این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
سید جلال‌الدین فرزانه شهرکردی
این نوشتا برای بهبود کیفیت نیازمند یک تصویر یا عکس است. |
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
سیّد جلال الدّین فرزانه شهرکردی(1279ش-1327ش) فرزند سید حسین بن سید سلیمان، ادیب و شاعر و از سادات محترم شهر کرد است.[۱]
معرفی
سید جلال در سال ۱۲۷۹ش به دنیا آمد.
او تحصیلات ابتدایی را در مدرسه بختیاری به پایان برد و پس از اتمام تحصیلات قدیم و جدید به امر آموزگاری مشغول شد. چندی در مدرسه سامان به مدیریت سید حسین شجره به تدریس پرداخت و پس از آن تا آخرین سال حیاتش در دبیرستان دولتی تدریس می‌نمود.[۲]
وی بسیار مجلس آرا، خوش خلق و نیک رفتار و با ذکاوت بود. در مجالس روضه خوانی به خواندن روضه و مرثیه می پرداخت؛ خط نسخ و نستعلیق را به خوبی می نوشت و در حکاکی و نقاشی نیز استاد بود.
وی در شعر نیز طبع روانی داشت و اشعاری بسیار متین می سرود. دیوان کاملی داشته که چاپ نشده است.
این بیت از اوست:
| چشم حریص سیر نگردد به روزگار | آری پر آب چاه ز شبنم نمی شود[۳] |
وفات
سید جلال‌الدین در حدود ۲۹ مهر ۱۳۲۷ش وفات یافت و در تکیه تخت فولاد واقع در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.
از اشعارش که برای سنگ مزارش سروده است:
| ای کسانی که می نهیـد قـدم | به سر خاک خفتگان عدم | |
| اندرین جایگاه ویرانه | خاک راه شما است فرزانه | |
**** | ||
| چون شماها سری و سامانی | جز کفی خاک نیست اندر دست | |
| به روانت هزار رحمت باد | گر روانم کنی ز رحمت شاد[۴] | |
پانویس
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳87.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج3، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1392.