سید طه بهشتی

آقا سید طه بهشتی شاعری ادیب و واعظی فاضل بود .

آقا سيّد طه بهشتی (1322ق-1403ق) فرزند سیّد محمّد باقر، از ادباء و فضلای معاصر در اصفهان و شاعری اديب و واعظی دانشمند بود.

زندگی‌نامه

ولادت

آقا سیّد طه (طاها) بهشتی در 4 صفر 1322ق در اصفهان متولّد شد.

خاندان

سید طه فرزند سید محمدباقر بن سید محمدحسن بن سید علی بهشتی در خانواده‌ای عالم و فاضل به دنیا آمد. دو پسر او در سالهای نوجوانی عمر وفات یافتند و پدر را به مفارقت خود گرفتار ساختند.

اساتید

وی نزد شیخ علی یزدی، حاج میر سیّد علی نجف آبادی و آقا میرزا احمد اصفهانی و دیگران به تحصیل مشغول شد. او از علماى بزرگ از جمله آيت الله العظمى آقا سيد ابوالحسن اصفهانى، آيت الله حاج ميرزا حسين فقيه سبزوارى، آيت الله حاج ميرزا محمد رضا كلباسى و آيت الله شيخ محمد حسين آل كاشف الغطاء اجازه روايت داشت.

آثار و فعالیت ها

آثار

ديوان سيد طه بهشتی

نوادر المواعظ از سید طه بهشتی

تأليفات متعدّدی از او در موعظه و نصايح به يادگـار مانـده است كه مـی تـوان بـه كتابهـای زیر اشاره نمود:

1. تحفةالاحباب در شرح حال جمعـی از مشاهير خـاندان بهشتی
2. نـورالايمان در شرح خطبه رمضان
3. هدايةالصـالحين
4. ديوان اشعار او كـه بـه چـاپ نرسـيده است .
5. انیس المتّقین
6. دُرَر المواعظ» شامل 41 مجلس
7. «دیوان بهشتی»، مطبوع
8. «عشریه» راجع به ایّام عاشورا
9. «علائم المتّقین» در شرح خطبه همام از نهج البلاغه در 3 جلد، مطبوع
10. «کنز المواعظ» در 51 مجلس
11. لئالی المواعظ
12. نوادر المواعظ

وى طبعى روان داشته و ديوان شعرى نيز از خود به يادگار گذاشته است. در اشعارش« بهشتی» تخلص مى نموده است. از جمله اشعار او كه در پايان كتاب تحفة الاحباب نقل كرده است:

بــاد بهــاری گرفــت پــرده ز روی چمــن		گشــت جــوان دوســتان بــاز جهــان كهــن
كــرد بــه بســتان بهــار پيــرهن ســبز را		قبــایِ زردِ خــزان ربــودش اكنــون ز تــن

این رباعی از اوست:

چون نوبت باغ و موسم گلزار است		بلبل به نوا و نغمه و گفتار است
با سروقدان رویم اندر بُستان		چون باغ پر از شاهد گلرخسار است

فعالیت ها

با توجه به علاقه ای كه وی به تبليغ داشت، از همان دوران تحصيل به بيان احكام، وعظ و ذكـر مصـائب ائمـه اطهار(ع) پرداخت و چنان توانى از خود مصروف داشت كه با وجود صغر سن، در شهر اصفهان مشهور خاص و عام گرديد و اين شهرت موجب شد كه در شهرهاى ديگر هم منبر برود. سخنرانيهايش در مسجد گوهر شاد زبانزد خاص و عام بود. او محقّقی كوشا و باهمّت بود. پس از وفات پدر به اقامه جماعت در مسجد قرچقه( سرجوى شاه - بهشتى ) و مسجد صحرا ( صحرا كارها ) پرداخت. وی با وجود بیماری و فلج شدن از جادّه صبر و رضا خارج نشد و پیوسته به یاد خدا بود و به مطالعه و تحقیق و سرودن شعر می پرداخت.

وفات

در سال ۱۳۶۸ قمری در اثر سكته ی نـاقص در منـزل بسـتری بـود تا این که در سال 1374ق به علت بیماری رماتیسم و معالجات غلط پزشکان فلج شد و تا آخر عمر خانه نشین گردید. وی در ۱۷ رمضان المبارك ۱۴۰۳ هجری قمری پس از ساليانی رنج بيماری بـه ديار باقی شتافت و در تکیه سادات بهشتی در تخت فولاد مدفون گرديد.

اديب گرانمايه استاد« نحوى » اشعار زیر را در رثايش سروده که بر سنگ مزارش هم نوشته شده است :

بهشتی مرغ روحش بال بگشاد		از اين خاكی قفس گرديـد آزاد
حسينی بود در سر تا سر عمـر		نشد ذكر حسينش يك دم از ياد
نكـو نـام شـريفش بـود طــه		كه با طه به جنّت همنشـين بـاد
به تاريخ وفاتش طبـع نحـوی		رقم زد: «عترت طه ازو شـاد‌»

منابع

• لطفی، عليرضا (حامد اصفهانی)، تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، اصفهان، سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰.

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.
• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۱، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، ۱۳۸۹.