این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «غلامعلی بکایی»
(ویرایش جزئئ) |
(اضافه کردن عنوان) |
||
| سطر ۷: | سطر ۷: | ||
معمولاً در اشعارش از تخلّص بكايى استفاده مـى كـرده و در اشـعارى كـه بـراى مراسم هاى شادى مى سروده است، از تخلّص خنده بهره مى گرفته اسـت. | معمولاً در اشعارش از تخلّص بكايى استفاده مـى كـرده و در اشـعارى كـه بـراى مراسم هاى شادى مى سروده است، از تخلّص خنده بهره مى گرفته اسـت. | ||
بـا [[محمدعلی معلم حبیب‌آبادی|مرحـوم محمد على معلم حبيب آبادى]]، مؤلف مكارم الآثار و [[ | بـا [[محمدعلی معلم حبیب‌آبادی|مرحـوم محمد على معلم حبيب آبادى]]، مؤلف مكارم الآثار و [[محمدعلی رجاء زفره ای|مرحوم محمد على رجـاء زفـره اى]]، دوستى و رفاقت داشته است.<ref> مصاحبه با آقاى محمد حسن رجايى زفره اي</ref> | ||
در تذكره شعراى معاصر نيز اين دو بيت را از او نقل مى كند: | در تذكره شعراى معاصر نيز اين دو بيت را از او نقل مى كند: | ||
| سطر ۲۳: | سطر ۱۶: | ||
همچنين از نمونه اشعار و خط زيباى وى در مرثيه وفات [[محمد علی مدرس دزفولی|آية اللّه شيخ محمد على مدرس دزفولى]] است.<ref>قاسمى، شرح مجموعه گل، ص ۱۸۹.</ref> | همچنين از نمونه اشعار و خط زيباى وى در مرثيه وفات [[محمد علی مدرس دزفولی|آية اللّه شيخ محمد على مدرس دزفولى]] است.<ref>قاسمى، شرح مجموعه گل، ص ۱۸۹.</ref> | ||
== وفات == | |||
وفات او را در سوم رمضان المبارك ۱۳۶۷ قمرى ذكر كرده اند. | |||
[[سید مصلح الدین مهدوی|مرحوم مهدوى]] قبر او را نزديك [[تكيه فاضل هندی|تكيه فاضلان]] در [[تکیه فیض]] [[تخت فولاد]] ذكر نموده و اين دو بيـت را در كتـاب رجـال اصفهان از او نقل كرده است: | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|در روز جــزا ز قــدرت لــم يزلــى| بر اهل قبور چون رسد صوت جلى}} | |||
{{ب|خواهند چو از قبور خود برخيزنـد| گويند علـى علـى غلامـان علـى<ref>مهدوى، رجال اصفهان، ص ۲۰۶</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱۹ آبان ۱۴۰۱، ساعت ۲۱:۲۰
آقا شيخ غلامعلى بكايى، فرزند مقصود على(بن نظر على بن حسينعلى) از شـعراى قرن چهاردهم قمرى در سال ۱۲۸۰ قمرى در اصفهان ديده به جهـان گشـود. او در محله ى نيم آورد اصفهان سكونت داشته و گاهى به منبر و وعظ مى پرداخته است.
معرفی
در كتاب گلزار جاويدان، نوشته ی محمود هدايت، او را مردى وارسـته و آزاده كـه شـغلش مكتبدارى و كتابت بوده و خطوط مختلفه را خوب مى نوشته معرفى مى كند.[۱]
معمولاً در اشعارش از تخلّص بكايى استفاده مـى كـرده و در اشـعارى كـه بـراى مراسم هاى شادى مى سروده است، از تخلّص خنده بهره مى گرفته اسـت.
بـا مرحـوم محمد على معلم حبيب آبادى، مؤلف مكارم الآثار و مرحوم محمد على رجـاء زفـره اى، دوستى و رفاقت داشته است.[۲]
در تذكره شعراى معاصر نيز اين دو بيت را از او نقل مى كند:
| هيچ دانى كـه چـرا در نظـر اهـل خـرد | مــاه شــعبان مــه ممتــاز و معظّــم باشــد | |
| بهر آن است كه در نيمه ى اين ماه شريف | عيــد مولــود ولــى اللّــه اعظــم باشــد[۳] |
همچنين از نمونه اشعار و خط زيباى وى در مرثيه وفات آية اللّه شيخ محمد على مدرس دزفولى است.[۴]
وفات
وفات او را در سوم رمضان المبارك ۱۳۶۷ قمرى ذكر كرده اند.
مرحوم مهدوى قبر او را نزديك تكيه فاضلان در تکیه فیض تخت فولاد ذكر نموده و اين دو بيـت را در كتـاب رجـال اصفهان از او نقل كرده است:
| در روز جــزا ز قــدرت لــم يزلــى | بر اهل قبور چون رسد صوت جلى | |
| خواهند چو از قبور خود برخيزنـد | گويند علـى علـى غلامـان علـى[۵] |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰. ص ۱۱۴