این دانشنامه در حال تصحیح و تکمیل می باشد. از این رو محتوای آن قابل ارجاع نیست. پیشنهاد عناوین - ارتباط با ما
محمدحسن زلالی خوانساری اصفهانی
محمّد حسن زلالی خوانساری(996ق-1025ق) معروف به «حکیم زلالی»، از مشاهیر شعرای قرن یازدهم هجری است.[۱]
معرفی
او سال‌ها در اصفهان به تحصیل علم و ادب پرداخته است. علوم عقلی و نقلی را از «میرداماد» و فنون شعر و ادب را از «جلال الدّین اسیر اصفهانی» آموخته است. در سرودن شعر دستی توانا داشته و انواع شعر چون غزل، رباعی، قصیده و خصوصاً مثنوی را با قدرت می‌سروده است. وی از مداحان شیخ بهایی و میرداماد بوده است و مثنوی‌های سبعه دارد.[۲][۳] ابیات زیر ازاشعار اوست:
| الهی بر دلم از عشق زن نیش | که دانم دوست می داری دل ریش | |
| چنان عصیانم از اندازه شد بیش | که نازد رحمتت بر وسعت خویش | |
| سر بی عشق را باید بریدن | به دوش این بار نتوان کشیدن[۴] |
آثار
او به تتبع «نظامی گنجوی» و «امیرخسرودهلوی» هفت مثنوی سروده و آنها را «سبعه زلالی»، «هفت آشوب»، «هفت سیاره» و «سبعه سیاره» نامیده است که عبارتند از:
- «حُسن گلوسوز»
- . «شعله دیدار»
- «میخانه»
- «ذره و خورشید»
- «آذر و سمندر»
- «سلیمان نامه»
- «محمود و ایاز» که به طبع رسیده است.
وفات
حکیم زلالی در سال 1031ق وفات یافت. برخی سال فوت او را 1016 و یا 1024ق ذکر کرده‌اند.
پانویس
- ↑ مهدوی، اعلام اصفهان، ج2، ص575.
- ↑ ریحانهالادب، ج2، ص378.
- ↑ بهشتی نژاد، شعرای حوزه علمیه اصفهان، ص240.
- ↑ تذکره نصرآبادی، ج1، صص 136-131؛ تذکره نتایج الافکار، صص 301 و 302؛ تذکره شمع انجمن، صص 302 و 303؛ تذکره غنی، ص61؛ تذکره هفت آسمان، صص 143-140؛ تاریخ ادبیات در ایران، ج5، (قسمت دوم)، ص966؛ سیری در شعر فارسی، صص 133 و 134؛ فرهنگ معین، ج5، ص652؛ فهرست نسخه های خطی فارسی، ج4، ص2618؛ ریحانه الادب، ج2، ص378؛ الذریعه، ج9، ص404 و ج7، ص15 و ج19، ص106 و 159.
منبع
- مهدوی، مصلح الدین، اعلام اصفهان، اصفهان: سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان،1386.
- بهشتی نژاد، محمدعلی، شعرای حوزه علمیه اصفهان (از صدر اسلام تا کنون)، اصفهان، پویان مهر، 1391.