیم کلباسی|حاج میرزا رضا کلباسی]] | ||
* [[سید حسن بن مسیح موسوی خوانساری چهارسوقی|حاج میرزا سیّد حسن چهارسوقی]] .<ref>تاریخ نائین، ج4، ص46؛ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص530؛ | *[[سید حسن بن مسیح موسوی خوانساری چهارسوقی|حاج میرزا سیّد حسن چهارسوقی]] .<ref>بلاغی، تاریخ نائین، ج4، ص46؛ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص530؛ مهدوی، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص195؛ روضاتی، زندگانی آیت اللَّه چهارسوقی، ص164.</ref> | ||
* [[غلامرضا گورتانی]]<ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج4، صص433-434.</ref> | *[[غلامرضا گورتانی]]<ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج4، صص433-434.</ref> | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
سطر ۲۳: | سطر ۲۳: | ||
« از علمای اتقیا بود. شبی آتش در خرمن هستی او افتاد و سوخت و وفات یافت.»<ref>بلاغی، انساب خاندانهای مردم نائین، ص145.</ref> | « از علمای اتقیا بود. شبی آتش در خرمن هستی او افتاد و سوخت و وفات یافت.»<ref>بلاغی، انساب خاندانهای مردم نائین، ص145.</ref> | ||
سید مصلح الدین مهدوی می نویسد:<blockquote>«نگارنده از قول عالم جلیل مرحوم حاج رضا کلباسی نقل می کند که ایشان پس از تجلیل زیادکه از مشارالیه فرمودند و اینکه وی از اساتید مقدماتی ایشان بوه، فرمودند روز تشیع جنازه او حاضر بودیم. در موقع حفر قبر وی به قبر آقا محمد بیدآبادی راه یافت و پاهای آقا محمد را جمیع حاضرین که خود جزو آنها بودم، مشاهده کردند که بعد از گذشت 127 سال هیچ تغییری نکرده بود.»<ref>مهدوی، دارالعلم شرق، مخلوط، ص135،</ref></blockquote> | |||
سید مصلح الدین مهدوی می نویسد: <blockquote>«نگارنده از قول عالم جلیل مرحوم حاج رضا کلباسی نقل می کند که ایشان پس از تجلیل زیادکه از مشارالیه فرمودند و اینکه وی از اساتید مقدماتی ایشان بوه، فرمودند روز تشیع جنازه او حاضر بودیم. در موقع حفر قبر وی به قبر آقا محمد بیدآبادی راه یافت و پاهای آقا محمد را جمیع حاضرین که خود جزو آنها بودم، مشاهده کردند که بعد از گذشت 127 سال هیچ تغییری نکرده بود.»<ref>مهدوی، دارالعلم شرق، مخلوط، ص135،</ref></blockquote> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
سطر ۳۸: | سطر ۳۷: | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | [[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | ||
[[رده:شاگردان آخوند کاشی]] | [[رده:شاگردان آخوند کاشی]] | ||
[[رده:نیازمند درج تصویر]] |
نسخهٔ کنونی تا ۸ بهمن ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۱۴
آخوند ملّا حسین بن میرزا باقر نائینی، از علماء و فضلای اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بوده است.
زندگی نامه
او در یکی از حجرات مسجد سیّد سکونت داشته و سطوح فقه و اصول و ادبیات تدریس می نموده است.
شیخ فخرالدین فشارکی در یادداشت های خود می نویسد:
« در آن وقت بعضی حجرات فوقانی مسجد سید بعضی از اهل علم و بعضی دیگر که در زمره طلاب شاید محسوب میشدند، روزها بلکه شبها هم سکنی و منزل داشتند که از جمله آنها طلبه فاضلی بود که مخصوصا در علم نحو و صرف در اصفهان متخصص بود و در حجرات فوقانی مشرقی منزل داشت و مرد مقدس زاهد هم بود و زوجه و عیال هم اختیار ننموده بودو از معمرین بود. او آخوند ملا حسین نائینی بود و تنها در حجره مذکور بیتوته می کرد و رندگی می نمود.»[۱]
اساتید
وی از شاگردان آخوند ملّا محمد کاشانی بوده و در دستگاه آقایان مسجد شاهی اصفهان موقعیتی داشته است.
شاگردان
وی شاگردان زیادی را تربیت کرده از جمله:
وفات
این عالم سرانجام در زمستان سال 1325ق شبانه از ضعف و پیری پاهایش در خواب زیر کرسی سوخته و بدین علّت وفات یافته، در تخت فولاد، در بقعه آقا محمّد بیدآبادی و پایین پای علامه آقا محمد بیدآبادی مدفون گردید. [۴]
سید عبدالحجه بلاغی مینویسد:
« از علمای اتقیا بود. شبی آتش در خرمن هستی او افتاد و سوخت و وفات یافت.»[۵]
سید مصلح الدین مهدوی می نویسد:
«نگارنده از قول عالم جلیل مرحوم حاج رضا کلباسی نقل می کند که ایشان پس از تجلیل زیادکه از مشارالیه فرمودند و اینکه وی از اساتید مقدماتی ایشان بوه، فرمودند روز تشیع جنازه او حاضر بودیم. در موقع حفر قبر وی به قبر آقا محمد بیدآبادی راه یافت و پاهای آقا محمد را جمیع حاضرین که خود جزو آنها بودم، مشاهده کردند که بعد از گذشت 127 سال هیچ تغییری نکرده بود.»[۶]
پانویس
- ↑ فشارکی، الامال و شرح ایام حیات و الاحوال، ص33، مخلوط.
- ↑ بلاغی، تاریخ نائین، ج4، ص46؛ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص530؛ مهدوی، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص195؛ روضاتی، زندگانی آیت اللَّه چهارسوقی، ص164.
- ↑ مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج4، صص433-434.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۳۸.
- ↑ بلاغی، انساب خاندانهای مردم نائین، ص145.
- ↑ مهدوی، دارالعلم شرق، مخلوط، ص135،
منابع
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، زيرنظر اصغر منتظرالقائم، ج4، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1394.
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج2، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.