این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید حسن بن محمد سلطان الواعظین کاشانی»
جز (افزودن رده و لینک تکیه) |
جز (ویرایش و تصحیح اشکالات) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''حاج سیّد حسن واعظ کاشانی | '''حاج سیّد حسن واعظ کاشانی''' فرزند سید محمد موسوی، معروف و ملقب به «سیّد حسن کاشی» از علماء و خطبای معروف اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود و در کاشان متولد شد. | ||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
او در سال 1295ق به دستور ظلّ السّلطان حاکم جابر اصفهان کتابی در تفسیر آیه «اولی الامر» موسوم به کتاب «مواعظ حسنه» را نوشته و به سرمایه ظلّ السّلطان به چاپ رسانید و در آن کتاب شاه و حاکم را «اولی الامر» و «واجب الاطاعه» دانست. | او در سال 1295ق به دستور ظلّ السّلطان حاکم جابر اصفهان کتابی در تفسیر آیه «اولی الامر» موسوم به کتاب «مواعظ حسنه» را نوشته و به سرمایه ظلّ السّلطان به چاپ رسانید و در آن کتاب شاه و حاکم را «اولی الامر» و «واجب الاطاعه» دانست. | ||
انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند [[محمدحسن نجفی هزار جریبی مازندرانی|میرزا محمّدحسن نجفی،]] حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت. | انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند [[محمدحسن نجفی هزار جریبی مازندرانی|میرزا محمّدحسن نجفی،]] حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و [[سید محمدباقر خوانساری|آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات)]] حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۰: | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه کلباسی|تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص544-545و</ref> | او سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه کلباسی|تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص544-545و</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۱ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۵۴
حاج سیّد حسن واعظ کاشانی فرزند سید محمد موسوی، معروف و ملقب به «سیّد حسن کاشی» از علماء و خطبای معروف اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود و در کاشان متولد شد.
معرفی
وی در کاشان و اصفهان نزد اساتید تلمّذ نموده و در اغلب علوم از جمله فقه، حدیث، تاریخ و کلام صاحب نظر گردید و سپس سالها مردم را به مواعظ شافیه ارشاد و هدایت نمود.
او در سال 1295ق به دستور ظلّ السّلطان حاکم جابر اصفهان کتابی در تفسیر آیه «اولی الامر» موسوم به کتاب «مواعظ حسنه» را نوشته و به سرمایه ظلّ السّلطان به چاپ رسانید و در آن کتاب شاه و حاکم را «اولی الامر» و «واجب الاطاعه» دانست.
انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند میرزا محمّدحسن نجفی، حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت.
آثار
کتب زیر از مؤلفات اوست:
1. «رساله در امر به معروف و نهی از منکر»
2. «منهج الواعظین و مسلک الرّاشدین»
3. «مواعظ حسنه»
4. «ینابیع الحیاه فی موارد الآیات» کتاب را در 55 سالگی و بعد از «منهج الواعظین» تألیف نموده است.[۱]
وفات
او سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در تکیه میرزا ابوالمعالی (یکی از اساتید خود) در تخت فولاد اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.[۲]
پانویس
منبع
برگرفته از : مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.