این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما

تفاوت میان نسخه‌های «سید محمدعلی داعی الاسلام»

از دانشنامه حوزه علمیه اصفهان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ایجاد)
 
جز (اصلاح منبع)
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
'''سیّد محمّدعلی داعی الاسلام''' متخلّص به '''«داعی»''' فرزند سیّد حسن، شاعر ادیب، روزنامه نگار و نویسنده دانشمند معاصر در سال 1295ق در لاریجان متولّد شد.  
'''سیّد محمّدعلی داعی الاسلام''' متخلّص به '''«داعی»''' فرزند سیّد حسن، شاعر ادیب، روزنامه نگار و نویسنده دانشمند معاصر در سال 1295ق در لاریجان متولّد شد.  
 
{{نیازمند تکمیل}}
 
==معرفی==
==معرفی==
مقدمات را در آمل خواند و برای ادامه تحصیل به طهران رفت و ادبیات فارسی و عربی، منطق، حکمت و فقه و اصول، ریاضیات، هیأت و هندسه را آموخت.  
مقدمات را در آمل خواند و برای ادامه تحصیل به طهران رفت و ادبیات فارسی و عربی، منطق، حکمت و فقه و اصول، ریاضیات، هیأت و هندسه را آموخت.  


سپس به اصفهان رهسپار شده و در این شهر به خدمت علماء عالیقدر شیخ محمّدتقی آقانجفی، آخوند ملاّ محمّد کاشانی و جهانگیرخان قشقائی رسیده و کسب فیض نمود.  
سپس به اصفهان رهسپار شده و در این شهر به خدمت علماء عالیقدر [[محمدتقی آقانجفی اصفهانی|شیخ محمّدتقی آقانجفی]]، [[محمد کاشی|آخوند ملاّ محمّد کاشانی]] و [[جهانگیر خان قشقایی|جهانگیرخان قشقائی]] رسیده و کسب فیض نمود.  


چندی بعد با میرزا سلیمان خان رکن الملک (نایب الحکومه اصفهان) آشنا شده و به وسیله او در حوزه علمیه راه یافت و به خواهش آنان در محلّه جلفا دعوت خانه ای جهت ارشاد و هدایت مسیحیان و جوابگوئی از مبلغین آنها درست کرد و مذاکرات خود را با آنها تحت عنوان «مجلّة الاسلام» منتشر ساخت که مورد توجّه تمام مسلمین واقع شده، از طرف مظفّرالدّین شاه لقب '''«داعی الاسلام»''' یافت. در این مدّت زبان های عبری و انگلیسی را نیز فراگرفت.  
چندی بعد با [[سلیمان بن محمدكاظم شیرازی|میرزا سلیمان خان رکن الملک]] (نایب الحکومه اصفهان) آشنا شده و به وسیله او در حوزه علمیه راه یافت و به خواهش آنان در محلّه جلفا دعوت خانه ای جهت ارشاد و هدایت مسیحیان و جوابگوئی از مبلغین آنها درست کرد و مذاکرات خود را با آنها تحت عنوان «مجلّة الاسلام» منتشر ساخت که مورد توجّه تمام مسلمین واقع شده، از طرف مظفّرالدّین شاه لقب '''«داعی الاسلام»''' یافت. در این مدّت زبان های عبری و انگلیسی را نیز فراگرفت.  


در سال 1324ق به مکّه و از آنجا به هندوستان رفت و دو سال در بمبئی ساکن شد و مجلّه «دعوت الاسلام» را در آنجا منتشر ساخت. چون مقام علمی او مورد توجّه قرار گرفت، او را به عنوان استاد دانشگاه دکن انتخاب کردند. در هند زبان های پهلوی و اوستا و سنسکریت را نیز فراگرفت.
در سال 1324ق به مکّه و از آنجا به هندوستان رفت و دو سال در بمبئی ساکن شد و مجلّه «دعوت الاسلام» را در آنجا منتشر ساخت. چون مقام علمی او مورد توجّه قرار گرفت، او را به عنوان استاد دانشگاه دکن انتخاب کردند. در هند زبان های پهلوی و اوستا و سنسکریت را نیز فراگرفت.
سطر ۱۶: سطر ۱۵:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|به دل افروزی روی تو گلستان نرسد|به درخشنده لبت لعل بدخشان نرسد}}
{{ب|به دل افروزی روی تو گلستان نرسد|به درخشنده لبت لعل بدخشان نرسد}}
{{ب|دامنش در کف من بود که رفتم از خویش| عشق دردی است که از وصل به درمان نرسد}}
{{ب|دامنش در کف من بود که رفتم از خویش|عشق دردی است که از وصل به درمان نرسد}}{{پایان شعر}}
 
{{پایان شعر}}


<br />
==آثار==
==آثار==
او کتب چندی تألیف و ترجمه نموده است بدین قرار:
او کتب چندی تألیف و ترجمه نموده است بدین قرار:
سطر ۳۹: سطر ۳۵:


8. «دیوان اشعار»
8. «دیوان اشعار»


==وفات==
==وفات==
و در 26 آبان 1330ش در سن 75 سالگی وفات یافت. <ref>تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 185-187؛ تاریخ جراید و مجلات ایران، ج1، صص 238-241؛ تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان، ج2، ص42؛ مؤلّفین کتب چاپی، ج4، ص227؛ زندگینامه رجال و مشاهیر، ج3، صص 172-174؛ نادره کاران، ص76؛ فرهنگ شاعران و نویسندگان معاصر سخن، ص214'''.'''</ref> <ref>مصلح الدین مهدوی، اعلام اصفهان، ج 4 ، ص 764- 765.</ref>
و در 26 آبان 1330ش در سن 75 سالگی وفات یافت.<ref>تذکره شعرای معاصر اصفهان،صص185-187؛تاریخ جراید و مجلات ایران،ج1،صص238-241؛تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان،ج2،ص42؛مؤلّفین کتب چاپی،ج4،ص227؛زندگینامه رجال و مشاهیر،ج3،صص172-174؛نادره کاران،ص76؛فرهنگ شاعران و نویسندگان معاصر سخن،ص214.</ref><ref>مصلح الدین مهدوی،اعلام اصفهان،ج4،ص764-765.</ref>
<br />


==پانویس==
==پانویس==
<references />
<references />


==منبع==
*مهدوی، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)]]، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶.


==منبع==
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، [[اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان، ۱۳۸۶.
[[رده:اعلام اصفهان،ج 4]]
[[رده:اعلام اصفهان،ج 4]]
[[رده:مهر ماه 1401]]
[[رده:مهر ماه 1401]]
[[رده:شعرا]]
[[رده:روزنامه نگاران]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۰۹

سیّد محمّدعلی داعی الاسلام متخلّص به «داعی» فرزند سیّد حسن، شاعر ادیب، روزنامه نگار و نویسنده دانشمند معاصر در سال 1295ق در لاریجان متولّد شد.

معرفی

مقدمات را در آمل خواند و برای ادامه تحصیل به طهران رفت و ادبیات فارسی و عربی، منطق، حکمت و فقه و اصول، ریاضیات، هیأت و هندسه را آموخت.

سپس به اصفهان رهسپار شده و در این شهر به خدمت علماء عالیقدر شیخ محمّدتقی آقانجفی، آخوند ملاّ محمّد کاشانی و جهانگیرخان قشقائی رسیده و کسب فیض نمود.

چندی بعد با میرزا سلیمان خان رکن الملک (نایب الحکومه اصفهان) آشنا شده و به وسیله او در حوزه علمیه راه یافت و به خواهش آنان در محلّه جلفا دعوت خانه ای جهت ارشاد و هدایت مسیحیان و جوابگوئی از مبلغین آنها درست کرد و مذاکرات خود را با آنها تحت عنوان «مجلّة الاسلام» منتشر ساخت که مورد توجّه تمام مسلمین واقع شده، از طرف مظفّرالدّین شاه لقب «داعی الاسلام» یافت. در این مدّت زبان های عبری و انگلیسی را نیز فراگرفت.

در سال 1324ق به مکّه و از آنجا به هندوستان رفت و دو سال در بمبئی ساکن شد و مجلّه «دعوت الاسلام» را در آنجا منتشر ساخت. چون مقام علمی او مورد توجّه قرار گرفت، او را به عنوان استاد دانشگاه دکن انتخاب کردند. در هند زبان های پهلوی و اوستا و سنسکریت را نیز فراگرفت.

او در شهریور 1321ش به ایران آمد و در سال 1325ش به هند بازگشت.

از اشعار اوست:

به دل افروزی روی تو گلستان نرسدبه درخشنده لبت لعل بدخشان نرسد
دامنش در کف من بود که رفتم از خویشعشق دردی است که از وصل به درمان نرسد

آثار

او کتب چندی تألیف و ترجمه نموده است بدین قرار:

1. «نادرشاه» نوشته: دیوراند ترجمه از انگلیسی

2. ترجمه فارسی «وندیداد» که قسمت سوم اوستاست.

3. «دکتر اقبال و شعر فارسی»

4. «خط لاتین برای فارسی»

5. «شعر و شاعری عصر جدید ایران»

6. «شعر و شاعری عرفی»

7. «فرهنگ نظام» در 5 جلد

8. «دیوان اشعار»

وفات

و در 26 آبان 1330ش در سن 75 سالگی وفات یافت.[۱][۲]

پانویس

  1. تذکره شعرای معاصر اصفهان،صص185-187؛تاریخ جراید و مجلات ایران،ج1،صص238-241؛تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان،ج2،ص42؛مؤلّفین کتب چاپی،ج4،ص227؛زندگینامه رجال و مشاهیر،ج3،صص172-174؛نادره کاران،ص76؛فرهنگ شاعران و نویسندگان معاصر سخن،ص214.
  2. مصلح الدین مهدوی،اعلام اصفهان،ج4،ص764-765.

منبع