محمدحسین بن ملک محمد ثاقب اصفهانی

میرزا محمد حسین اصفهانی بن ملک محمد بن محمد، متخلص به «ثاقب» شاعر و ادیب از سخنوران قرن سیزدهم هجری است.

معرفی

او از خاندان ملّا ملک احمد است که قاضی عسکر دولت قاجاریه بوده و اصل این خاندان از روستای «لاو» سمیرم است. در اصفهان علم و ادب آموخته و سپس در تهران به دربار فتحعلی شاه راه یافته و به مشاغل دیوانی روی آورد. ثاقب جدّ فامیل ملک احمدی ساکن محلّه پای قلعه اصفهان می باشد. این چند بیت از قصیده او در مدح سیّد حجّهالاسلام شفتی انتخاب شد:

هر شب سپهر گوهر انجم کشد به دوش		تا صبحدم کند به قدوم توأش نثار
تا هست در زمانه ز آویز مهر و ماه		در گوش آسمان به شب و روز، گوشوار
بادا غلام حلقه به گوش درت همی		شب ماه و روز مهر، به تأیید کردگار

آثار

«ثاقب» به امر فتحعلی شاه کتاب «تاریخ جهان آرا» را تألیف نمود. وی در غزل سرائی ماهر بوده و قصیده را با استادی می سرود و در مدح سیّد محمّد باقر حجّهالاسلام شفتی، منوچهرخان معتمدالدّوله (حاکم اصفهان) و محمّد تقی میرزا حسام السّلطنه (حاکم ایالات عرابی ایران) قصایدی غرّاء سروده است. برادرزاده اش میرزا نصراللَّه شهاب لاوی اصفهانی از شعرای معروف عهد قاجاریه است. و این مصرع را در سوگ عمّ خود گفته است: «شهابا همی سوز بر یاد ثاقب»

وفات

وی سرانجام در سال 1258ق وفات یافت.

منبع

• مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفريحی شهرداری اصفهان، ۱۳۸۶.