این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
محمدحسین آیتی
آیت الله ضیاءالدین محمدحسین آیتی، متخلص به آیتی و ضیاء عالم و شاعر قرن چهاردهم قمری است.
معرفی
ایشان فرزند محمدباقر متولد ۱۳۱۰ ق، در روستای مهموئی قائن، و متوفی ۱۳۹۷ ق، است.
ایشان در سال 1331 ق، به مكه رفت و در این سفر از قفقاز، سوریه، تركیه و عراق دیدن كرد. در بازگشت به اصفهان رفت و مدت دو سال در حوزهى این شهر درس‌هاى فقه و اصول را آموخت.
وی از محضر اساتیدى چون حاج میر سید علی نجف‌آبادی و حاج میر محمدصادق خاتون‌آبادی و شیخ محمد حکیم و شیخ محمد الهى گنابادى در حوزه علمیه اصفهان استفاده كرد، سپس به نجف رفت و مدت پنج سال نزد آقا سید ابوالحسن اصفهانى و آقا ضیاء عراقى دروس خارج فقه و اصول را آموخت.
در سال 1343ق، به بیرجند بازگشت و به اقامه جماعت و تدریس و تألیف پرداخت.
آثار
آثار وى:
شرح «كفایة الاصول» علامه خراسانى؛
«درّالفرید فیماروى عن السبط الشهید»، در خطب و مواعظ و اشعار سیدالشهداء (ع)؛
«مقامات معنوى»؛
«مقامات الابرار»؛
«بهارستان»، شرح حال رجال قاینات و قهستان؛
«تتمیم بهارستان»؛ «دیوان درّ غلطان»؛
«فوائد العقول».
ابیات زیر از اشعار اوست:
| دیشب همه‌شب که بود جایت خالی | دانی چه شبی داشتم و چون حالی | |
| با یاد تو بس به پشت و پهلو گشتم | نگذشت شبی گذشت بر من سالی [۱] |
پانویس
- ↑ بهشتی‌نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، ص105؛ شناخت ابرقو و قدرت آن، ص 143.
منبع
برگرفته از شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تاکنون)، محمدعلی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، ۱۳۹۱.