این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

محمد حسن آرندی نائینی

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
نسخهٔ تاریخ ‏۹ آذر ۱۴۰۱، ساعت ۱۹:۱۰ توسط Kh1.Abedi (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - 'اعلام اصفهان' به ' اعلام اصفهان')
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ملا محمد حسن آرندی ( ۱۱۹۰ ق - ۱۲۷۰ ق) فرزند زکریا ، عارف کامل ، زاهد متقی ، شاعر عالم ، مدرس و از دانشوران و عرفای قرن سیزدهم هجری در اصفهان بود.

معرفی

او در سال ۱۱۹۰ ق متولد شد . وی در اوایل عمر شبانی می کرد اما بعد از اینکه خدمت حاج محمّد حسن عارف نائینی رسید ، به وادی عرفان وارد شد. ریاضات و مجاهدات او در طریقه اویسیه بوده است

وی تحصیلات خود را در اصفهان گذراند و سال ها در مدرسه نیم آورد سکونت داشت و علوم حکمت و ریاضی تدریس می کرد . بزرگان به او ارادت می ورزیدند.

مشهور آن است که اگر هزار مسأله در علوم مختلف از وی می پرسیدند، بدون مراجعه به مدرک همگی را جواب می گفت. قبل از تأسیس تلگراف و پیدایش باب، از آنها خبر داده است. ابیات زیر از اشعار اوست :[۱]


اگر دل از غم دنیا جدا توانی کردشاط وعيش به باغ بقا توانی کرد
اگر به آب ریاضت بر آوری غسلیهمه کدورت دل را صفا توانی کرد
بدین صفت که تو در بند جامه و نانیچگونه روی دل اندر خدا توانی کرد

وی کتابی به نام اسرار الشهاده دارد.

وفات

ملا محمدحسن درسال 1270ق وفات یافت و در ایوان بقعه بابا رکن الدّین در تخت فولاد مدفون شد.[۲]

مادّه تاریخ و مرثیه او را میرزا عبدالکریم سمیرمی نطنزی متخلّص به «سیما» سروده است که بیت آخر آن چنین است:[۳]

گفت سیما بهر تاریخ وی از الهام غیب جای بگزیده بجنّت مرشد کامل حسن

پانویس

  1. بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، ص98؛ تذکرةالقبور، ص262.
  2. مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص486.
  3. دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص498؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص 65 و 66؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص73؛ جغرافیای اصفهان (تحویلدار)، ص68؛ طرائق الحقائق، ج3، صص 239 و 240؛ تاریخ نائین، ج1، صص 96 و 97؛ تکمله نجوم السّماء، ج1، ص473؛ المآثر الآثار یا چهل سال تاریخ ایران، ج1، ص227؛ الکرام البرره، ج1، ص301؛ تاریخ اصفهان (جابری)، صص 327 و 400؛ تاریخ اصفهان و ری، ص326؛ مکارم الآثار، ج6، ص1955؛ انساب خاندان های مردم نائین، ص15؛ دائرهالمعارف تشیع، ج1، ص51؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، ج1، ص361.

منابع