محمدصالح سامعای مازندرانی

میرزا محمد صالح مازندرانی، فرزند محمد علی اوعالم،شاعر و ادیب فاضل از سخنوران قرن یازدهم هجری است.

معرفی

وی معروف به «سامعا» ومتخلص به سامع است و در حوزه علمیه اصفهان حکمت و کلام آموخت. ایشان نسب خود را به مالک اشتر نخعی می رساند.خصوصا در ادبیات، حکمت و کلام به تحصیل پرداخت و در اصفهان ساکن شد و از معاشران و مصاحبان ساروتقی (میرزا تقی الدین محمد) وزیر اعظم شاه صفی گردید و مادام حیات تحت عنایات این وزیر بود.پس از قتل ساروتقی، آزرده خاطر شده به هندوستان رفت و در حیدرآباد به خدمت عبداللّه قطب شاه پادشاه دکن رسید و مورد عنایت او قرار گرفت و در مدح او قصیده گفته و صله گرفت.چند سال بعد به ایران بازگشته و در سال 1075ق وارد اصفهان شدو در آنجا بود.

این شعر از اوست:

عکس رویت در نظرها شمع و در دلها گل است		باده در پیمانه خورشید است و در مینا گل است
همچو شاخ ارغوان، معشوق آتش پاره ام		پای تا سر شعله سوزان و سر تا پا گل است

همچنین این شعر از اشعار اوست :

راه نفس کشیده بر دار و برو		سر رشته بی خودی به دست آر و برو
دست از سر مائده گان منزل بر دار		پا بر سر عمر رفته بگذار و برو

وفات

اومتوفی ۱۰۷۵ق می باشد. وبه نقلی قبل از سال 1083ق وفات یافت.

منبع

برگرفته از شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، 1391.

برگفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.