این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «زین‌العابدین موسوی خوانساری»
Kh1.ghasemi (بحث | مشارکتها) (←منبع) |
(اضافه کردن اطلاعات از اعلام) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
'''ميرزا زين‌العابدين موسوی خوانساری''' فرزنـد [[سید ابوالقاسم جعفر ثانی]] فقيه و محدث و دانشمند جليل القدر قرن سـيزدهم هجـری در هشتم ذيقعده 1190 قمری در خوانسار ديـده بـه جهـان گشـود . او عالمی عامل، فقیهی کامل و ادیبی توانا بود. | '''ميرزا زين‌العابدين موسوی خوانساری''' فرزنـد [[سید ابوالقاسم جعفر ثانی]] فقيه و محدث و دانشمند جليل القدر قرن سـيزدهم هجـری در هشتم ذيقعده 1190 قمری در خوانسار ديـده بـه جهـان گشـود . او عالمی عامل، فقیهی کامل و ادیبی توانا بود. | ||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
وی در 8 ذیقعده 1190ق در خوانسار متولّد شد و به اصفهان مراجعت کرده و در محلّه چهارسوق شیرازی ها ساکن شده و به تحصیل مشغول شد. اساتید او در خوانسار پسرعمویش سیّد ابوالقاسم بن سیّد حسن خوانساری و پدر دانشمند خود و سیّد محمّد مهدی خوانساری (صاحب رساله ابوبصیر) بوده اند. او پس از آن به نجف اشرف مهاجرت کرده و ادامه تحصیل داد. آنگاه به اصفهان آمده و از درس حاج [[محمدابراهیم کلباسی|محمّد ابراهیم کلباسی]]، حاج [[سید محمدباقر شفتی|سيد محمدباقر شفتی]]، ملا [[علی اکبر اژه ای|علی اكبر اژه ای]]، ملا [[علی نوری|علی نوری]] بهره برده و از جمعی از علماء از جمله میر محمّد حسین امام جمعه، حاج سیّد محمّد باقر حجه الاسلام، آقا سیّد محمّد قصیر رضوی مشهدی، سیّد صدرالدّین محمّد عاملی، شیخ حسین بحرانی و حاج محمّد ابراهیم کلباسی موفق به اخذ اجازه گردید. | |||
و همچنین از آقا [[مير محمدحسين خـاتون آبـادی]]، آقـا [[سـيد صـدرالدين جبل‌عاملی]] و مرحوم حجت‌الاسلام [[سید محمدباقر شفتی|شفتی]] و [[محمد ابراهیم کلباسی|حاجی كلباسی]] اجازه دريافت نمـود . | |||
جمعی از علماء و مجتهدین از او اجازه گرفته اند که از آن جمله اند: | |||
وی در زهد و علم و عمل و تقوا كم نظير بود و مردم را به وی ميل و رغبت تمام بود. | دو فرزند بزرگوارش میرزا محمّد باقر چهارسوقی (صاحب روضات)، میرزا [[محمدهاشم بن زین العابدین خوانساری چهارسوقی|محمّد هاشم چهارسوقی]] و نیز مجتهد عالیقدر میر سیّد حسن مدرس (میر محمّد صادقی). | ||
تا حدود شصت سالگی و حوالی 1250هـ . ق در خوانسار زندگی مـی كـرده اسـت و پس از آن راهی اصفهان شد ودر محله چهارسوی شيرازی هـا مقـيم گرديـد .وی در زهد و علم و عمل و تقوا كم نظير بود و مردم را به وی ميل و رغبت تمام بود. | |||
وی امامت مسجدی را در محله چهارسـوق شـيرازی هـا بـه عهده داشت.ايشان شعر نيز می سروده و اشـعاری بـه عربـی و فارسـی دارد كـه آقـای [[سید محمدعلی روضاتی|سـيد]] [[سید محمدعلی روضاتی|محمدعلی روضاتی]] در كتاب زندگانی حضرت آيت‌اللّه چهارسوقی بـه دو بيـت از آن اشاره می‌كند و می‌نويسد: <blockquote>اشعار عاليه او كه مشـعر بـر مقـام شـامخش در ادبيات و عربيات است موجود و آنچه به دست نگارنده سطور رسيده در «ديوان الاكـابر » درج نموده است. این دو بیت را زینت کتاب قرار می دهیم:</blockquote> | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
| سطر ۱۴: | سطر ۱۷: | ||
{{ب|نيستان شكرها را به هندُسـتان ثمـر قنـد اسـت|به از آنهـا لـب شـيرين تركـان سـمرقند اسـت}} | {{ب|نيستان شكرها را به هندُسـتان ثمـر قنـد اسـت|به از آنهـا لـب شـيرين تركـان سـمرقند اسـت}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
میرزا زین العابدین خطوط ثلث و نسخ را بسیار زیبا می نوشته و از جمله در سالهای جوانی در سال 1217ق نسخه ای از قرآن کریم را کتابت کرده و در حاشیه آن مطالب تفسیری نوشته است.<ref>مناهج المعارف (مقدمه)، صص 220-225؛ زندگانی آیت اللّه چهارسوقی، صص 97-100؛ مکارم الآثار، ج6، صص 2084-2090؛ دو گفتار، ص104؛ تاریخ اصفهان (تکایا و مقابر)، صص 112-116؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، صص 128 و 129؛ الکرام البرره، ص590؛ ریحانه الادب، ج2، ص190؛ دانشمندان خوانسار، صص 367-375؛ فرزانگان خوانسار، صص 83-85؛ الذریعه، ج1، ص280 و ج13، ص300 و ج11، ص141؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص49؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 339 و 340؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص65؛ بیان المفاخر، ج1، صص 322 و 323.</ref> | |||
<br /> | |||
==آثار== | ==آثار== | ||
| سطر ۳۹: | سطر ۴۶: | ||
10 ـ خطب و اشعار و صلواتی كه انشاء كرده است. | 10 ـ خطب و اشعار و صلواتی كه انشاء كرده است. | ||
علاوه بر اين تعليقات و حواشی زيادی بر كتب كثيره داشته است. | 11. «رساله در قرائت مالک و ملک در نماز» | ||
12. «بهجه النّاضر و سرور الخاطر» | |||
علاوه بر اين تعليقات و حواشی زيادی بر كتب كثيره داشته است.<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص247-249.</ref> | |||
== وفات == | |||
وی سرانجام در 9 جمـادی الثانی سـال 1275هـ .ق. وفـات يافـت و در تكيـه [[مادرشاهزاده]] واقع در [[تخت فولاد]] به خاک سپرده شد.<ref>بخشي، يوسف، شعراي خوانسار، ص3 ـ 182.</ref>خط ثلث زیبای سنگ لوح مرمرین مزار او به خط خوشنویس توانا میر محمّد حسین حسینی قائنی است. | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
نسخهٔ ۲۲ مهر ۱۴۰۱، ساعت ۲۲:۴۰
ميرزا زين‌العابدين موسوی خوانساری فرزنـد سید ابوالقاسم جعفر ثانی فقيه و محدث و دانشمند جليل القدر قرن سـيزدهم هجـری در هشتم ذيقعده 1190 قمری در خوانسار ديـده بـه جهـان گشـود . او عالمی عامل، فقیهی کامل و ادیبی توانا بود.
زندگی نامه
وی در 8 ذیقعده 1190ق در خوانسار متولّد شد و به اصفهان مراجعت کرده و در محلّه چهارسوق شیرازی ها ساکن شده و به تحصیل مشغول شد. اساتید او در خوانسار پسرعمویش سیّد ابوالقاسم بن سیّد حسن خوانساری و پدر دانشمند خود و سیّد محمّد مهدی خوانساری (صاحب رساله ابوبصیر) بوده اند. او پس از آن به نجف اشرف مهاجرت کرده و ادامه تحصیل داد. آنگاه به اصفهان آمده و از درس حاج محمّد ابراهیم کلباسی، حاج سيد محمدباقر شفتی، ملا علی اكبر اژه ای، ملا علی نوری بهره برده و از جمعی از علماء از جمله میر محمّد حسین امام جمعه، حاج سیّد محمّد باقر حجه الاسلام، آقا سیّد محمّد قصیر رضوی مشهدی، سیّد صدرالدّین محمّد عاملی، شیخ حسین بحرانی و حاج محمّد ابراهیم کلباسی موفق به اخذ اجازه گردید.
و همچنین از آقا مير محمدحسين خـاتون آبـادی، آقـا سـيد صـدرالدين جبل‌عاملی و مرحوم حجت‌الاسلام شفتی و حاجی كلباسی اجازه دريافت نمـود .
جمعی از علماء و مجتهدین از او اجازه گرفته اند که از آن جمله اند:
دو فرزند بزرگوارش میرزا محمّد باقر چهارسوقی (صاحب روضات)، میرزا محمّد هاشم چهارسوقی و نیز مجتهد عالیقدر میر سیّد حسن مدرس (میر محمّد صادقی).
تا حدود شصت سالگی و حوالی 1250هـ . ق در خوانسار زندگی مـی كـرده اسـت و پس از آن راهی اصفهان شد ودر محله چهارسوی شيرازی هـا مقـيم گرديـد .وی در زهد و علم و عمل و تقوا كم نظير بود و مردم را به وی ميل و رغبت تمام بود.
وی امامت مسجدی را در محله چهارسـوق شـيرازی هـا بـه عهده داشت.ايشان شعر نيز می سروده و اشـعاری بـه عربـی و فارسـی دارد كـه آقـای سـيد محمدعلی روضاتی در كتاب زندگانی حضرت آيت‌اللّه چهارسوقی بـه دو بيـت از آن اشاره می‌كند و می‌نويسد:
اشعار عاليه او كه مشـعر بـر مقـام شـامخش در ادبيات و عربيات است موجود و آنچه به دست نگارنده سطور رسيده در «ديوان الاكـابر » درج نموده است. این دو بیت را زینت کتاب قرار می دهیم:
| لب لعل شكرباری كه از يـارم درخشـان اسـت | شرف دارد بر آن لعلی كه در كوه بدخشان است | |
| نيستان شكرها را به هندُسـتان ثمـر قنـد اسـت | به از آنهـا لـب شـيرين تركـان سـمرقند اسـت |
میرزا زین العابدین خطوط ثلث و نسخ را بسیار زیبا می نوشته و از جمله در سالهای جوانی در سال 1217ق نسخه ای از قرآن کریم را کتابت کرده و در حاشیه آن مطالب تفسیری نوشته است.[۱]
آثار
از او آثار و تأليفات متعددی باقی مانده است كه برخی از آنها عبارتند از:
1 ـ شرح اصول المعالم
2 ـ شـرح زبدةالاصـول
3 ــ رسـاله در قواعـد عربيات
4 ـ رساله در اجماع
5 ـ رساله در تـداخل اسبـاب
6 ــ رسـاله در نـوادر احكـام
7 ـ رساله در احباط و تكفير
8 ـ رساله در نيـت
9 ــ رسـاله در تعـارض حقيقـت مرجوحه با مجاز راجح
10 ـ خطب و اشعار و صلواتی كه انشاء كرده است.
11. «رساله در قرائت مالک و ملک در نماز»
12. «بهجه النّاضر و سرور الخاطر»
علاوه بر اين تعليقات و حواشی زيادی بر كتب كثيره داشته است.[۲]
وفات
وی سرانجام در 9 جمـادی الثانی سـال 1275هـ .ق. وفـات يافـت و در تكيـه مادرشاهزاده واقع در تخت فولاد به خاک سپرده شد.[۳]خط ثلث زیبای سنگ لوح مرمرین مزار او به خط خوشنویس توانا میر محمّد حسین حسینی قائنی است.
پانویس
- ↑ مناهج المعارف (مقدمه)، صص 220-225؛ زندگانی آیت اللّه چهارسوقی، صص 97-100؛ مکارم الآثار، ج6، صص 2084-2090؛ دو گفتار، ص104؛ تاریخ اصفهان (تکایا و مقابر)، صص 112-116؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، صص 128 و 129؛ الکرام البرره، ص590؛ ریحانه الادب، ج2، ص190؛ دانشمندان خوانسار، صص 367-375؛ فرزانگان خوانسار، صص 83-85؛ الذریعه، ج1، ص280 و ج13، ص300 و ج11، ص141؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص49؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 339 و 340؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص65؛ بیان المفاخر، ج1، صص 322 و 323.
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج3، صص247-249.
- ↑ بخشي، يوسف، شعراي خوانسار، ص3 ـ 182.
منبع
برگرفته از کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، پژوهش و تألیف علیرضا لطفی(حامد اصفهانی)،اصفهان:سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، 1390. ص 288