این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید محمدحسن طباطبائی میرجهانی»
جز (←وفات: اصلاح لینک) |
(اصلاح) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۷۹: | سطر ۷۹: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
*[[سید مصلح الدین مهدوی|مهدوی]]، سید مصلح الدین، [[اعلام اصفهان (کتاب)|اعلام اصفهان]]، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶. | |||
[[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | [[رده:اعلام اصفهان،ج۲]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۱۵:۳۶
این مقاله در هیچ ردهٔ محتوایی قرار نگرفته است. لطفاً با افزودن چند رده کمک کنید تا این مقاله
در کنار سایر مقالههای مشابه فهرست شود. |
میرسیّدمحمّد حسن میرجهانی جرقویه ای ابن علی بن قاسم طباطبائی، متخلص به "حیران" از افاضل علمای معاصر اصفهان [1319ق(مطابق 1280ش)-1413ق]در روستای محمدآباد جرقویه، از توابع اصفهان متولّد شده است.
زندگی نامه
محمدحسن میرجهانی از 7سالگی تحصیل مقدّمات را در محمّدآباد آغاز کرد و پس از مدّتی به اصفهان آمده و در مدرسه صدر ساکن شد.
در اصفهان در درس اساتیدی چون شیخ علی مدرّس یزدی، شیخ محمّد علی معلّم حبیب آبادی، سیّد احمد مدرس، شیخ محمّد علی فتحی دزفولی و سیّد محمّد رضا خوانساری شرکت کرده و سپس از محضر آیات عظام: سیّد ابوالقاسم دهکردی، آخوند ملّا محمّد حسین فشارکی و آقا شیخ محمد رضا نجفی بهره برد.
او در سال 1346ق به نجف اشرف مهاجرت کرد و مدّتی از محضر آیات عظام: سیّد ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاءالدّین عراقی و شیخ عبداللَّه مامقانی بهره برد و از خواص اصحاب آیت اللَّه اصفهانی گردید.
وی پس از اتمام تحصیلات خود به اصفهان بازگشته و به نشر معارف اسلامی و فضایل اهل بیت پرداخت. مدت 3 سال نیز در قصبه دهاقان اقامت نمود و مرجع شرعی آن حدود بود. در سال 1371ق به مشهد مقدّس مهاجرت کرد و در دو حجره حرم مطهر که در اختیارش بود، به تألیف، تحقیق و تدریس مشغول شد.
پس از 7سال به علّت نامساعد بودن آب و هوای آنجا با مزاج ایشان، به تهران عزیمت نمود و به وعظ و خطابه و اقامه جماعت و تحقیق و تألیف مشغول شد.
میرجهانی در فقه و اصول، کلام، تفسیر، حدیث، علوم غریبه (خصوصاً جفر و اعداد و اسطرلاب) و ریاضیات تبحّر فراوان داشت. خط خوشی داشت و برخی از کتاب هایش را به خط زیبای خود کتابت نمود. علاوه بر آن دراخلاق حسنه و مکالات فاضله زبده اهل فضل و کمال بود.
شعر را نیکو می سرود و «حیران» تخلّص می نمود.
این ابیات از اوست:
| خسروا گوشه چشمی به من بی سر و پا کن | سوی دلسوختگان یک نظر از بهر خداکن | |
| نفس نگذاردم ای شه که به اخلاص بکوشم | منّتی جان مرا از ستم نفس رها کن[۱] |
آثار
ایشان را تألیفات عدیده ای است که از آن جمله است:
1. «مصباح البلاغه» (مستدرک نهج البلاغه) در 2 جلد
2. «کنوز الحکم و فنون الکلم» (خطبه ها و سخنان امام حسن مجتبی (ع)
3. «روایح النسمات» (شرح دعای سمات)
4. «نوائب الدّهور» در علائم الظّهور، در 2 جلد
5. «اللّوامع النّور فی علایم الظّهور»، به عربی
6. «دیوان اشعار»
7. «گنجینه سرور»
8. «گنج رایگان» (در علوم غریبه)
9. «سعادت ابدی»
10. «الدُّرر المکنونه» (در تاریخ ائمه اطهار) به عربی
11. «احکام رضاع»
12. «رساله در نجوم و فلکیّات»
13. «شهاب ثاقب»
14. «الجنّه العاصمه» (زندگانی حضرت فاطمه سلام اللَّه علیها)
15. «مقامات الاکبریّه» (زندگانی حضرت علی اکبر)
16. «مقلاد الجنان» (در ادعیه و زیارات)
17. «ذخیره المعاد» (در ادعیه و ساعات عبادات
18. «انساب سادات»
19. «تفسیرام الکتاب»
20. «البکاء علی الحسین (ع)»
21. «السَّبیکه البیضاء فی نسب بعض آل الطبّاء»
22. «ولایت کُلیّه
وفات
او در اواخر عمر به اصفهان بازگشته و در 21 جمادی الثانی 1413ق (مطابق چهارشنبه 21 آذر 1371ش در منزل مسکونی خود در اصفهان وفات یافته و حسب الوصیّه خود او در بقعه علّامه مجلسی جنب مسجد جامع عتیق اصفهان مدفون گردید.[۲]
پانویس
منبع
- مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.