حسین غراء توانگر نجف‌آبادی

حسین توانگر نجف آبادی(1246ش- 1354ش) متخلّص به «غرّاء» از شعرای قرن چهاردهم هجری بوده است.

معرفی

وی فرزند ابوالحسن در حدود سال 1246ش در نجف آباد متولّد شد. تحصیلات مقدماتی را نزد آقا سیّد هاشم آیت نجف آبادی آموخت. سپس به اصفهان شتافت و مغنی و مطوّل را نزد علمای آنجا فراگرفت. و منظومه سبزواری و شفای بوعلی سینا را نزد حکیم جهانگیرخان قشقائی خواند و در سایر علوم مانند صرف و نحو، منطق، لغت، هیئت، طب و تاریخ مهارتی بسزا یافت. پس از چندی از لباس روحانیت خارج شده و در «کمپانی مسعودیه» اصفهان به کار پرداخت. سپس در گلپایگان و نجف آباد به تجارت پرداخت. در سرودن انواع شعر مهارت داشت و در انجمن های ادبی اصفهان و نجف آباد شرکت می کرد و اشعارش درمجله ارمغان به طبع می رسید.

از اوست:

کسی زخار ندیده چون من جفای گلی		چرا که خوار شدم عاقبت برای گلی
هزار جور کشیدم زخمار و گشتم خوار		چه خوار و زار شدم آخر از برای گلی

آثار

برخی از آثار وی عبارت اند از:

1. «اندرز نامه پدر و پسر» منظوم، که در سال 1333ش به ضمیمه روزنامه حیات اصفهان به طبع رسید.
2. دیوان قصائد
3. مجموعه غزلیات، قطعات و مثنویات
4. مقالاتی به شیوه «چهار مقاله» نظامی عروضی که در موضوعات گوناگون نوشته است.

وفات

حسین غراء نجف آبادی سرانجام در 18 مرداد 1354ش پس از عمری طولانی وفات یافته و در نجف آباد مدفون شد.

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.