کاظم بن محمدهاشم کلباسی

حاج شیخ کاظم کلباسی شخصیت روحانی از فرزندان ميرزا محمدهاشم است که در ١٢ صفر ١٣٤٢ق / ۱ مهر ۱۳۰۲ش در محله قدیمی مسجد حكيم اصفهان متولد شد.

معرفی

خاندان

مادر کاظم از خاندان معروف کمپانی - بانویی پرهیزکار و وارسته بود و به عبادت و نماز شب اهمیت ویژه می داد و اهل دعا و ذکر بود. وی پس از فوت همسرش حاج میرزا هاشم، تا آخر عمر در منزل حاج آقا محمدکاظم به سر می برد.

حاج آقا کاظم در سن چهارده سالگی یتیم شد و به لحاظ در مضیقه بودن خانواده اش، با اینکه شاگرد اول دبیرستان گلبهار بود، ناگزیر درس رها کرد و به کسب و امرار معاش خانواده پرداخت.

بـه توصیه یکی از عموزادگانش آیت الله حاج شـيـخ محمد کلباسی(پسر میرزا ابوالهدی) به دروس حوزوی پرداخت و همزمان با کسب و کار، علوم دینی و معارف اسلامی را نیز آموخت.

اساتید

از اساتید و مربیان و معلمان او می توان به:

حضرات آیات حاج آقا رحیم ارباب

حاج ميرزا علی آقا شیرازی

حاج ملا حسينعلی صديقين

حاج شیخ مهدی مسجد شاهی

شهید شمس آبادی

حاج سید مصطفی بهشتی

حاج شیخ محمود کفعمی

حــاج شیخ مجتبی بهشتی

حاج شیخ محمد کلباسی اشـاره کرد.

فعالیت ها

به خواهش برادرش حاج میرزا عبدالجواد و پس از رویایی که دید امامت جماعت مسجد حکیم را عهده دار، و با فوت برادرش در دو وقت با فوت مرحوم حاج شیخ محمدباقر کلباسی در هر سه وقت در مسجد حکیم امامت می نمود و تا دو سه سال مانـده بـه آخـر عمـرش امامت مسجد و منبر و موعظه را رها نکرد.

وی شـبهـا از نماز مغرب و عشا در مقبره جد امجدش حاجی کلباسی به وعظ و خطابه و ارشاد مردم می پرداخت.

ویژگی های اخلاقی

حاج شیخ کاظم تا آخر عمر در خانه قدیمی و محقر پدری زندگی کرده سالیان متمادی با آبرو و با دسترنج خود ده فرزند خود را بزرگ و همه را روانه خانه بخت نمود.

کارهای خود را شخصاً انجام می داد و هرگز به کسی دستور نمی داد تا آنجا که حتی یکبار بـه همسر مکرمش دستور نداد و بلکه به ایشان در کارهای منزل کمک می کرد نه تنها به دنیا دلبستگی نداشت بلکه به حداقل آن اکتفا کرده و به بیشتر از مقدار ضرورت اکتفا نداشت.

ملاک ایشان در انجام یا ترک یک فعل فقط رضایت خداوند متعال بود و هرگز درصدد راحت طلبی و آسایش و رفاه نبود و نسبت به صله رحم اهتمام ویژه ای داشت و حتی با آنها که نسبت دوری با او داشتند دیدار می نمود. در رسیدگی به فقرا بسیار کوشــا بـود و بارهـا

می فرمود: «من پدرم را در سن ١٤ سالگی از دست دادم و از همان اوان نوجوانی فقر به معنای واقعی را در زندگی خود احساس کردم [...] سـیـنـی غذا جلوی من نگذاشته اند برای همین است که حال فقرا را بسیار درک می کنم».

او خود به درب منزل فقرا می رفت و از آنهـا گـره گشایی می کرد. هرگز پولی را برای خود ذخیره نکرد و گاهی به هنگام خروج از منزل تمام پولهای خـود را بـه فقرا می داد و حتی گاهی مبلغی را برای صدقه دادن از آشنایان قرض می گرفت.

منبع

• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۳، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1391.