این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
سید محمدرضا فانی موسوی هندوستانی
این نوشتار نیازمند ویرایش فنی یا ادبی می باشد. |
سید رضا فانی اصفهانی فرزند میر محمد فاضل از سادات موسوی اصفهان متخلص به (فانی )[۱]شاعر ادیب و عارف کامل از سخنوران قرن سیزدهم هجری بوده است. [۲]
معرفی
وی منتقله از هند است وتحصیل انواع علوم در حوزه علمیه اصفهان نموده و عاقبت به تصوف و ریاضت علاقمند شد. پدرش از عرفاء بوده و از هند به اصفهان آمد. میر محمّد رضا در اصفهان علم و ادب آموخته و سپس به تهذیب نفس و سیر و سلوک مشغول شد و انزوا اختیار کرد و جز با اندکی از مردمان اهل حال معاشرت و مصاحبت ننمود،در شعر طبعی روان داشت و اغلب به غزل و مثنوی مایل بود. رضاقلی خان هدایت اشعار او را مدوّن ساخته و «دیوان اشعار» ترتیب داده است.[۳]
[میر محمّد رضا نسخه ای از «مفاتیح الاعجاز فی شرح گلشن راز» را به خط نستعلیق کتابت نموده که به شماره 1171 در کتابخانه دکتر حسین مفتاح در تهران موجود بوده است].[۴]
بیت زیر از اشعار اوست:
| منشین از پا و گرنه بست شوی از پای اگر نیفتی، از دست شوی | هشیار گر آیی بر ما مست شوی وز هستی اگر نیست شوی، هست شوی |
وفات
سرانجام در سال 1222ق در اصفهان وفات یافت.[۵]
پانویس
- ↑ بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان ص،406؛یوان بیگی،حديقة الشعرا، ج ۲، ص ۱۲۷۸.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص144.
- ↑ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 632 و 633؛ هدایت، تذکره مجمع الفصحاء ج5، ص807؛ طبرستانی، ریاض العارفین، صص 461 و 462؛ دیوان بیگی، حدیقه الشّعراء، ج2، ص1278؛ جناب،الاصفهان: رجال و مشاهیر، ص405؛ حبیب آبادی، مکام الآثار، ج3، ص749.
- ↑ نسخه های خطی، ج7، ص296.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص144
منابع
- بهشتی نژاد، محمد علی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان: پویان مهر، ۱۳۹۱ش.
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.