این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «محمدتقی رازی نجفی اصفهانی»
Kh1.najafi (بحث | مشارکتها) (ویرایش رده) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
با [[ | با [[محمدتقی آقانجفی اصفهانی|محمدتقی آقا نجفی اصفهانی]] اشتباه نشود. | ||
محمدتقی رازی ایوانکی یا محمدتقی رازی اصفهانی ( | '''محمدتقی رازی ایوانکی یا محمدتقی رازی اصفهانی''' (1185ق- ۱۲۴۸ق ) جدّ محمدتقی آقا نجفی اصفهانی و سر سلسله خاندان نجفی اصفهانی و نویسنده کتاب [[هدایة المسترشدین]]. | ||
[[پرونده:تندیس محمد تقی ایوانکی در اصفهان.jpg|بندانگشتی|تندیس محمد تقی ایوانکی رازی در اصفهان]] | [[پرونده:تندیس محمد تقی ایوانکی در اصفهان.jpg|بندانگشتی|تندیس محمد تقی ایوانکی رازی در اصفهان]] | ||
== زندگی نامه == | ==زندگی نامه== | ||
محمدتقی فرزند محمدرحیم اصفهانی و بر اساس برخی منابع، فرزند عبدالرحیم است.<ref>ر.ک: آغابزرگ الطهرانی، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص۲۱۵، پانویس</ref> پدرش از خاندان استاجلو بود که در دوره صفویه از رجال کشوری محسوب می‌شدند او در ایوانکی سمت دولتی داشت. محمدحسین اصفهانی صاحب فصول برادر اوست.<ref>حسینی، «هدایة المسترشدین و مؤلف آن»، ص۷۶.</ref> محمدتقی در ایوانکی زاده شد و در جوانی به عتبات عالیات رفت و در آنجا با دختر شیخ جعفر کاشف الغطا ازدواج کرد. ثمره این ازدواج محمدباقر مسجدشاهی است. همچنین محمدتقی آقا نجفی اصفهانی از مراجع تقلید شیعه نوه اوست.<ref>خوانساری، روضات الجنات، مکتبة اسماعیلیان، ج۲، ص۱۲۷</ref> | محمدتقی فرزند محمدرحیم اصفهانی و بر اساس برخی منابع، فرزند عبدالرحیم است.<ref>ر.ک: آغابزرگ الطهرانی، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص۲۱۵، پانویس</ref> پدرش از خاندان استاجلو بود که در دوره صفویه از رجال کشوری محسوب می‌شدند او در ایوانکی سمت دولتی داشت. محمدحسین اصفهانی صاحب فصول برادر اوست.<ref>حسینی، «هدایة المسترشدین و مؤلف آن»، ص۷۶.</ref> | ||
محمدتقی در ایوانکی زاده شد و در جوانی به عتبات عالیات رفت و در آنجا با دختر شیخ جعفر کاشف الغطا ازدواج کرد. ثمره این ازدواج محمدباقر مسجدشاهی است. همچنین محمدتقی آقا نجفی اصفهانی از مراجع تقلید شیعه نوه اوست.<ref>خوانساری، روضات الجنات، مکتبة اسماعیلیان، ج۲، ص۱۲۷</ref> | |||
محمدتقی در کربلا در درس وحید بهبهانی و دیگران حضور می‌یافت. او از شیخ جعفر کاشف الغطاء اجازه روایت و اجتهاد دریافت کرد و سپس به ایران بازگشت. رازی در مسجد شاه اصفهان اصول فقه تدریس می‌کرد. گفته شده است که در درس او حدود ۴۰۰ تن شرکت می‌کرده و [[سید محمدباقر خوانساری چهارسوقی|سید محمدباقر خوانساری]] و میرزای شیرازی از شاگردان وی بوده‌اند.او تمامی کفار و مشرکان را نجس می‌دانست. | محمدتقی در کربلا در درس وحید بهبهانی و دیگران حضور می‌یافت. او از شیخ جعفر کاشف الغطاء اجازه روایت و اجتهاد دریافت کرد و سپس به ایران بازگشت. رازی در مسجد شاه اصفهان اصول فقه تدریس می‌کرد. گفته شده است که در درس او حدود ۴۰۰ تن شرکت می‌کرده و [[سید محمدباقر خوانساری چهارسوقی|سید محمدباقر خوانساری]] و میرزای شیرازی از شاگردان وی بوده‌اند.او تمامی کفار و مشرکان را نجس می‌دانست. | ||
نسخهٔ ۱۴ مهر ۱۴۰۱، ساعت ۱۵:۴۵
با محمدتقی آقا نجفی اصفهانی اشتباه نشود.
محمدتقی رازی ایوانکی یا محمدتقی رازی اصفهانی (1185ق- ۱۲۴۸ق ) جدّ محمدتقی آقا نجفی اصفهانی و سر سلسله خاندان نجفی اصفهانی و نویسنده کتاب هدایة المسترشدین.
زندگی نامه
محمدتقی فرزند محمدرحیم اصفهانی و بر اساس برخی منابع، فرزند عبدالرحیم است.[۱] پدرش از خاندان استاجلو بود که در دوره صفویه از رجال کشوری محسوب می‌شدند او در ایوانکی سمت دولتی داشت. محمدحسین اصفهانی صاحب فصول برادر اوست.[۲]
محمدتقی در ایوانکی زاده شد و در جوانی به عتبات عالیات رفت و در آنجا با دختر شیخ جعفر کاشف الغطا ازدواج کرد. ثمره این ازدواج محمدباقر مسجدشاهی است. همچنین محمدتقی آقا نجفی اصفهانی از مراجع تقلید شیعه نوه اوست.[۳]
محمدتقی در کربلا در درس وحید بهبهانی و دیگران حضور می‌یافت. او از شیخ جعفر کاشف الغطاء اجازه روایت و اجتهاد دریافت کرد و سپس به ایران بازگشت. رازی در مسجد شاه اصفهان اصول فقه تدریس می‌کرد. گفته شده است که در درس او حدود ۴۰۰ تن شرکت می‌کرده و سید محمدباقر خوانساری و میرزای شیرازی از شاگردان وی بوده‌اند.او تمامی کفار و مشرکان را نجس می‌دانست.
محمدتقی با استناد به آیات ۳۱ و ۳۲ سوره توبه تمامی مشرکان و کافران را نجس می‌دانست. او اثر مستقلی درباره رجال تألیف نکرده اما دیدگاه‌های رجالی خود را در آثار دیگرش از جمله تبصرةالفقهاء بیان کرده است. رازی ابوبصیر را که به صورت مطلق در روایات به کار رفته است بر ابوبصیر مرادی و ابوبصیر اسدی حمل می‌کرد و آن دو را ثقه می‌دانست.[۴]از او به صاحب حاشیه نیز یاد می‌شود.
محمدتقی در کاظمین نزد سید محسن اعرجی، در کربلا نزد صاحب ریاض و در نجف نزد شیخ جعفر کاشف الغطاء و سید مهدی بحرالعلوم شاگردی کرد.[۵]وی در نجف اشرف به افتخار دامادی استاد خود شیخ جعفر کاشف الغطاء نائل شد.[۶] او از کاشف الغطاء اجازه روایت و فتوا دریافت کرد.[۷]
گفته شده که او ۱۵ سال در کربلا نزد وحید بهبهانی شاگردی کرده است. در سال ۱۲۱۷ق یکسال پس از حمله وهابیان به کربلا به ایران بازگشت. او نخست در مشهد ساکن شد و ۱۴ ماه در آنجا به تدریس مشغول شد. سپس مدتی در یزد اقامت گزید. به گفته حسینی اشکوری در حدود سال ۱۲۲۵ق وارد اصفهان شد و در محله احمدآباد اقامت گزید و مسجدی به نام ايلچى تأسیس کرد و در آن اقامه جماعت می‌کرد. پس از مدتی به مسجد شاه رفت.[۸]
او عالمی عابد و زاهد بوده و مجاهدات و ریاضات و کمالات نفس او نزد اهل معرفت معروف بود. برخی نوشته اند وی مراحل سیر و سلوک و تصفیه باطن را نزد درویش کافی نجف آبادی طی نموده است.
او چند سال قبل از فوت خودش وصیّ مریم بیگم دایه سلطان محمّد میرزا سیف الدوله قاجار حاکم اصفهان بود و تحت نظر او مریم بیگم در تکیه ای مخصوص که سلطان محمّد میرزا ساخته بود به خاک سپرده شد.[۹]
در آذر ۱۳۹۰شمسی همایشی در بزرگداشت محمدتقی رازی در ایوانکی برگزار شد. در این مراسم از تندیس وی و همچنین کتاب احوال و آثار شیخ محمدتقی رازی نجفی اصفهانی و خاندانش نوشته رحیم قاسمی رونمایی شد.[۱۰] مقالات این همایش با عنوان «مجموعه مقالات همایش ملی فقیه محقق و اصولی مدقق علامه محمدتقی ایوانکی رازی نجفی اصفهانی» منتشر شده است.[۱۱]
محمّد حسین ضیاء اصفهانی مرثیه ای برای او سروده و این مادّه تاریخ از آنجاست:
| از پی تاریخ آن کلک «ضیا» زد رقم | «راهنمای امم کرد بجنّت مقام»[۱۲] |
آثار
- هدایه المسترشدین؛ این کتاب حاشیه‌ای است بر معالم است و نویسنده آن به صاحب حاشیه نیز شناخته می‌شود. نویسنده جلد نخست آن را در سال ۱۲۳۷ق به پایان برده است. [۱۳]این کتاب منبع و مرجع شمار زیادی از اصولیان پس از وی بوده است که نوه او شیخ مهدی نجفی در مقدمه‌ای بر آن نام آنها را ثبت کرده است.شیخ انصاری این کتاب را تدریس می‌کرده است. از هدایة المسترشدین تا سال ۱۳۱۰ق پنج چاپ سنگی وجود دارد که نخستین آنها مربوط به سال ۱۲۶۹ق است.[۱۴]
- تبصرة الفقهاء؛ کتابی در فقه استدلالی که در آن مباحثی پیرامون طهارت، اوقات نماز، زکات و بیع مطرح شده است.
- رساله‌ای در مفطر نبودن توتون.
- رساله عملیه به فارسی.
- رساله‌ای در فساد شرط ضمن کتابی در طهارت.
- رساله صلاتیه
- تقریرات سید مهدی بحرالعلوم
- رساله‌ای در بحث دروان بین اقل و اکثر
- اجوبه المسائل
شاگردان
به گفته حسینی اشکوری در حدود سال ۱۲۲۵ق وارد اصفهان شد.[۱۵] او در مسجد شاه این شهر اصول فقه تدریس می‌کرد. به گفته سید محمدباقر خوانساری از شاگردان وی حدود ۳۰۰ نفر در درس وی حاضر می‌شدند.[۱۶] برخی نیز شمار حاضران درس وی را حدود ۴۰۰ تن گفته‌اند. برادرش صاحب فصول، سید حسن مدرس و شیخ مهدی کجوری شیرازی در درس وی حاضر می‌شدند.[۱۷]
تندیس محمد تقی ایوانکی در اصفهان همچنین گفته شده که میرزای مجدد نیز مدتی در درس او حاضر شده است.
وفات
محمدتقی رازی در جمعه ۱۵ شوال ۱۲۴۸ق در اصفهان درگذشت محمدباقر شفتی بر او نماز گزارد و در قبرستان تخت فولاد در تکیه مادر شاهزاده مدفون شد. البته آقا بزرگ تهرانی گفته است که علامه کلباسی بر او نماز گزارده است.[۱۸]
پانویس
- ↑ ر.ک: آغابزرگ الطهرانی، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص۲۱۵، پانویس
- ↑ حسینی، «هدایة المسترشدین و مؤلف آن»، ص۷۶.
- ↑ خوانساری، روضات الجنات، مکتبة اسماعیلیان، ج۲، ص۱۲۷
- ↑ باقری سیانی، «یک نکته از هزاران»، ص۶۹ به نقل از تبصرة الفقهاء، ج۱، ص۱۲۶.
- ↑ آغابزرگ الطهرانی، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص۲۱۵.
- ↑ مهدوی،اعلام اصفهان،ج۲ ،ص228
- ↑ خوانساری، روضات الجنات، مکتبة اسماعیلیان، ج۲، ص۱۲۳.
- ↑ حسینی، «هدایة المسترشدین و مؤلف آن»، ص۷۶.
- ↑ مهدوی،اعلام اصفهان،ج۲ ،ص228
- ↑ «همایش ملی علامه ایوانکی برگزار شد»، در خبرگزاری حوزه، تاریخ درج مطلب: ۲۶ آذر ۱۳۹۰ش، تاریخ بازدید: ۶ آبان ۱۳۹۵ش.
- ↑ «در حاشیه انتشار مقالات کنگره آیت الله حاج شیخ محمدتقی رازی اصفهانی»، در سایت جوان آنلای، تاریخ درج مطلب: ۱۷ شهریور ۱۳۹۵ش، تاریخ بازدید: ۶ آبان ۱۳۹۵ش
- ↑ مهدوی،اعلام اصفهان،ج۲ ،ص229
- ↑ آغابزرگ الطهرانی، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص۲۱۷-۲۱۶
- ↑ حسینی، «هدایة المسترشدین و مؤلف آن»، ص۷۸.
- ↑ حسینی، «هدایة المسترشدین و مؤلف آن»، ص۷۶
- ↑ خوانساری، روضات الجنات، مکتبة اسماعیلیان، ج۲، ص۱۲۴.
- ↑ آغابزرگ الطهرانی، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص۲۱۵و۲۱۶.
- ↑ آغابزرگ الطهرانی، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص۲۱۶
منبع
برگرفته از: مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.