این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
تفاوت میان نسخه‌های «سید بهاءالدین رضوی خوانساری»
(ویرایش جزئی) |
(اصلاح لینک داخل متن) |
||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
==زندگی نامه== | ==زندگی نامه== | ||
در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. | وی در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. تحصيلات خود را در [[حوزه علمیه جده بزرگ|مدرسه ى جده بزرگ]] آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد. | ||
مرحــوم [[سید مصلح الدین مهدوی|مهــدوى]] در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد: «در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».<ref>مهدوى، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲ ،ص۶۶۲.</ref> | |||
از اســاتيد او مى تـوان بــه [[سید‌صدرالدین کوپایی|حــاج سيد صدرالدين كوپـايى]]، [[عبدالکریم حائری|حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى]] و [[سید ابوالحسن اصفهانی|سـيد ابوالحسـن اصـفهانى]] و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.<ref>بخشى، يوسف، تذكره شعراى خوانسار، ص۴۲</ref> | |||
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:«گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده | وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در [[تکیه سادات رضوی|تكيـه ى سادات رضوى]] جنب [[تکیه کلباسی]] در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد. | ||
بيشتر اشعار او رباعى است.{{شعر}} | |||
{{ب|آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد| | مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:«گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است.» بيشتر اشعار او رباعى است.<ref>لطفی، تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان، ص 193</ref> | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد|دادند دل و ز پا و دست افتادند}} | |||
{{ب|اين باده چه باده است يـاران كـه از او|اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد<ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص۱۵۱</ref>}} | {{ب|اين باده چه باده است يـاران كـه از او|اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد<ref>مهدوى، تذكره شعراى معاصر اصفهان، ص۱۵۱</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۲: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
برگرفته از کتاب [[تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان]]: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰. | برگرفته از کتاب [[تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان]]: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰. | ||
[[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | [[رده:کتاب تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان]] | ||
[[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | [[رده:شعرای روحانی حوزه علمیه اصفهان]] | ||
نسخهٔ ۲۳ مرداد ۱۴۰۱، ساعت ۲۰:۰۷
سيد بهاءالدين رضوی خوانسارى فرزند سيد محمد رضوى خوانسارى متخلّص به جهدى فاضـل و اديب و شاعر معاصر اصفهانی است.
زندگی نامه
وی در سال ۱۲۹۰ شمسى در اصفهان ديده بـه جهـان گشود. تحصيلات خود را در مدرسه ى جده بزرگ آغاز نمود و پس از آن چنـد سالى راهى نجف شد و به تكميل معلومات خويش پرداخـت. بعـد از شـهريور ۱۳۲۰ بـه ايـران مراجعــت كــرد.
مرحــوم مهــدوى در كتــاب دانشمندان و بزرگان اصفهان مـى نويسـد: «در اين اواخر جزو آزادي خواهان شد و موجبـات نارضايتى پدر را فراهم نمود».[۱]
از اســاتيد او مى تـوان بــه حــاج سيد صدرالدين كوپـايى، حـاج شـيخ عبدالكريم حـائرى و سـيد ابوالحسـن اصـفهانى و پـدر عالى مقامش سید محمد رضوى ياد كرد كه از سـوى ايـن بزرگـان و سـاير علمـا و مراجع تقليد به درجه ى اجتهاد نايل گرديد و از طرف آيةاللّه اصفهانى مأمور به تبليغ در كشورهاى آفريقايى و حجاز شد.[۲]
وى علاوه بر زبان عربى به زبانهاى انگليسى، فرانسه و آلمانى آشنايى و تسـلّط داشت. آن عالم و شاعر وارسته در سال ۱۳۲۸ شمسى وفـات يافـت و در تكيـه ى سادات رضوى جنب تکیه کلباسی در جوار پـدر و جـد خـويش مـدفون گرديد.
مرحوم مهدوى در تذكره شعراى معاصر اصفهان مى نويسد:«گاهى شعر مى گفت، ديوانى مرتب كرده است.» بيشتر اشعار او رباعى است.[۳]
| آنانكه از ايـن شـراب مسـت افتادنـد | دادند دل و ز پا و دست افتادند | |
| اين باده چه باده است يـاران كـه از او | اين قوم چو ماهيان به شسـت افتادنـد[۴] |
پانویس
منبع
برگرفته از کتاب تذكره شعرای تخت فولاد اصفهان: معرفی شعرای مدفون در تخت فولاد اصفهان، عليرضا لطفی (حامد اصفهانی)، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۹۰.