محمدباقر سروش اصفهانی

محمدباقر سروش اصفهانى با تخلص سروش اصفهانی از شعراى قرن سيزدهم هجرى در اصفهان است.

معرفی

در كتاب سفينةالمحمود و در پى آن حديقةالشعرا وى را از شاگردان درويـش عبدالمجيد معرفى كرده است. اما اختـر گرجى در تذكره ى خود يعنى تذكره ى انجمن‌آراى در مورد او مى نويسد:

از آدمى‌زادگان اصفهان خلدبنيان، صحبتش مكرّر اتّفاق افتـاده . جـوان مطبـوع نظيفى (بود) به گوشه نشينى اوقات مى‌گذرانيد. خط شكسته را خـوب مـى نوشـت از جمله ى شاگردان استادى عبدالمجيد درويش رحمةاللّه تعالى بود. در مراتب نظم بـه غزلسرايى مايل. سليقه ى خوش و اشعار صافى دارد خيالاتش دو هزار بيت مى شود در شهور سنه ى 1205 در جوانى وداع عالم فانى كرد در تخت فولاد اصفهان مدفون شد در اين اوقات ديوانش در دسترس نبود.

این اشعار از اوست:

با تو گويم شِمّه ای از سرگذشت

بى تو آب ديده‌ام از سر گذشت

اما در تذكره اختر و تذكره‌ى انجمن خاقان اين ابيات مشاهده مى شود:

خواهيم بردن درد سر از كوى تو جاى دگـر		با ما بساز اى بى وفـا امـروز و فـرداى دگـر
***

چه مى خيزد اى خواجه از قتل بنده		چو من بينوايى چه مرده چه زنـده
***

اى خوش آن روزگار ديرينه

عيش ديرين و يـار ديرينه

وفات

مرحوم سيد احمد ديوان بيگى نيز تاريخ فوت او را 1205 نقل كـرده اسـت.موقعيت مزار وى اكنون در تخت فولاد مشخّص نيست.

پانویس

منابع

• کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، پژوهش و تألیف علیرضا لطفی(حامد اصفهانی)،اصفهان:سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1390. ص 305

• مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.