این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

سید نورالله امامی سدهی

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سید مهدی امامی سدهی.jpg
اطلاعات فردی و علمی
نام کاملسید نورالله امامی سدهی
زادروز۱۳۱۷ قمری
تاریخ وفات۱۳۹۷قمری
مدفنمقبره ای متصل به مسجد جامع فروشان
اساتیدشیخ عبدالکریم حائری یزدی، سید ابوالحسن اصفهانی
آثارعلوم غریبه، رساله‌ای در توسلات، رساله‌ای در مجالس، رساله‌ای در رمل، و...
فعالیت‌های اجتماعی-سیاسی
اجتماعیائمه جماعت، ائمه جمعه


سید نورالله امامی سدهی(1317-1397ق) از علمای حوزه علمیه اصفهان و شهر خمینی شهر اصفهان در اوایل قرن چهاردهم شمسی است.


معرفی

فرزند حاج میر سیّد علی امام جمعه‌ی سدهی فرزند آقا سید مهدی بن سید اسماعیل دیباجی عالم فاضل و داماد حاج شیخ جمال‌الدین نجفی مسجدشاهی است. پدرانش عموماً از علما و بزرگان ساکن سده ماربین و محلّه فروشان بوده و به علم و فضل و زهد و تقوی شهرت داشته‌اند.

آقا نورالله پس از طی دروس مقدماتی و فراگیری بعضی از مقاطع علوم غریبه خدمت پدر بزرگوارش در اصفهان خدمت میر سید علی نجف‌آبادی و سید مهدی درچه‌ای تلمذ کرد و در قم و نجف اشرف از علمای بزرگ آن زمان همچون: شیخ عبدالکریم حائری یزدی و سیّد ابوالحسن اصفهانی کسب علم نمود.

پس از وصول به مقامات عالیه‌ی علمی و کسب اجازات از اساتید خود به موطن خویش بازگشته و تا آخرین دقایق عمر به تبلیغ احکام و ترویج شریعت و اقامه‌ی جماعت و جمعه در مسجد جامع فروشان مشغول بوده و به دیگر شئونات روحانیت اشتغال داشت.

آثار

از جمله تألیفات ایشان می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:

  1. علوم غریبه
  2. رساله‌ای در توسلات
  3. رساله‌ای در مجالس
  4. رساله‌ای در رمل
  5. رساله‌ای در جفر
  6. رساله‌ای در علم طب اسلامی
  7. رساله‌ای در ختومات

بعضی از کتب ایشان توسط فرزند بزرگوارشان آیت الله حاج سیّد مهدی امامی در تاریخ4 اسفندماه 1390ش به کتابخانه آستان قدس رضوی اهدا گردید.

وفات

ایشان سرانجام در روز 28 جمادی الآخر 1397 برابر با 26خرداد 1356از دنیا رفتند و در مقبره‌ای که توسط فرزندش سیّد مهدی امامی سدهی، به مسجد جامع فروشان متصل گردید، مدفون شد.[۱]

پانویس

  1. مهدوی، تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان در دو قرن اخیر، ج3، ص275؛ میردامادی، خمینی‌شهر شهری که از نو باید شناخت، ص110؛ شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ج7، ص346.

منبع