این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید حسن بن محمد سلطان الواعظین کاشانی»
جز (ویرایش و تصحیح اشکالات) |
جز (ویرایش جزئی) |
||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۰: | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
او سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه کلباسی|تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه | او سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه کلباسی|تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه مدفون شدند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص544-545و</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۲۶: | سطر ۲۶: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی،]] مصلح الدین[[اعلام اصفهان|، اعلام اصفهان]]، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | [[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | ||
نسخهٔ ۲۱ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۵۹
حاج سیّد حسن واعظ کاشانی فرزند سید محمد موسوی، معروف و ملقب به «سیّد حسن کاشی» از علماء و خطبای معروف اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود و در کاشان متولد شد.
معرفی
وی در کاشان و اصفهان نزد اساتید تلمّذ نموده و در اغلب علوم از جمله فقه، حدیث، تاریخ و کلام صاحب نظر گردید و سپس سالها مردم را به مواعظ شافیه ارشاد و هدایت نمود.
او در سال 1295ق به دستور ظلّ السّلطان حاکم جابر اصفهان کتابی در تفسیر آیه «اولی الامر» موسوم به کتاب «مواعظ حسنه» را نوشته و به سرمایه ظلّ السّلطان به چاپ رسانید و در آن کتاب شاه و حاکم را «اولی الامر» و «واجب الاطاعه» دانست.
انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند میرزا محمّدحسن نجفی، حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت.
آثار
کتب زیر از مؤلفات اوست:
1. «رساله در امر به معروف و نهی از منکر»
2. «منهج الواعظین و مسلک الرّاشدین»
3. «مواعظ حسنه»
4. «ینابیع الحیاه فی موارد الآیات» کتاب را در 55 سالگی و بعد از «منهج الواعظین» تألیف نموده است.[۱]
وفات
او سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در تکیه میرزا ابوالمعالی (یکی از اساتید خود) در تخت فولاد اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه مدفون شدند.[۲]
پانویس
منبع
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.