سيد‌ محمدسعيد حسینی اردستانی

ميرزا سیدمحمدسعید حسینی اردستانی اصفهانی فرزند سید محمدمهدی بن محمدسعید بن میر محمّد حسین بن میر یحیی ،متخلص به «فدا » از خطاطان، مدرسین و مفسرین و شاعران از سخنوران قرن سیزدهم هجری است.

زندگينامه

وی متولد حدود ۱۲۰۴ در محلّه «فهره» اردستان است. تحصیلات مقدماتی را در آنجا آغاز کرد. تحصیلات خود را در مدرسه نیم آورد اصفهان به پایان رساند. نسب او به حکیم الملک اردستانی (بانی مدرسه نیم آورد اصفهان) منتهی می شود. او برای تکمیل تحصیلات خود به عتبات عالیات رفته و 7 سال به فراگیری فقه و اصول و کلام و تفسیر مشغول بود. سپس به اصفهان آمده و در ادبیات، منطق، فلسفه، ریاضیات و نجوم مهارتی به سزا کسب کرد و تحصیلات خود را به پایان رساند. او جهت احداث حصار نجف توسط حاج محمّد حسین خان صدر اصفهانی قصیده ای سرود و مورد عنایت صدر واقع شد. فتحعلی شاه قاجار هم که شهرت او را دریافت او را به تهران طلبید و فدا در تهران مورد احترام شاه و درباریان و اعیان دولت و مملکت قرار گرفت. پس از فوت فتحعلی شاه، جانشین او محمّد شاه نیز همواره در احترام او می کوشید.

آثار

«دیوان فدا» حدود چهار هزار بیت شعر داشته و هنوز به طبع نرسیده است. اشعارش اغلب در مدح و مرثیه ائمه هدی و حضرت معصومین علیهم السلام است.

ابیات زیر از اشعار اوست :

به فصل گل ستم باغبان نگر که برید		همان درخت که بر شاخش آشيان من است
*****
زاهد به هوای خلد سر گردانست		دوزخ محک تجربه مردانست
گویند که درد و غم نباشد به بهشت		معلوم شد که جای بی در دانست

وفات

فدا اغلب عمر خود را در اصفهان گذراند تا اینکه در سال 1267ق وفات یافته و در قبرستان جنب پل خواجو، در کنار قبر ملّا محمّد صادق اردستانی (آخوند پلویی) مدفون شد. در اوایل قرن چهاردهم هجری، به خاطر احداث خیابان آبشار قبرستان را خراب کردند، یکی از نوادگانش استخوان های فدا را در تخت فولاد، تکیه ملک مدفون کرد.

منبع

1.برگرفته از کتاب شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، محمد علی بهشتی نژاد، اصفهان، پویان مهر، ۱۳۹۱.

2.برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.