سید محمدباقر امامی دهکردی

سیّد محمّدباقر امامی دهکردی (1300ق-1367ق) متخلص به امامی عالم فاضل و ادیب شاعر قرن ۱۴ هجری است.

معرفی

سید محمدباقر بن آقا سیّد محمّد جواد امام جمعه، در حدود سال 1300ق متولّد شد. او به «معصوم» تخلّص داشت و در اواخر زندگی آن را به «امامی» تبدیل کرد. پس از تحصیلات مقدّماتی، در اصفهان نزد آخوند ملّا محمّد همامی، آخوند کاشی، جهانگیر قشقائی به تحصیل پرداخت. همچنین در درس آقا سیّد ابوالقاسم دهکردی، آخوند ملّا حسین کرمانی حاضر شد و از آن دو عالم گرانقدر اجازه دریافت نمود.پس از آن به موطن خود بازگشته و در آنجا مرجع احکام شرعی و حلّ و فصل دعاوی بود.

«دیوان اشعار» و مثنوی در شرح حدیث حقیقت از آثار اوست.

این چند بیت از یکی از اشعار او در وصف حضرت امام مهدی (عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف) است.

تو پیل سواری و من ز اسب پیاده		فرزین چه کنم شاه ز رخسار تو مات است
ای صاحب خرمن نظری سوی گدا کن		کاین سائل محروم سزاوار زکات است
گر خسرو شیرین لب شکّر دهن من		گوید سخن تلخ نکوتر ز نبات است

وفات

سرانجام در سال 1367ق در اصفهان وفات یافت، جنازه به شهرکرد منتقل و در دامنه تلّ امامیه مدفون گردید.

منبع

• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.