این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
محمدحسین امامی عریضی
حاج میر محمّدحسین امامی عریضی ملقب به «قوام المحدثین» (قبل از سال 1296 ق - 1346ق) فرزند سید عبدالباقی ، محدث شهير، خطیب دانشمند، عالم واعظ توانا و يكى از چهره های برجسته خاندان علمى امامى است
که در اصفهان متولّد شده و در محله درب امام اصفهان سكونت داشته و در این شهر به تحصیل علم و فضل پرداخته است.
زندگینامه
ولادت
سيد محمد حسين ظاهراً قبل از سال 1296 ق به دنيا آمده است؛ زيرا دوران حيات وى را بیش از پنجاه سال نوشته اند.[۱]
خاندان
نسب وى به امامزاده « على عريضى » مى رسد كه فرزند امام جعفر صادق ( ع ) است.
او فرزند سیّد عبدالباقی بن سیّد میرزا امامی عریضی اصفهانی ، از علماى مورد احترام و داراى مقامات علمى و معنوی بودكه پس از وفات درحرم امام حسين ( ع ) نزديك حريم حسينى به خاك سپرده شد.[۲]
جدّ اعلاى او، آقا سيد على امامى العريضى مهمترين چهره علمى خاندان امامى و از شاگردان استاد الكلّ آقا حسين خوانسارى و علامه مجلسى بوده است.
در برخی از کتابها او را برادر سیّد محمود بن سیّد عبدالعلی موسوی درب امامی دانسته اند که صحیح نیست.[۳]
فرزندان
وى داراى هفت پسر و دو دختر بوده كه يكى ازفرزندان فاضلش، خطيب توانا، سيد ابوالفضل امامی ، معروف به « مشکات الواعظين » است که در تكيه فاضل سراب تخت فولاد مدفون است.
آثار و فعالیت ها
آثار مکتوب
وی با قلمی روان و ساده، سخنرانيهاى خود را نوشته است كه مدتها به صورت دست نويس باقى بود و اخيراً با عنوان « یادگاری از خطبای پیشین » به چاپ رسیده است.
فعالیت ها
او خطيبى توانا و واعظی برجسته بود كه با بيان شيوا و سخنان جذّابش مردم را به سمت خود جلب مى نمود. معلومات بسيار و احاطه وی بر آيات قرآن و روايات معصومين ( ع ) بيش از پيش موجب معروفيت منبرهاى او گرديد.
وی در تاریخ معصومین علیهم السلام و اخبار و اشعار و اخلاق، معلومات فراوان و صدایی گیرا و بسیار ملیح داشته و اغلب الحان و آوازها را در کمال استادی می خوانده است و بزرگان و اعیان شهر و علمای مشهور همچون آقانجفی برای مجالس وعظ و خطابه او را بر سایر اقران عصر خویش مقدّم می شمرده اند.
افتخارات و تقدیرها
تقدیرها
شهرت سید محدود به اصفهان نبوده، بلكه مدتى در شهر مشهد مقدس نيز به خطابه و سخنرانى پرداخته و متولى آستان قدس لقب« قوام المحدثين » را به ايشان اعطا کرده و از آن پس، هر سال او را براى سخنرانى در مسجد گوهر‌شاد دعوت مى كرده است.[۴]
وفات
او سرانجام در 9شعبان 1346ق (مطابق لوح مزار وی) در حالى كه بيش از پنجاه سال از عمرش نگذشته بود، وفات یافته و در یکی از اطاق های تکیه جویباره ای ها (مشهور به تکیه فاضل سراب) در تخت فولاد مدفون شد.[۵][۶]
حكايتى جالب از لحظه هاى پايانى عمرش توسط نواده دختری ايشان نقل شده است.[۷]
برروى سنگ مزارش اين اشعار بنابر وصيتش نوشته شده است:[۸]
| جان به حق واصل شد و من از پى جان مى روم | گرچه دشوار است ره ليكن من آسان مى روم | |
| پادشاها چشم اميدم به كس غير از تو نيست | خلعتم ز الطاف ده اكنون كه عريان مى روم | |
| در وفادارى مهر مصطفى و آل او | عمر شيرين صرف كردم همچه سلمان می روم |
پانویس
- ↑ فقيه امامى، يادگارى از خطباى پيشین اصفهان، ص 13.
- ↑ فقيه امامى، يادگارى از خطباى پيشین اصفهان، ص 15.
- ↑ بنگرید به: مهدوی، رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص209؛ مهدوی ، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص155.
- ↑ فقيه امامى، يادگارى از خطباى پيشین اصفهان، ص14.
- ↑ تخت فولاد یادگار تاریخ: نسخه خطی؛ یادنامه آیت اللَّه فقیه امامی، صص 30 و 31.
- ↑ مهدوی،اعلام اصفهان، ج2،ص700.
- ↑ فقيه امامى، يادگارى از خطباى پيشین اصفهان، ص 24.
- ↑ مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج1، صص 211- 210.
منابع
- مهدوی،مصلح الدین،اعلام اصفهان،اصفهان،سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان،1386.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.