مریم اصفهانی

بانو مریم اصفهانی ( 1308 ق- 1389 ق) فرزند آیت الله میرزا مهدی جویباره ای، از زنان فاضل اصفهان كه در شعر و ادب تبحر داشت و « بانو »تخلص می كرد. وی در 15 رجب سال 1308 ق در اصفهان متولد شد و از سن دوازده سالگی به گفتن اشعار لب گشود.

آثار

بانو مریم دارای حافظه قوی بوده و تمام اشعار خود را در خاطر داشته است. از اشعار او سروده زير در وفات آيت الله حاج سيدمحمد مقدس بيدآبادی(متوفی 1378ق، مدفون در تكيه مقدس) است:

ز جور آسمان دلها غمين شد		ز دنيا حجت اسلام و دين شد
چه بانک الرحيلش آمد از دوست		اجابت كرد و در جنت مكين شد
چه نور روشنی از ديده ها رفت		نهان در خاک آن در ثمين شد

اين اشعار نيز از وی بر روی سنگ مزار عالم جليل سيدابوالقاسم شهشهانی، معروف به سيدالاسلام( متوفی 1375 ق، مدفون در تكيه شهشهانی) حک شده است:

گشته غم دل زياد از ستم آسمان		سيّد و مولای ما رخت ببرد از جهان
بانگ رحيلش رسيد از طرف كردگار		امر اجابت نمود شد به قصور جنان
خواست چو تاريخ سال « بانو »ی محزونه گفت:		« شد سوی جنت روان سيد اسلاميان »

وي به سبک غزل شعر مى سروده و از اشعار خواجه حافظ شيرازی متأثر بوده است

وفات

اين بانوی فرزانه كه همسر عالم جليل سيد مرتضی خاتون آبادی بود، در 16 شوال سال 1389 ق وفات كرد و در تكيه فاضل سراب مدفون گرديد. شكيب اصفهانی در وفاتش چنين سروده است:

ز عفت زد قدم بر فرق عالم		بهين حاجيه بانوی معظم
سفر بنمود اند در ماه شوال		به سوی روضه رضوان مسلم
****
حبیبی سر به جمع آورد و گفتا:		«بهشت جاودان شد جای مریم»

منبع

• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.