این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «سید محمدرضا بن حسن موسوی جزایری»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ایجادصفحه)
 
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۸: سطر ۸:


==وفات==
==وفات==
سرانجام در 20 رمضان سال 1411ق در اصفهان وفات یافت و در قبرستان [[باغ رضوان]] مدفون شد.<ref>مزارات اصفهان، صص 126 و 127.</ref><ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص98.</ref>
سرانجام در 20 رمضان سال 1411ق در اصفهان وفات یافت و در قبرستان باغ رضوان مدفون شد.<ref>مهدوی، مزارات اصفهان، صص 126 و 127.</ref><ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص98.</ref>
==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
==منبع==
==منبع==
برگفته از: [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، 1386.
 
* [[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]]
[[رده:اعلام اصفهان، ج3]]
[[رده:خطیبان]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۲، ساعت ۱۱:۳۴

حاج سیّد محمّد رضا جزایری(1411ق)، فرزند حاج سیّد حسن موسوی جزایری [از علماء و خطبای معاصر اصفهان] از اعقاب محدّث بزرگوار سیّد نعمت اللّه جزایری شوشتری، عالم جلیل و محقق مدّقق معروف می باشد.

معرفی

خاندان جزایری ساکن اصفهان در طول چهار قرن به علم و زهد و جامعیّت معروف هستند و در بین آنان عدّه ای از علماء و وعاظ و ائمه جماعات می باشند. پدر ایشان از محترمین وعاظ اصفهان و داماد مرحوم حاج ملّا حسینعلی صدیقین عالم عابد زاهد عارف بود. مرحوم حاج سیّد رضا در اصفهان متولّد و تحصیلات قدیم و جدید خود را درا ین شهر و قم و طهران انجام داده و پس از دریافت مدارک تحصیلی سالها در اداره آموزش و پرورش به عنوان دبیر ادبیات و علوم دینی در مدارس انجام وظیفه نمودو ضمنا در منبر نیز به ارشاد و هدایت مردم اشتغال داشت. وی دبیر دانا و واعظی توانا بود.

اساتید

از اساتید زمان تحصیل ایشان در حوزه علمیه اصفهان شیخ محمّد حسن عالم نجف آبادی است.

وفات

سرانجام در 20 رمضان سال 1411ق در اصفهان وفات یافت و در قبرستان باغ رضوان مدفون شد.[۱][۲]

پانویس

  1. مهدوی، مزارات اصفهان، صص 126 و 127.
  2. مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، ص98.

منبع