این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید حسن بن محمد سلطان الواعظین کاشانی»
جز (Kh1.Abedi صفحهٔ سید حسن بن محمدسلطان الواعظین کاشانی را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به سید حسن بن محمد سلطان الواعظین کاشانی منتقل کرد) |
جز (افزودن رده و لینک تکیه) |
||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۰: | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص544-545و</ref> | سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در [[تکیه کلباسی|تکیه میرزا ابوالمعالی]] (یکی از اساتید خود) در [[تخت فولاد]] اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، صص544-545و</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۲۹: | سطر ۲۹: | ||
<br /> | <br /> | ||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
[[رده:مدفونین در تخت فولاد]] | |||
نسخهٔ ۱۹ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۰۳:۱۳
حاج سیّد حسن واعظ کاشانی بن سیّد محمّد موسوی متولد شده کاشان ،معروف و ملقب به «سیّد حسن کاشی» از علماء و خطبای معروف اصفهان در اواخر دوره قاجاریه بود.
معرفی
وی در کاشان و اصفهان نزد اساتید تلمّذ نموده و در اغلب علوم از جمله فقه، حدیث، تاریخ و کلام صاحب نظر گردید و سپس سالها مردم را به مواعظ شافیه ارشاد و هدایت نمود.
او در سال 1295ق به دستور ظلّ السّلطان حاکم جابر اصفهان کتابی در تفسیر آیه «اولی الامر» موسوم به کتاب «مواعظ حسنه» را نوشته و به سرمایه ظلّ السّلطان به چاپ رسانید و در آن کتاب شاه و حاکم را «اولی الامر» و «واجب الاطاعه» دانست.
انتشار کتاب در بین علماء و مجتهدین سر و صدایی راه انداخته و موجب شد که چند نفر از مجتهدین بزرگ مانند میرزا محمّدحسن نجفی، حاج سیّد علی اکبر فال اسیری شیرازی و آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) حکم کفر او را صادر کردند و او از ترس عواقب آن در سال 1305ق به عتبات مهاجرت کرده و در آنجا و تهران از جمعی از علماء نامه ای در برائت خود گرفته و پس از دو سال به اصفهان برگشته اما دیگر آن عنوان و شخصیّت اولیّه را نداشت.
آثار
کتب زیر از مؤلفات اوست:
1. «رساله در امر به معروف و نهی از منکر»
2. «منهج الواعظین و مسلک الرّاشدین»
3. «مواعظ حسنه»
4. «ینابیع الحیاه فی موارد الآیات» کتاب را در 55 سالگی و بعد از «منهج الواعظین» تألیف نموده است.[۱]
وفات
سرانجام در غرهّ ربیع الثّانی سال 1320ق در اصفهان وفات یافته و در تکیه میرزا ابوالمعالی (یکی از اساتید خود) در تخت فولاد اصفهان مدفون شد. سپس فرزندان او نیز در همان تکیه به خاک رفتند.[۲]
پانویس
منبع
برگرفته از : مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج2، اصفهان، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.