محمدرضا شکیب اصفهانی

محمّد رضا متخلّص به «شکیب» (1284ش-1361ش)، فرزند محمّد حسین شمشیری شاعر و ادیب عارف، در اصفهان متولّد شده است.

معرفی

وی در این شهر به کسب علم و ادب پرداخت. در 27 سالگی به عرفان روی آورده و مُرید ذوالرّیاستین شیرازی شد در شعر و ادب از محضر سینا کرونی بهره برده و در انجمن ادبی شیدا نیز از اساتید ادب کسب فیض کرد.

سپس در انجمن های ادبی اصفهان همچون انجمن کمال حضور یافت. او به شغل قلمزنی امرار معاش می کرد و به مشایخ نعمت اللهی پاقلعه اصفهان ارادت می ورزید. دیوان اشعارش چندین بار به چاپ رسیده است.

این ابیات از شکیب اصفهانی است:

هر که زد اندر ازل جامی ز مینای محبّت		تا ابد در سر هوای خانه خمّار دارد
آب و رنگ لاله روی تو ای سرو خرامان		باغ و بستان را به چشمم خوارتر از خار دارد

وفات

وی سرانجام در دوم ذیحجّه 1402ق وبه نقلی 1403ه.ق مطابق با 28 شهریور 1361ش وفات یافته و در صحن تکیه آغاباشی واقع در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.

مادّه تاریخ وفاتش را شاعر توانا و ادیب دانشمند آقای میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی متخلّص به «برنا» گوید:

به شمسی خاصه بُرنا وفات او بنوشت: «اجل گرفت قلم از کف شکیب ادیب»

منبع

برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.