این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدرضا بن عبدالحسین محله نوئی خوئی»
جز (Kh1.Abedi صفحهٔ محمدرضا بن عبدالحسین خوئی محله نوئی را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به محمدرضا بن عبدالحسین محله نوئی خوئی منتقل کرد) |
(ویرایش متن) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''میرزا محمّد رضا محلّه نوئی''' فرزند آقا [[ | {{نیازمند جعبه اطلاعات}} | ||
[[پرونده:Mohammadreza Khwuii.jpg|بندانگشتی|325x325پیکسل|ميرزا محمدرضا امين العلماء]] | |||
آقا '''میرزا محمّد رضا محلّه نوئی'''(متوفی 1317ق) هفتمين و آخرين فرزند آقا [[عبدالحسین امین العلماء]] فرزند حاج ملا [[محمدشفیع بن محمد خویی|محمدشفيع خويى]]، از فضلاء اواخر دوره قاجاریه است. | |||
== | ==معرفی== | ||
وی فاضلی ماهر و با لیاقت | وی فاضلی محقق ، ماهر و با لیاقت بود که در نزد مدرسین علوم زمان در اصفهان به فراگرفتن دانش پرداخت و با همکاری جمعی از اهل فضل با تأسيس محضر شرعی به امور قضايى و شرعى و رفع خصومات و اختلافات قسمتى از شهر اصفهان مشغول شد. این محضر را جهت اصلاح مرافعات و رفع خصومات و امور مکاتبات بیع و شراء و رهن و اجاره و عقد و طلاق، وصل، فسخ و واگذاری تأسيس نمودو بر اين اساس مورد توجّه حاج [[سید جعفر بن سید محمدباقر شفتی بیدآبادی|سیّد جعفر]] (فرزند حاج [[سید محمدباقر شفتی|سیّد محمّد باقر حجت الاسلام شفتی]]) واقع شد تا جایی که ايشان تمام امور قضايى و نوشتارى و مراجعین خويش را به علت كهولت سن به محضر آن فاضل اصیل می فرستاد و در امور مختلف همچون اتمام نماهای مسجد و یاوری اهل محل از او کمک می گرفت.چنان كه گويند، پس از مرگ نا به هنگام آقا ميرزا محمد رضا، آقا سيد جعفر بيدآبادى مى گريست و مى گفت<span> </span>: « مَثَل من و مرگ آقا ميرزا مثل عليل چشمى است كه عينكش بشكند و تاى آن ديگر نباشد » <ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج1، ص 236.</ref> | ||
== وفات == | ==وفات== | ||
وی در 26 ذیحجه 1317ق وفات یافت و در جنوب غربی [[تکیه خوانساری|تکیه علّامه خوانساری]] در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد.<ref>یادداشت های استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا).</ref><ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص125-124.</ref> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
== | ==منابع== | ||
*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
*مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، [[دانشنامه تخت فولاد اصفهان (کتاب)|دانشنامه تخت فولاد اصفهان]]، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389. | |||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | |||
[[رده:خاندان امین‌العلماء خویی]] | |||
[[رده:علمای قرن 14]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ اسفند ۱۴۰۱، ساعت ۱۹:۴۲
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
آقا میرزا محمّد رضا محلّه نوئی(متوفی 1317ق) هفتمين و آخرين فرزند آقا عبدالحسین امین العلماء فرزند حاج ملا محمدشفيع خويى، از فضلاء اواخر دوره قاجاریه است.
معرفی
وی فاضلی محقق ، ماهر و با لیاقت بود که در نزد مدرسین علوم زمان در اصفهان به فراگرفتن دانش پرداخت و با همکاری جمعی از اهل فضل با تأسيس محضر شرعی به امور قضايى و شرعى و رفع خصومات و اختلافات قسمتى از شهر اصفهان مشغول شد. این محضر را جهت اصلاح مرافعات و رفع خصومات و امور مکاتبات بیع و شراء و رهن و اجاره و عقد و طلاق، وصل، فسخ و واگذاری تأسيس نمودو بر اين اساس مورد توجّه حاج سیّد جعفر (فرزند حاج سیّد محمّد باقر حجت الاسلام شفتی) واقع شد تا جایی که ايشان تمام امور قضايى و نوشتارى و مراجعین خويش را به علت كهولت سن به محضر آن فاضل اصیل می فرستاد و در امور مختلف همچون اتمام نماهای مسجد و یاوری اهل محل از او کمک می گرفت.چنان كه گويند، پس از مرگ نا به هنگام آقا ميرزا محمد رضا، آقا سيد جعفر بيدآبادى مى گريست و مى گفت : « مَثَل من و مرگ آقا ميرزا مثل عليل چشمى است كه عينكش بشكند و تاى آن ديگر نباشد » [۱]
وفات
وی در 26 ذیحجه 1317ق وفات یافت و در جنوب غربی تکیه علّامه خوانساری در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.[۲][۳]
پانویس
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.