حسن بن رجبعلی دری اصفهانی

ملّا حسن بن رجبعلی درّی، عالم، فاضل و فقیه جامع و حکیم زاهد بود.

زندگینامه

پدرش از اهالی جوشقان کاشان بود و به قصبه درّ منتقل گردید و صاحب عنوان در آنجا متولّد گردیده است و در اصفهان نزد جمعی از علماء خصوصاً حاج شیخ محمّد باقر نجفی به تحصیل پرداخت تا به مقام اجتهاد نائل آمد. سپس جزو اصحاب محضر شرعی و فتوای حاج آقا نوراللَّه نجفی در آمده و خود نیز به رفع خصومات و حل مشکلات مردم می پرداخت. در مسجد نو بازار حجره داشت و در مدرسه نیم آورد تدریس می فرمود.

او عمری را به عزّت و قناعت و زهد گذرانید و غیر از خانه ای مُحَقّر در محلّه نیم آورد نزدیک بازارچه و مسجد حاج محمّدجعفر آباده ای، از مال دنیا چیزی نداشت. او تا اواخر عمر لباس دهاتی خود را عوض نکرد و با کلاه بود، لکن در سال های آخر عمر به اصرار برخی از علماء معمّم شد.

وی مدّتی در مسجد خان واقع در محلّه «تلواسکان» اصفهان اقامه نماز جماعت می فرمود؛ ولی پول و هدیه ای از کسی قبول نمی کرد. کم کم متوجه شد که هر وقت جمعیت مسجد بیشتر می شود، او هم خوشحال تر می شود. پس ترک امامت مسجد نمود و توبه نمود و به مردم گفت تا نمازهای خود را اعاده کنند و خود نیز همه را اعاده کرد و از کارهای دنیوی کناره گرفت.

آثار

از آثار او یک دوره «فقه استدلالی» به فارسی است که آقا میرزا احمد دولت آبادی خواست آن را چاپ کند و موفق نشد. اثر دیگری نیز به نام «مناسک حج» از او بر جای مانده است.

وفات

این عالم ربّانی در ربیع الاوّل 1336ق وفات یافته و جنب مزار آخوند کاشی واقع در تکیه ملک در تخت فولاد مدفون شد. متأسفانه مزار او در سالهای اخیر از بین رفت.

میرزا حسن خان جابری مادّه تاریخ وفات او را چنین سروده است:

فقیه درّ حسن آن دُرّ یکتا		که زندی گفت بر ابر و به مریخ
صدف بشکست و جست و «جابری» گفت		«غیاب الکوکب الدّری» بتاریخ

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.