این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید محمدصادق بن عبدالباقی حسینی بهشتی»
Kh1.farokhi (بحث | مشارکتها) (اصلاح لینک و افزودن رده) |
Kh1.moghadas (بحث | مشارکتها) (ویرایش از کتاب دانشنامه ، تیتر بندی، الگو، لینک، رده، درج شعر) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نیازمند جعبه اطلاعات}}{{نیازمند تصویر}} | |||
او نزد علمای اصفهان تحصیل | '''میر محمّد صادق حسینی بهشتی'''( متوفی 1308ق) فرزند [[سید عبدالباقی بن محمدرضا بهشتی|میر عبدالباقی]]، عالم فاضل، عابد زاهد و از علمای اواخر دوره قاجاریه بود.وی از شدّت زهد و احتیاط در مسائل شرعی به « '''سلمان الزمان''' و '''ابوذر دوران'''» معروف بود.<ref>بهشتی، تحفة‌الاحباب، ص 44.</ref> | ||
==معرفی== | |||
میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن [[سید محمدرضا بن سید هادی حسینی بهشتی|میر محمّد رضا]] بن میر محمدهادی حسینی بهشتی، از علمای زاهد و متقى بود. او نزد علمای اصفهان تحصیل کرد و سپس در محلّه لنبان، مرجع مسائل شرعی مردم بود و در مسجد لنبان اقامه جماعت می کرد. توان بالاى علمى و مكارم اخلاقى و رفتارى وى زبانزد همگان و مورد توجه خاص و عام بود. او در ميان معمّرين اصفهانى حسن شهرت دارد. وى عمرى را در كمال عزت و احترام در بين مردم زندگى كرد و به جوابگويى از شبهات و رفع مشكلات مردم پرداخت. نوشته های باقى مانده از وی كه ممهور به مهر اوست، نشان دهنده درجات بالاى علمى و آگاهى دقيق اوست. | |||
مير محمد صادق پنج فرزند پسر داشت به نامهاى سيد مهدى، [[سید محمدهاشم بهشتی|سيد محمد هاشم]]، سيد محمد حسين، [[سید محمد بهشتی|سيد محمد]] و سيد جلال الدين. | |||
==وفات== | ==وفات== | ||
سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات | وی سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات یافت و در [[تکیه سادات بهشتی]] واقع در شمال [[تکیه مصلی|مصلای]] [[تخت فولاد]] مدفون شد.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص450.</ref><ref>بهشتی، تحفة الاحباب، صص 43-44؛ مهدوی، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص 718؛ مهدوی، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص136.</ref> | ||
دو ماده تاريخ در رثاى وی توسط مرحوم ميرزا عباسعلى خرم لنبانى سروده شده است كه يكی آورده می شود:<ref>خرم لنبانی، دشت خرم، صص 822-821.</ref> | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|حيف از سيد محمد صادق آن سبط رسول|كز جفاى مرگ و جور آسمان رفت از جهان}} | |||
{{ب|چون كه شد ازتنگناى ملک دنيا تنگدل|كرد از آن رو جانب عقبى روانِ خود روان}} | |||
{{ب|ميهمان جدّ خود گرديد در باغ بهشت|حبّذا زان ميزبان و مرحبا زين ميهمان}} | |||
{{ب|مسجد لنبان كه رونق داشت از وى سالها|بى وجودشب ى صفا گرديدا ين عهد و زمان}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
و بيت ماده تاريخ فوتش را چنين می سرايد:<ref>مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد، دانشنامه تخت فولاد، ج1، ص 320.</ref> | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|گفت خرّم از پى تاريخ فوتش اين چنين:|« پيشواى دين احمد شد مجاور در جنان»}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
== | ==منابع== | ||
*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | *[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | ||
*مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، [[دانشنامه تخت فولاد اصفهان (کتاب)|دانشنامه تخت فولاد اصفهان]]، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389. | |||
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | [[رده:اعلام اصفهان، ج3]] | ||
نسخهٔ ۲۷ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۰۹
این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. |
این نوشتا برای بهبود کیفیت نیازمند یک تصویر یا عکس است. |
میر محمّد صادق حسینی بهشتی( متوفی 1308ق) فرزند میر عبدالباقی، عالم فاضل، عابد زاهد و از علمای اواخر دوره قاجاریه بود.وی از شدّت زهد و احتیاط در مسائل شرعی به « سلمان الزمان و ابوذر دوران» معروف بود.[۱]
معرفی
میر محمدصادق بن میر عبدالباقی بن میر محمّد رضا بن میر محمدهادی حسینی بهشتی، از علمای زاهد و متقى بود. او نزد علمای اصفهان تحصیل کرد و سپس در محلّه لنبان، مرجع مسائل شرعی مردم بود و در مسجد لنبان اقامه جماعت می کرد. توان بالاى علمى و مكارم اخلاقى و رفتارى وى زبانزد همگان و مورد توجه خاص و عام بود. او در ميان معمّرين اصفهانى حسن شهرت دارد. وى عمرى را در كمال عزت و احترام در بين مردم زندگى كرد و به جوابگويى از شبهات و رفع مشكلات مردم پرداخت. نوشته های باقى مانده از وی كه ممهور به مهر اوست، نشان دهنده درجات بالاى علمى و آگاهى دقيق اوست.
مير محمد صادق پنج فرزند پسر داشت به نامهاى سيد مهدى، سيد محمد هاشم، سيد محمد حسين، سيد محمد و سيد جلال الدين.
وفات
وی سرانجام در سلخ ربیع الثّانی سال 1308ق وفات یافت و در تکیه سادات بهشتی واقع در شمال مصلای تخت فولاد مدفون شد.[۲][۳]
دو ماده تاريخ در رثاى وی توسط مرحوم ميرزا عباسعلى خرم لنبانى سروده شده است كه يكی آورده می شود:[۴]
| حيف از سيد محمد صادق آن سبط رسول | كز جفاى مرگ و جور آسمان رفت از جهان | |
| چون كه شد ازتنگناى ملک دنيا تنگدل | كرد از آن رو جانب عقبى روانِ خود روان | |
| ميهمان جدّ خود گرديد در باغ بهشت | حبّذا زان ميزبان و مرحبا زين ميهمان | |
| مسجد لنبان كه رونق داشت از وى سالها | بى وجودشب ى صفا گرديدا ين عهد و زمان |
و بيت ماده تاريخ فوتش را چنين می سرايد:[۵]
| گفت خرّم از پى تاريخ فوتش اين چنين: | « پيشواى دين احمد شد مجاور در جنان» |
پانویس
منابع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
- مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.