محمدربيع خوانساری اصفهانی

آقا محمّد ربیع فرزند ارشد آقا رضی الدّین محمّد بن آقا حسین خوانساری ، از فضلاء قرن دوازدهم هجری در اصفهان است.

معرفی

محمدربیع خوانساری در دروه پادشاهی محمد شاه گورکانی به سال1159ق به هندوستان مسافرت نموده و با علیقلی خان واله داغستانی معاشرت داشت و در آنجا مورد توجه و احترام بزرگان هند از جمله محمد شاه و میرزا نجف خان از اعیان و رجال آن کشور قرار گرفت. واله داغستانی در این باره چنین می نویسد:

« آقامحمد ربیع «سلمه الله تعالی» که فضایل نیکو و اخلاق حمیده و وسعت مشرب و کمال وفا و مردمی جمع فرموده، گوی خوبی از میدان سلف و خلف ربوده است. با راقم حروف از ابتدای صبا مونس و رفیق و انیس و شفیق بوده اند و همچنین تمامی این سلسله علیّه را با دودمان این بی خانمان اتحاد و یگانگی ارثی و ازلی است. در این مدت که راقم حروف مجاور هندوستان بوده مهاجرت آقای مزبور قبل از حال تحریر(1161ق) وارد شاهجان آباد گردیده، آبی بر آتش دلسوختگان بادیة مهاجرت زده به زلال وصال التهاب مفارقت را مرتفع نمود».

وی طبع شعر نیز داشته و به ندرت شعر می گفته‌است. [لذا نسبت دادن دیوان شعر به او از سوی مؤلّف «الذریعه» جای تأمّل است.]

اين بيت از اوست:

کی سر و برگ تماشای بهار است مرا

گل به چشم از غم هجران تو خار است مرا

وفات

تاریخ فوتش بدست نیامد. مکان دفن وی نیز در تکیه آقا حسین خوانساری کنار پدر و جد خویش گفته شده که اثری از قبر وی نیز موجود نیست.

منابع

• مجموعه فرهنگی و مذهبی تخت فولاد: زيرنظر اصغر منتظرالقائم، دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج۲، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1389.
• مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، ، سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، چاپ اول، 1386.