این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید محمدصادق بن عبدالباقی حسینی بهشتی»
جز (Kh1.Abedi صفحهٔ سیدمحمدصادق بن عبدالباقی حسینی بهشتی را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به سید محمدصادق بن عبدالباقی حسینی بهشتی منتقل کرد) |
(اصلاح پانویس) |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''میر محمّد صادق حسینی بهشتی''' فرزند [[عبدالباقی | {{نیازمند جعبه اطلاعات}}'''میر محمّد صادق حسینی بهشتی'''( متوفی 1308ق) فرزند [[سید عبدالباقی بن محمدرضا بهشتی|میر عبدالباقی]]، عالم فاضل، عابد زاهد و از علمای اواخر دوره قاجاریه بود.وی از شدّت زهد و احتیاط در مسائل شرعی به « '''سلمان الزمان''' و '''ابوذر دوران'''» معروف بود.<ref>بهشتی، تحفة‌الاحباب، ص 43-44. </ref> | ||
او نزد علمای اصفهان تحصیل | ==معرفی== | ||
میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن [[سید محمدرضا بن سید هادی حسینی بهشتی|میر محمّد رضا]] بن میر محمدهادی حسینی بهشتی، از علمای زاهد و متقى بود. او نزد علمای اصفهان تحصیل کرد و سپس در محلّه لنبان، مرجع مسائل شرعی مردم بود و در مسجد لنبان اقامه جماعت می کرد. توان بالاى علمى و مكارم اخلاقى و رفتارى وى زبانزد همگان و مورد توجه خاص و عام بود. او در ميان معمّرين اصفهانى حسن شهرت دارد. وى عمرى را در كمال عزت و احترام در بين مردم زندگى كرد و به جوابگويى از شبهات و رفع مشكلات مردم پرداخت. نوشته های باقى مانده از وی كه ممهور به مهر اوست، نشان دهنده درجات بالاى علمى و آگاهى دقيق اوست. | |||
مير محمد صادق پنج فرزند پسر داشت به نامهاى [[سید مهدی بن سید محمدصادق بهشتی|سيد مهدى]]، [[سید محمدهاشم بهشتی|سيد محمد هاشم]]، [[سید محمد حسین بهشتی|سيد محمد حسين]]، [[سید محمد بهشتی|سيد محمد]] و [[سید جلال الدین بهشتی نژاد|سيد جلال الدين]].<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص450.</ref> | |||
==وفات== | ==وفات== | ||
سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات | وی سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات یافت و در [[تکیه سادات بهشتی]] واقع در شمال [[تکیه مصلی|مصلای]] [[تخت فولاد]] مدفون شد.<ref>خرم لنبانی، دشت خرم، صص 822-821.</ref> | ||
دو ماده تاريخ در رثاى وی توسط مرحوم ميرزا عباسعلى خرم لنبانى سروده شده است كه يكی آورده می شود:<ref>مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص 718؛ مهدوی، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص136.</ref> | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|حيف از سيد محمد صادق آن سبط رسول|كز جفاى مرگ و جور آسمان رفت از جهان}} | |||
{{ب|چون كه شد ازتنگناى ملک دنيا تنگدل|كرد از آن رو جانب عقبى روانِ خود روان}} | |||
{{ب|ميهمان جدّ خود گرديد در باغ بهشت|حبّذا زان ميزبان و مرحبا زين ميهمان}} | |||
{{ب|مسجد لنبان كه رونق داشت از وى سالها|بى وجودشب ى صفا گرديدا ين عهد و زمان}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
و بيت ماده تاريخ فوتش را چنين می سرايد:<ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج1، ص 320.</ref> | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|گفت خرّم از پى تاريخ فوتش اين چنين:|« پيشواى دين احمد شد مجاور در جنان»}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
== | ==منابع== | ||
*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
*مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، [[دانشنامه تخت فولاد اصفهان (کتاب)|دانشنامه تخت فولاد اصفهان]]، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389. | |||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | [[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | ||
[[رده:علمای قرن 13]] | |||
[[رده:ائمه جماعت]] | |||
[[رده:خاندان سادات بهشتی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۰۶:۵۶
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
میر محمّد صادق حسینی بهشتی( متوفی 1308ق) فرزند میر عبدالباقی، عالم فاضل، عابد زاهد و از علمای اواخر دوره قاجاریه بود.وی از شدّت زهد و احتیاط در مسائل شرعی به « سلمان الزمان و ابوذر دوران» معروف بود.[۱]
معرفی
میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن میر محمّد رضا بن میر محمدهادی حسینی بهشتی، از علمای زاهد و متقى بود. او نزد علمای اصفهان تحصیل کرد و سپس در محلّه لنبان، مرجع مسائل شرعی مردم بود و در مسجد لنبان اقامه جماعت می کرد. توان بالاى علمى و مكارم اخلاقى و رفتارى وى زبانزد همگان و مورد توجه خاص و عام بود. او در ميان معمّرين اصفهانى حسن شهرت دارد. وى عمرى را در كمال عزت و احترام در بين مردم زندگى كرد و به جوابگويى از شبهات و رفع مشكلات مردم پرداخت. نوشته های باقى مانده از وی كه ممهور به مهر اوست، نشان دهنده درجات بالاى علمى و آگاهى دقيق اوست.
مير محمد صادق پنج فرزند پسر داشت به نامهاى سيد مهدى، سيد محمد هاشم، سيد محمد حسين، سيد محمد و سيد جلال الدين.[۲]
وفات
وی سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات یافت و در تکیه سادات بهشتی واقع در شمال مصلای تخت فولاد مدفون شد.[۳]
دو ماده تاريخ در رثاى وی توسط مرحوم ميرزا عباسعلى خرم لنبانى سروده شده است كه يكی آورده می شود:[۴]
| حيف از سيد محمد صادق آن سبط رسول | كز جفاى مرگ و جور آسمان رفت از جهان | |
| چون كه شد ازتنگناى ملک دنيا تنگدل | كرد از آن رو جانب عقبى روانِ خود روان | |
| ميهمان جدّ خود گرديد در باغ بهشت | حبّذا زان ميزبان و مرحبا زين ميهمان | |
| مسجد لنبان كه رونق داشت از وى سالها | بى وجودشب ى صفا گرديدا ين عهد و زمان |
و بيت ماده تاريخ فوتش را چنين می سرايد:[۵]
| گفت خرّم از پى تاريخ فوتش اين چنين: | « پيشواى دين احمد شد مجاور در جنان» |
پانویس
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.